Ο πραγματικός κορυφαίος (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Θυμάμαι ότι πέρυσι είχε γίνει ολόκληρη φασαρία διότι δεν είχαν εμφανιστεί οι ποδοσφαιριστές στη βράβευση της Εθνικής Ελλάδος από τον ΠΣΑΤ. Πολύ καλά έκαναν. Στον ΠΣΑΤ δεν θέλουν να κερδίζουν βραβεία οι ποδοσφαιριστές. Πιθανότατα τους θεωρούν παρακατιανούς σε σχέση με τους υπόλοιπους αθλητές. Αν κερδίσουν το Euro, μπορεί να βραβεύσουν την Εθνική για το κατόρθωμά της. Αν δεν το κερδίσουν, απλώς δεν υπάρχουν. Μεμονωμένες διακρίσεις δεν προβλέπονται. Το αποδεικνύει αυτό η περίπτωση του Στέλιου Γιαννακόπουλου, που μεγαλουργεί σε πείσμα της ελληνικής αθλητικογραφίας.

Η κίνηση του Στέλιου Γιαννακόπουλου στο πρώτο γκολ που πετυχαίνει εναντίον της Έβερτον δείχνει πόσο ίδιος είναι στα 32 του με τον Γιαννακόπουλο που ξεκίνησε την καριέρα του στον Ολυμπιακό πριν από εννέα χρόνια. Ο Στέλιος είναι ο μόνος από τους 22 στο γήπεδο που έχει καταλάβει τι μπορεί να γίνει και φεύγει στον κενό χώρο για να είναι εκεί που πρέπει, όταν η μπάλα θα καταλήξει στα πόδια του. Αν τον έβλεπε Ολλανδός προπονητής, θα κατέληγε στο κολακευτικό γι' αυτόν συμπέρασμα ότι έχει βγει από τις Ακαδημίες του Αγιαξ, όπου του έμαθαν ότι είναι σημαντικότερο να κινείσαι χωρίς την μπάλα, παρά με αυτή. Στην πραγματικότητα, ο Γιαννακόπουλος κινείται στον χώρο διότι από μικρός είχε τη θεία φώτιση του ποδοσφαιριστή που όταν θα μεγαλώσει θα γίνει σπουδαίος: έχει κάνει το ίδιο πράγμα στο πρώτο ματς του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Πόρτο, όταν μετά το κόρνερ των Πορτογάλων είχε ξεχυθεί περιμένοντας τη συστημένη μπάλα του Ίλια Ιβιτς για να τη στείλει με «κανονιά» στα δίχτυα. Στο μυαλό του πολύ κόσμου έμεινε το σουτ. Στο δικό μου, το άνοιγμά του με τέταρτη στο ανοιχτό γήπεδο. Κάποιος άλλος θα πήγαινε απλώς κοντά στον Ιβιτς για να παίξουν το ένα-δύο.

Δοκάρι

Στο δεύτερο εορταστικό γκολ του Στέλιου, ο Έλληνας επιθετικός επαναλαμβάνει, αλλά αυτή τη φορά τελειοποιεί την κίνηση που είχε κάνει στην Κωνσταντινούπολη, όταν εναντίον της Τουρκίας «χόρεψε» την άμυνα των γηπεδούχων με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά σημάδεψε το δοκάρι. Ο Γιαννακόπουλος μπαίνει κατά μέτωπο, φρενάρει, προσποιείται, ολοκληρώνει το σλάλομ με μια προσποίηση και σκοράρει. Αν στην Πόλη είχε λίγη ρέντα (καθώς το σουτ ήταν το ίδιο άπιαστο), θα έπαιζε στο Μουντιάλ με τη φανέλα της Εθνικής και θα ήταν και ένα από τα αστέρια του.

Καριέρα

Το πρώτο γκολ δείχνει ποδοσφαιρικό ένστικτο, εκρηκτικότητα, γρήγορη σκέψη, εκτελεστική ικανότητα, ταλέντο. Το δεύτερο γκολ δείχνει αναλυτική ικανότητα, πίστη στις δυνατότητες, γνώση του αντιπάλου, δουλειά. Και τα δύο μαζί συνθέτουν με τον καλύτερο τρόπο την ποδοσφαιρική καριέρα του Στέλιου, του καλύτερου Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Επαγγελματίας

Πριν από λίγες μέρες ο ΠΣΑΤ μοίρασε τα ποδοσφαιρικά του βραβεία. Ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής Γιαννακόπουλος ήταν τέταρτος με ελάχιστους ψήφους διαφορά από τον πέμπτο, που ήταν ο κωπηλάτης Πολύμερος. Το ότι είναι πρωταγωνιστής σε ένα από τα δυσκολότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, θεωρήθηκε απλή λεπτομέρεια. Ότι με τις εμφανίσεις του νομιμοποιεί στη συνείδηση των ξένων την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική μας ομάδα, δεν του έδωσε πόντους. Το ότι είναι ίνδαλμα για τα πιτσιρίκια της Μπόλτον (και όχι μόνο για τα Ελληνόπουλα), δεν μας ενδιαφέρει. Στο κάτω κάτω της γραφής, τι αθλητικογράφοι θα ήμασταν αν βραβεύαμε αθλητές που αναγνωρίζει ο κόσμος και λατρεύονται από τα παιδιά; Ενώ τώρα βραβεύοντας όσους κατά κανόνα θυμόμαστε και αναγνωρίζουμε μόνο εμείς (που πολύ αμφιβάλλω δηλαδή...), υπηρετούμε το λειτούργημα. Ώσπου να μας κάψει όλους μια μέρα ο Θεός...

Κήνσορες

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είναι ο αθλητής της χρονιάς και κρίμα στον ΠΣΑΤ που δεν το κατάλαβε. Είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα που έχει να επιδείξει συνεχή πρόοδο για περισσότερα από εννέα χρόνια. Είναι από τους λίγους που κέρδισε τον θαυμασμό όλων για τις ικανότητές του, χωρίς αυτές να συνδυάζονται με εξωφρενικές, έως και ύποπτες αναλαμπές. Είναι ένα από τα παιδιά εκείνα που πάνω στη διαδρομή ωρίμασαν, έμαθαν, βελτιώθηκαν, προόδευσαν. Εχει καμία σχέση αυτός ο καταπληκτικός ποδοσφαιριστής της Μπόλτον με τον πονηρούλη που έπεφτε για ένα πέναλτι στο γήπεδο του Αιγάλεω; Και αν δεν έχει και όντως συμφωνούμε ότι άλλαξε εντυπωσιακά προς το καλύτερο, γιατί δεν του το αναγνωρίζουμε πρώτα απ' όλα εμείς οι κοινωνοί και οι κήνσορες της αθλητικής ενημέρωσης;

Σοβαρά

Η λίστα των βραβευμένων του ΠΣΑΤ περιέχει όλη την υποκρισία της ελληνικής αθλητικογραφίας. Φυσικά σε αυτή υπάρχουν και τρομακτικοί αθλητές-υπεράνθρωποι που συγκίνησαν το πανελλήνιο. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ποτέ δεν ψηφίστηκε κορυφαίος ο Μαχλάς ή ο Νταμπίζας, που στο εξωτερικό διέπρεψαν στο δημοφιλέστερο και μαζικότερο σπορ του πλανήτη. Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τι ακριβώς επιβραβεύουμε; Το αποτέλεσμα ή τη διαδρομή; Την αποσπασματική διάκριση ή τη σκληρή και επίπονη πρόοδο; Τις εκρήξεις χωρίς συνέχεια ή τη συνέπεια; Την πονηριά ή τον ιδρώτα; Βλέπω τους κατά καιρούς εκλεκτούς του σιναφιού μας να τρέχουν στους εισαγγελείς και αναρωτιέμαι αν είμαστε ευχαριστημένοι από τα «είδωλά» μας. Πάλι καλά που τα παιδιά δεν μας παίρνουν στα σοβαρά...

Καριέρα

Δεν παίρνω μέρος στις ψηφοφορίες του ΠΣΑΤ και δεν πηγαίνω στις απονομές των βραβείων του. Μέχρι να αποφασίσει ο σύνδεσμος να πάρει πίσω βραβεία που δόθηκαν σε διάφορους κομπογιαννίτες, που εν τέλει ρεζίλεψαν τη χώρα κάνοντάς τη να μοιάζει με μπρεζνιφική δικτατορία που ξοδεύει δισεκατομμύρια για μετάλλια που βρομάνε ντόπα, δεν θέλω να συμμετέχω σε τέτοια πανηγύρια. Για να μην παρεξηγηθώ με τα παιδιά, θέλω να επισημάνω ότι το μετάλλιο του Γρηγοριάδη υπήρξε σπάνιο κατόρθωμα και ότι το τρίποντο του Διαμαντίδη εναντίον της Γαλλίας μ' έκανε και δάκρυσα. Και στους δύο εύχομαι να κάνουν την καριέρα του Γιαννακόπουλου. Να τον ξεπεράσουν μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο...

Πάθημα ναι, μάθημα όχι

Μεγάλο ήταν το πάθημα της Λίβερπουλ στον τελικό της αστείας αυτής διοργάνωσης που λέγεται Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων –μεγάλο και αναμενόμενο. Οι Βραζιλιάνοι πέτυχαν ένα γκολ νωρίς και μετά ταμπουρώθηκαν, ελπίζοντας ότι οι αντίπαλοί τους θα χάσουν τα άχαστα, όπως ακριβώς έκανε η Λίβερπουλ στο Τσάμπιονς Λιγκ πέρυσι όταν έπαιζε άμυνα με τα δόντια απέναντι σε όλους όσοι έμοιαζαν (ή ήταν) περισσότερο προικισμένοι. Όποιος τα κάνει, τα παθαίνει.
Επί της ουσίας, πάντως, οι ήττες αυτές δεν κάνουν τις ομάδες τύπου Λίβερπουλ διαφορετικές, ούτε έχουν κάποια επίπτωση στην αγωνιστική συμπεριφορά τους. Στην ανάλυσή τους για το πάθημα, οι προπονητές λένε ό,τι και ο Μπενίτεθ. Ότι δηλαδή η ομάδα τους έπαιξε, προσπάθησε, μόχθησε κι έχασε από την ατυχία της ή τη διαιτησία. Δεν αποκλείω η ήττα από μια ομάδα που κατέφυγε στα ίδια κόλπα να οδηγήσει τον Ισπανό προπονητή στο συμπέρασμα ότι η συλλογιστική του και η στρατηγική του δικαιώνονται από την ίδια τη νίκη του αντιπάλου, καθώς σε τελική ανάλυση ο προπονητής των νικητών απλώς μιμήθηκε τον τρόπο της Λίβερπουλ να φτάνει σε αποτελέσματα: τα έχω ακούσει όλα αυτά και στην Ελλάδα, κυρίως από εκείνους που θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν το πάθος τους για αποτέλεσμα.

Το αληθινά απίθανο είναι να αλλάξει η Λίβερπουλ, δηλαδή να παίξει ένα ποδόσφαιρο πιο δημιουργικό, πιο ενδιαφέρον, πιο εγγλέζικο και λιγότερο βαρετό. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η περσινή της επιτυχία στο Τσάμπιονς Λιγκ δείχνει ότι αυτό για το οποίο ζουν οι οπαδοί και οι φίλοι της είναι τα αποτελέσματα: δεν υπάρχει η παραμικρή απαίτηση για θέαμα, ποδόσφαιρο ποιότητας, καλή μπάλα. Χαίρονται και θεοποιούν επιτυχίες που έρχονται με εμφανίσεις τόσο βαρετές, που αν τις έκανε ομάδα της Νότιας Ευρώπης (καμιά Γιουβέντους, για παράδειγμα, ή καμιά Ατλέτικο Μαδρίτης), οι αγώνες της θα προβάλλονταν με το σήμα του ακατάλληλου στην τηλεόραση.

Από τη στιγμή που η νίκη κατάντησε να είναι η μοναδική χαρά, τότε καλώς χάρηκαν με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα συλλόγων οι Βραζιλιάνοι: αν αυτοί δεν έβαζαν το γκολ, το ματς μπορεί να κρινόταν στα πέναλτι και να γινόταν κι άλλο ντοκιμαντέρ γεμάτο υπερβολές για την εμφάνιση της ομάδας του Μπενίτες. Δώσαμε, δώσαμε...