Εκπαιδεύοντας (τον ΠΑΟΚ) στο στρες (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το 5-1 του ΠΑΟΚ, την Τετάρτη, με τη Ρεν είναι το 2-1 του Ολυμπιακού τις προάλλες με τη Ρεάλ και το 4-1 του Παναθηναϊκού πέρυσι με την PSV Αϊντχόφεν. Η κλασική ιστορία της κραχτής αντιδιαστολής, δηλαδή. Της αντιδιαστολής ανάμεσα στα ισχνά πεπραγμένα υπό πίεση και στο θεαματικό φινάλε (των πεπραγμένων) δίχως αυτήν. Την πίεση.

Με δυο φράσεις: καλό ό,τι έγινε, πολύ καλύτερο απ' το να μη συνέβαινε ή (ακόμα περισσότερο) απ' το να συνέβαινε το... αντίστροφο, τελεία, πάμε παρακάτω. Ιδίως ο ΠΑΟΚ δεν έχει το «βιογραφικό» να υποτιμά ούτε την (πρώτη στην Ευρώπη ύστερα από δύο και πλέον χρόνια) νίκη ούτε το σκορ. Την ίδια στιγμή, όμως, ο ίδιος ΠΑΟΚ δεν έχει κανένα συμφέρον να υπερτιμά. Και τη νίκη και το σκορ.

Στο επικοινωνιακό κομμάτι, παρατηρεί κανείς διαφορές. Το 5-1 του ΠΑΟΚ, σε δέκα αθλητικές εφημερίδες με έδρα την Αθήνα, δεν βρήκε πουθενά θέση «πρώτου θέματος». Στις μισές, δεν βρήκε καν θέση οπουδήποτε, έστω ένα μικρό «χτυπηματάκι», στην πρώτη σελίδα. Τόσο το καλύτερο! Για τις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, να παίξουν στο περίπτερο δίχως ανταγωνισμό. Αλλά και για τον... ΠΑΟΚ, που την επόμενη μέρα έχει να διαχειριστεί τούτο το 5-1 τοποθετώντας το στην αληθινή διάσταση. Οχι στη χαλασμένη ζυγαριά.

Η Ρεν εμφανίστηκε στην Τούμπα με έναν παίκτη 29 ετών, έναν 27 κι όλοι οι υπόλοιποι 19-22. Μέσος όρος ηλικίας πιο χαμηλός κι από (τον παροιμιωδώς χαμηλό) του ΠΑΟΚ. Οταν, δε, το 2-0 έγινε 2-1, αμέσως ο προπονητής τους χρησιμοποίησε και τις τρεις αλλαγές συγχρόνως. Έβαλε, για το τελευταίο εικοσάλεπτο, τους τρεις «καλούς» που είχε στον πάγκο. Ουτάκα, Φράι, Σέλστρεμ. Αποτέλεσμα; Με τους... καλούς, το 2-1 (αντί να γίνει 2-2, όπως ήταν το προφανές σκεπτικό του Ρουμάνου) έγινε... 5-1. Ποτέ δεν ξέρεις. Το ποδόσφαιρο ποτέ δεν το μαθαίνεις. Μονάχα μαθαίνεις (καθημερινά, πράγματα για το) ποδόσφαιρο.

Όπως και να 'χει, η επικοινωνία δεν νοείται να μπαίνει πάνω απ' την ουσία. Η επικοινωνία είναι, μόνον, παρακολούθηση της ουσίας. Το καλό με τέτοιες νίκες είναι ότι οι ποδοσφαιριστές συνειδητοποιούν τι μπορούν να κάνουν. Το δύσκολο είναι αυτά που ξέρουν ότι μπορούν να τα κάνουν όταν έχουν το στρες του διακυβεύματος. Η ειδοποιός απόσταση είναι ότι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός διαθέτουν, υποτίθεται, στελέχη με πείρα ν' αντεπεξέλθουν στο στρες. Και πάλι, για κάποιους λόγους, τα θαλασσώνουν. Φαντάζεται κανείς, συνεπώς, τον βαθμό δυσκολίας.
Ο ΠΑΟΚ, ως νεογνός αθλητικός οργανισμός, τώρα εκπαιδεύεται στο στρες. Είναι κάτι που το χρειάζεται. Έλεγε χθες ο Τάκης Λεμονής στο ραδιόφωνο πως, από τις ομάδες του τρέχοντος πρωταθλήματος, θεωρεί τον ΠΑΟΚ την πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση. Αρκεί, πρόσθεσε, να τους αφήσουν να δουλέψουν δίχως πίεση. Θεωρώ πως η εκπαίδευση θα 'ναι πολύ πιο ωφέλιμη εάν, απεναντίας, μάθουν να δουλεύουν υπό την πίεση του ονόματος-ΠΑΟΚ. Να υποδεχθούν, στη ροή ετούτης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τους τρεις του ΠΟΚ στον δεύτερο γύρο με απαιτήσεις. Να φέρνουν ισοπαλία με την Καλλιθέα ή με τον Λεβαδειακό, και να... πειράζει λίγο παραπάνω απ' όσο στην πράξη φαίνεται να πειράζει.

Στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι οι παίκτες μόνον. Είναι όλοι. Και η διοίκηση να μάθει να ζει (αφού πρόκειται για αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς) με το κράξιμο που ο οπαδός, οποιουδήποτε χρώματος, το 'χει ανά πάσα στιγμή πρόχειρο στην άκρη του ουρανίσκου. Αλλά και ο προπονητής να μάθει ν' αντιμετωπίζει όσα εμφανώς τον ενοχλούν. Νοοτροπίες, ατζέντηδες, ενδεχομένως παλαίμαχους ή προκάτοχους, φορτικό ενδιαφέρον του Τύπου. Ειδάλλως, δουλεύοντας (σε ιδανικό κόσμο) δίχως πίεση, στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσουν, σε εργαστηριακές συνθήκες, κάτι ωραίο, το οποίο, ωστόσο, στην πρώτη βροχή θα λιώσει.