Mίροσλαβ Κλόζε: Κάποτε τον ήξεραν μόνο οι φίλοι του (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Ο ίδιος ο Γερμανός επιθετικός, σε όλες τις συνεντεύξεις του,
δεν ξεχνά τον Ρούντι Φέλερ. Τον πρώην τεχνικό της εθνικής ομάδας,
που τον στήριξε και του έδωσε τις ευκαιρίες να έρθει στο προσκήνιο

Αρκετές φορές έχω γράψει ότι ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι σαν ένα βιβλίο με ιστορίες. Άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Άλλοτε πιστευτές και άλλοτε θαρρείς ότι είναι παιχνίδια της φαντασίας. Εκείνο που με συναρπάζει είναι να ανακαλύπτω μέσα σε αυτό το βιβλίο την άκρη του νήματος που ξετυλίγει τις ιστορίες των ανθρώπων.

Πάντοτε πίστευα ότι το ποδόσφαιρο είναι μια τεράστια δεξαμενή ιστοριών, που αξίζει να ανακαλύψει και να διηγηθεί κάποιος. Ο μακαρίτης πια Καταλανός συγγραφέας Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν, από τους πιο πιστούς φίλους της Μπαρτσελόνα είχε γράψει κάποτε ότι δημοσιογραφία είναι το «να βλέπεις, να ακούς, να μαθαίνεις και να διηγείσαι...». Η ιστορία του Γερμανοπολωνού ποδοσφαιριστή Μίροσλαβ Κλόζε είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες. Είναι μία ιστορία, όμως, που δεν μπορείς να τη διηγηθείς παρακάμπτοντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται. Και το πλαίσιο είναι η Γερμανία, όπου γεννήθηκε μετά την ενοποίηση. Μία χώρα της οποίας η ομάδα έφθασε για πρώτη φορά σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2002.
Οχι, Οχι… αυτό που γράφω δεν είναι λάθος. Είναι σωστό πέρα για πέρα… Η χώρα που «γεννήθηκε» μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, κόντρα στη Βραζιλία στη Γιοκοχάμα έπαιξε, ουσιαστικά και τυπικά, τον πρώτο τελικό της ιστορίας της. Όλες οι προηγούμενες συμμετοχές σε τελικούς ήταν της Δυτικής Γερμανίας. Η συμμετοχή της Γερμανίας στο Μουντιάλ του 2002 ήταν μιας Γερμανίας που για πρώτη φορά είχε στη σύνθεσή της πρώην Ανατολικογερμανούς (Μπάλακ, Λίνκε, Γέρεμις, Σνάιντερ), Γερμανοπολωνούς, όπως ο Κλόζε, έναν Γερμανογκανέζο, τον Ασαμόα και που θα μπορούσε να περιλαμβάνει και Τούρκους που έχουν γεννηθεί στη Γερμανία, όπως ο Μπαστούρκ ή ο Νταβαλά.

Μερικές φορές ακούω ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με την πολιτική και γελάω. Λες και το ποδόσφαιρο είναι μια ανθρώπινη εκδήλωση που γεννήθηκε και αναπτύσσεται έξω από την κοινωνία, μέσα σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα. Λες και το ποδόσφαιρο δεν επηρεάζεται από την οικονομία, τις πολιτιστικές διαφορές, τα σύνορα, την ιστορία. Και αυτή η ρημάδα η ιστορία, που νομίζαμε ότι πέθανε, συνεχίζεται με τους ρυθμούς που της κάνουν κέφι και -πού και πού- αλλάζει φορέματα για να μας μπερδεύει, όπως στην ιστορία του Κλόζε. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένα σωρό μετανάστες μέσα και έξω από τη Γερμανία άρχιζαν να συγκεντρώνονται στην κοιλάδα του Ρουρ, όπου άρχιζε να θεμελιώνεται η βαριά βιομηχανία του γερμανικού καπιταλισμού. Για όλους του Γερμανούς, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μια φθηνή και πολυπληθής εργατική δύναμη, που βρέθηκαν στην κοιλάδα του Ρουρ γιατί εκεί υπήρχαν δουλειές, θεωρούνταν κατώτερη ράτσα και ονομάζονταν Pollacken, λόγω και του μεγάλου αριθμού Πολωνών μεταναστών.

Αυτοί οι «περιθωριακοί» ενσωματώθηκαν σταδιακά στη γερμανική κοινωνία, τόσο που έφτιαξαν και τις δικές τους ποδοσφαιρικές ομάδες -τη Σάλκε και την Μπορούσια Ντόρτμουντ- που πολύ αργότερα θα αρχίζουν να παίζουν βασικό ρόλο στην Μπουντεσλίγκα. Ο Κλόζε δεν ανήκε σε κάποια από αυτές, αλλά στην Καϊζερσλάουτερν. Έφυγε μαζί με τους γονείς του από την Πολωνία σε ηλικία 9 χρόνων. Ο πατέρας του έπαιξε μπάλα στην εθνική Πολωνίας και η μητέρα του είχε περισσότερες από 70 συμμετοχές με την εθνική χάντμπολ γυναικών της χώρας του Σοπέν. Μέχρι τη σεζόν 1999-2000 ο Κλόζε έπαιζε σε μία από τις μικρές περιφερειακές κατηγορίες του γερμανικού ποδοσφαίρου, στις οποίες ένας από τους αντιπάλους του ήταν ο Κρίστοφ Μέτζελερ, κατοπινός συμπαίκτης του στην εθνική. Ξαφνικά, για τον Κλόζε άρχισε μια εντυπωσιακή άνοδος.

Τη σεζόν 2000-01 παίζει στην Καϊζερσλάουτερν και μέσα σε 6 μήνες χρίζεται διεθνής. Κανείς δεν τον πρόσεξε ούτε όταν πέτυχε τα δύο πρώτα του τέρματα στις διεθνείς του συμμετοχές κόντρα στην Αλβανία και την Ελλάδα. Μέχρι έναν μήνα πριν από το Μουντιάλ του 2002, κανείς στη Γερμανία και τον κόσμο ολόκληρο δεν υπολόγιζε ότι αυτός ο νεαρός θα συναγωνιζόταν τον Ρονάλντο και τον Ριβάλντο για τη θέση του πρώτου σκόρερ του Μουντιάλ.
Ο ΦραντΣ Μπεκενμπάουερ τον συνέκρινε με τον Γκερντ Μίλερ για την ικανότητά του να μαντεύει την εξέλιξη της φάσης και να βρίσκεται στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή, ενώ τα στόματα του Λούις Σεζάρ Μενότι, του Τραπατόνι, του Χίτζφελντ και του Κλίνσμαν στάζουν μέλι όταν μιλούν για τον Κλόζε. Τον Πολωνό που έγινε Γερμανός και αποτέλεσε μία ακόμα απόδειξη της δυνατότητας μιας κοινωνίας να ενσωματώνει άτομα που είναι «ξένα».

ΜΙα δυνατότητα που η Γερμανία φαίνεται ότι έχει χάσει πια σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλοι όσοι κατοικούν στα εδάφη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας να θεωρούνται ένα είδος μεταναστών. Ο ίδιος ο Κλόζε, σε όλες τις συνεντεύξεις του, δεν ξεχνά τον Ρούντι Φέλερ. Τον πρώην τεχνικό της εθνικής ομάδας, που τον στήριξε και του έδωσε τις ευκαιρίες να έρθει στο προσκήνιο.
Ενα προσκήνιο που ποτέ δεν τον τρόμαξε, αλλά ούτε τον άλλαξε. Η φετινή αγωνιστική παρουσία του Κλόζε, που μετά το Μουντιάλ του 2002 είχε γνωρίσει μια κάμψη, πρέπει να έχει λιγοστέψει τους πονοκεφάλους του Κλίνσμαν. Ο Κλόζε θα είναι στην ομάδα που θα διεκδικήσει του χρόνου το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και θα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Θα στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.