Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Προσέξτε, δεν θέλω να χάσουμε με κάτω τα χέρια επειδή παίζουμε με τον Ολυμπιακό. Θα παίξουμε όπως στα άλλα παιχνίδια. Μην κλοτσάμε όμως...». Το βραβείο της στήλης «Το 'πιασα, Γκόλφω μου, το υπονοούμενο» απονέμεται στον πρόεδρο του Λεβαδειακού Γιάννη Κομπότη.

Τριακόσια το κοινό εισιτήριο και εκατόν εβδομήντα το φοιτητικό πρέπει να είναι ρεκόρ. Ιδιαίτερα για να παρακολουθήσεις έναν ερασιτέχνη, όπως είναι ο Γούντι Αλεν στο κλαρινέτο. Είμαι όμως βέβαιος ότι το Μέγαρο Μουσικής θα γεμίσει, αφού οι σνομπ λατρεύουν να κάνουν κάτι στο οποίο οι υπόλοιποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν.

Το κλαρινέτο είναι δευτερεύον όργανο στην κλασική μουσική όσο και στην τζαζ. Στη ροκ μουσική είναι ανύπαρκτο. Εάν υπάρχει σχέση μουσικού και οργάνου που διαλέγει -τις περισσότερες φορές υπάρχει, αλλά ορισμένες φορές η επιλογή γίνεται κατ’ ανάγκη- το κλαρινέτο πρέπει να είναι ό,τι πλησιέστερο στην εικόνα του Γούντι Αλεν. Μικρό στο σχήμα και το επιστόμιο, όπως το σώμα και η φωνή του Αλεν, συνοδευτικό στο σύνολο, όπως οι χαρακτήρες που του αρέσει να παίζει, και «εσωτερικό» στον ήχο. Αφού τώρα ξεχαρμάνιασα στον ρόλο του μουσικού κριτικού, να πάμε στο οικονομικό.

Τριακόσια ευρώ. Εάν υπάρχει απόδειξη ότι ξαναγυρνάμε στην αναγεννησιακή εποχή, που η τέχνη ήταν προνόμιο της αριστοκρατίας και της πλουτοκρατίας και ο πάπας Γρηγόριος έβαζε τον Τσελίνι να του φτιάχνει τρία χρόνια μια αλατιέρα, είναι η συναυλία του Γούντι Αλεν. Το ποσόν είναι σοκαριστικό. Είναι σαν να ζητάς από τον Αλβανό βενζινά να σου φουσκώσει τα λάστιχα με αέρα αρωματισμένο με Chanel. Σοκάρει. Κάποιος μπορεί να πει ότι κάθε σαββατόβραδο αναρίθμητα κατοστάρικα γίνονται γαρδένιες στα μπουζουξίδικα, αλλά υποτίθεται ότι οι Μεγαρείς θέλουν να προβάλουν μια άλλη κουλτούρα. Το μόνο που προβάλλουν είναι ο σουρεαλισμός.
Οχι για το τρακοσάρι του κοινού, αλλά για το εκατονεβδομηντάρι του φοιτητικού εισιτηρίου. Πώς είναι δηλαδή η σκηνή που φαντάζονται; Αλέξανδρος: «Το ξέρεις, Τζέλα, ότι έρχεται στο Μέγαρο ο Γούντι Αλεν;». Τζέλα: «Το γνωρίζω, Αλέξανδρε, και λατρεύω τον Γούντι. Αλλά πού θα βρούμε τριακόσια ευρώ για να πάμε να τον δούμε;» Αλέξανδρος: «Μη στενοχωριέσαι, Τζέλα. Οι διοργανωτές έβγαλαν και φτηνά εισιτήρια. Με τριακόσια σαράντα ευρώ θα μπορέσουμε να πάμε με τους άλλους φοιτητές και να τον ακούσουμε». Σε καλό να μου βγει, γέλασα. Οπως γελάει όλος ο κόσμος.

Όλος ο κόσμος, που επίσης γελάει όταν οι ομάδες προσπαθούν να τον πείσουν ότι η σύμπτωση μπορεί να επαναληφθεί. Παράδειγμα, ο Ολυμπιακός με τον Γιάγια Τουρέ. Συμπτωματικά τον βρήκε ο Ολυμπιακός τον Τουρέ, βρέθηκε ο μάνατζέρ του, ο Ντμίτρι, μίλαγε ρωσικά, θυμήθηκε τα φοιτητικά του χρόνια στο Λεμονόσφ ο πρόεδρος και τον συμπάθησε και η συμφωνία έκλεισε. Από εκεί και πέρα, το να γίνει η σύμπτωση θεωρία πλησιάζει τη γελοιότητα. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν ανακάλυψε τον Τουρέ στην Αφρική, αλλά τους τον έφεραν από την Ουκρανία και το να σταλεί κάποιος να παρακολουθήσει το Κόπα Αφρικα δεν είναι φοβερή ιδέα. Ο Ολυμπιακός το έχει κάνει και στο παρελθόν, με διασκεδαστικά περισσότερο από ουσιαστικά αποτελέσματα.
Τελευταία ειδική αποστολή του Ολυμπιακού στην Αφρική ήταν το 1989 με τον Τάσο Μητρόπουλο. Ο Τάσαρος είχε πάει, είχε παρακολουθήσει αγώνες και όταν γύρισε είπε δύο ονόματα. Αμποάγκουε και Αμπονσά. Ο «καλός», ο πρώτος, πήγε κατευθείαν στον Ολυμπιακό για να γράψει τη δική του ιστορία σαν «Το ζαρκάδι της Αλ Αχλί». Ο «πιο δεύτερος» πήγε στην Ελευσίνα να «ψηθεί» και ακόμα παίζει μπάλα. Οχι όμως στον Ολυμπιακό, αλλά στην Καλαμαριά.


Θέλει και το κλαδεματάκι

Το περασμένο καλοκαίρι η ΑΕΚ πήρε τέσσερις πιτσιρικάδες που προβλήθηκαν κάργα. Από αυτούς μόνο ο Πλιάτσικας έχει παίξει και μόνο στην αρχή της σεζόν. Τώρα βγαίνει η είδηση ότι η ΑΕΚ σκέφτεται να δώσει τον Παπασταθόπουλο και τον Κουτρουμάνο δανεικούς στον Λεβαδειακό για να «ψηθούν». Οπερ και σημαίνει ότι το καλοκαίρι που αποκτήθηκαν είτε ήταν «άψητοι» και η ΑΕΚ δεν το ήξερε είτε ότι το ήξερε. Σε περίπτωση που το ήξερε, ποια ήταν η χρησιμότητα να περάσουν πρώτα από την ΑΕΚ για να δοθούν δανεικοί στον Λεβαδειακό; Κατηγορηματικά καμία. Γιατί ο παίκτης που πάει στη μεγάλη ομάδα και μετά τον στέλνουν στη μικρή δεν μπορεί παρά να νιώσει αποτυχημένος. Θέλεις να τον δώσεις δανεικό; Δώσε τον από την αρχή, δες πώς πάει σε μια ομάδα της κατηγορίας σου και εάν σου κάνει πάρε τον.
Οι μόνες εξαιρέσεις παικτών μεγάλων ομάδων που φεύγουν δανεικοί και μπορεί να επιστρέψουν και να κάνουν καριέρα είναι αυτοί που ξεκίνησαν από τις παιδικές ομάδες. Παραδείγματα τύπου Καραγκούνη, Δάρλα και Ελευθερόπουλου. Η διαφορά είναι ότι ο πιτσιρικάς που ξεκινάει από τα παιδικά είναι βαμμένος οπαδός και βλέπει την πρώτη ομάδα σαν παράδεισο επί γης.

Τώρα μεταγραφές τύπου Λαγού και Αβραάμ Παπαδόπουλου (τον δεύτερο πάντως δεν τον έχει φιλήσει ο Σάββας και διατηρώ τις αμφιβολίες μου) είναι απλά λογικές. Και στην περίπτωση του Παπαδόπουλου πολύ καθυστερημένες. Το παλικάρι εδώ και χρόνια δείχνει την κλάση του. Οχι στην μπάλα που ξέρει -η οποία είναι απλά ικανοποιητική- αλλά στον τσαμπουκά που έχει, που είναι μαζί με του Στεφανή του Ηρακλή μοναδικός.

Δεν ξέρω πόσοι το έχουν παρατηρήσει, αλλά με τα ακραία μπακ στην Ελλάδα έχουμε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα για τους επιθετικούς. Απόδειξη ο ερχομός του Τσιρίλο. Μια κλοτσιά -γεμάτη, το ομολογώ- έριξε στον λαιμό του Μίετσελ και κοντέψαμε να πάθουμε έμφραγμα. Γιατί σιγά-σιγά το αγνό και παρθένο κλάδεμα εξαφανίζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τα ακραία κυρίως μπακ ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Στους τεχνίτες τύπου «δώσε μου την μπάλα να την κατεβάσω και να κάνω κάτι το φοβερό» και στα «γατιά», που λέει και ο Αλέφαντος, τους κοντούς που κυνηγάνε τον επιθετικό. Ποδόσφαιρο χωρίς το κλαδεματάκι του είναι σουβλάκι χωρίς τζατζίκι. Καθαρό σε οσμή, αλλά χωρίς γεύση. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος ως μπακ έχει γεύση και είναι υπεράνω χρωμάτων. Και τον Τζόρτζεβιτς είχε κλαδέψει στη Ριζούπολη, αλλά και ο Βόουτερ πέρυσι είχε πάει να τον περάσει τσαμπουκά και έκανε γκελ μένοντας τα υπόλοιπα λεπτά σε απόσταση ασφαλείας.