Προπονητές, μηχανισμοί και η μοναδική μεγαλοφυΐα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εκεί που τελειώνουν οι ελληνικές ομάδες αρχίζουν τα Κύπελλα Ευρώπης. Τώρα είναι –και η κλήρωση στη Νιόν απλώς ήρθε να το υπενθυμίσει και να μας ανοίξει την όρεξη– το real thing. Ισχύει, και ως επαγγελματίας δεν το αγνοώ, ότι οποιοδήποτε τέτοιο ματς φέρνει στην ημετέρα TV χαμηλότερα ratings απ' οποιοδήποτε ματς (Κυπέλλων Ευρώπης) με ελληνική ομάδα μέσα. Το Ρόζενμποργκ-Ολυμπιακός ή το Παναθηναϊκός-Ουντινέζε είναι πιο «δυνατά» απ' το Τσέλσι-Μπαρτσελόνα και το Μπάγερν-Μίλαν! Επίσης, ισχύει ότι για τους μερακλήδες της μπάλας το υψηλό ποδόσφαιρο ξεκινάει τον Φεβρουάριο. Κι εμείς, εκτός από επαγγελματίες, συμβαίνει να είμαστε συνάμα και μερακλήδες. Τα ποσοτικά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, που λένε.

Οι τρεις μήνες, μέσα Σεπτεμβρίου έως μέσα Δεκεμβρίου, είναι για τους πολλούς. Πρακτικά, για τους πάντες. Οι τρεις μήνες, μέσα Φεβρουαρίου έως μέσα Μαΐου, είναι για τους εκλεκτικούς. Έγιναν 96 παιχνίδια Τσάμπιονς Λιγκ και όλο το ζουμί ήταν ότι έμειναν έξω η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και, δευτερευόντως, η Πόρτο (όπως έμειναν πέρυσι εκτός, στη fade out φάση τους, η Βαλένθια, η Ντεπορτίβο, ο Αγιαξ, η Ρόμα). Έχουμε μπροστά άλλα –μόλις– 29 παιχνίδια. Και τα 29, όμως, το καθένα με το δικό του ξεχωριστό ζουμί. Στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ έγιναν 80 παιγνίδια, για να σκοντάψουν η CSKA Μόσχας και η Σαμπντόρια (όπως πέρυσι η Λάτσιο). Πλέον, σε δύο μήνες από σήμερα, παίζουμε στ' αλήθεια.

Η εκ των προηγούμενων ετών πείρα διδάσκει ότι στο Τσάμπιονς Λιγκ το ασφαλέστερο εργαλείο για τις σωστές εκτιμήσεις (απ' τα Χριστούγεννα, τι θα γίνει την άνοιξη) είναι το κριτήριο, μάλλον τα αλληλένδετα κριτήρια, προπονητής+αμυντικός μηχανισμός. Δεν επιβεβαιώνονται αυτά στην πράξη πάντοτε. Επιβεβαιώνονται συνήθως. Συνεπώς, η σειρά βγαίνει κάπως έτσι: Γιουβέντους, Τσέλσι, Μπάγερν και (...δεν το πολυδιαδίδω, μην πάει γρουσουζιά) Λίβερπουλ. Οι μπούκηδες –που αποκλείεται να μην ξέρουν καλά τη δουλειά τους, ειδάλλως δεν θα θησαύριζαν– φαίνεται να καταλήγουν πάνω-κάτω στις ίδιες εκτιμήσεις.
Η μοναδική ομάδα που δεν πληροί τα ασφαλή κριτήρια και παρά ταύτα την τοποθετούν ψηλά είναι ο... Ροναλντίνιο. Καθόλου ανεξήγητα. Ο Βραζιλιάνος, λατρεμένος απ' την παγκόσμια κοινότητα και καθολικά αναγνωρισμένος ως ο διάδοχος του Ζιντάν στο νούμερο ένα, πιθανότατα είναι (θεωρείται, τουλάχιστον) ο μοναδικός που μπορεί να ανατρέψει με τη μεγαλοφυΐα του, καλή ώρα όπως ο Ζιντάν στα ντουζένια του, την πείρα και τη λογική. Κανείς άλλος. Μόνον αυτός. Σκύλιασε για να το καταφέρει αρχές του περασμένου Μαρτίου στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Απέτυχε οριακά. Η κληρωτίδα τού έδωσε την ευκαιρία, την αμέσως επόμενη χρονιά, να ξαναδοκιμάσει.

Ήρθε το ζευγάρωμα Τσέλσι-Μπαρτσελόνα, μονάχα μία ημέρα αφότου η ΟΥΕΦΑ τιμώρησε για τα δύο παιχνίδια (απ' το βίντεο, κατ' εντολήν του Μπλάτερ!) τον Γκανέζο Εσιέν. Αστείο πράγμα. Εμφατικό προμήνυμα ότι, ακριβώς όπως και πέρυσι, ο Μουρίνιο θα χρειαστεί να υπερβεί εξτρά (σε σχέση με τον ανταγωνισμό) εμπόδια, αν είναι να φτάσει έως το τέλος. Οι άλλοι θα τρέξουν τρία χιλιόμετρα, η Τσέλσι θα τρέξει τρία χιλιόμετρα... στιπλ για να 'χει (ισορροπία, οπότε και) ενδιαφέρον. Αυτά, η ισορροπία και το ενδιαφέρον, που λείπουν δραματικά από το αγγλικό πρωτάθλημα.
Δίχως ελληνικές ομάδες, αλλά με τα Ελληνόπουλα ακόμα εκεί, οι (προσ)ευχές μας είναι γι' αυτούς. Για τον Καραγκούνη και τον Κυργιάκο, που απ' τα «καλά χρόνια» στον Παναθηναϊκό ξέρουν πόση γλύκα έχει το να πρωταγωνιστεί κανείς (να μετράει τον εαυτό του απέναντι, τώρα, στον Σάμπι Αλόνσο ή στον Φορλάν) σε τούτο το επίπεδο. Ακόμα πιο πολύ, με τη συμμετοχή του στον τελικό (Τσάμπιονς Λιγκ) του 2004, έχει ζήσει αυτή την ξεχωριστή γλύκα ο Ζήκος. Αν τα κατάφερε (ποιος το περίμενε;) το 2004 στο Γκελζενκίρχεν, φαντάζει λιγότερο απίθανο να τα καταφέρει ξανά το 2006. Να τον δούμε, γιατί όχι, και στον τελικό (Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ) του Αϊντχόφεν!

Κι ύστερα είναι ο Γιαννακόπουλος, ο Ταβλαρίδης, ο Σαμαράς. Τα όνειρά τους, οι επιθυμίες μας.

ΥΓ.: Ενα καλωσόρισμα στον κόσμο μας κι απ' αυτήν εδώ τη γωνιά στην υψηλή δεσποινίδα (κόρη του Τάκη και της Χριστίνας) Φύσσα. Ανοιξε τα μάτια της και τον αντίκρισε για πρώτη φορά την Πέμπτη το απόγευμα στην Αθήνα. Μην του λέμε ψέματα, με το που γεννήθηκε κιόλας, του παιδιού. Ο κόσμος στον οποίο ήρθε δεν είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε. Η τύχη της είναι ότι έχει τους καλύτερους γονείς που θα μπορούσε.