Ο Αλεξόπουλος «κουμπώνει» με το πνεύμα-ΑΕΚ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Γιάννης Καλλιτζάκης έκανε, κάποτε, καριέρα στον Παναθηναϊκό (και επί πολλά χρόνια στην Εθνική), γεμίζοντας μελανιές το κορμί του Ερίκ Καντονά και ξεχειλώνοντας τη φανέλα του Ιαν Ρας. Ηταν -εκείνα τα ματς του Κυπέλλου UEFA κατά της Οξέρ και της Γιουβέντους υπό τον Βασίλη Δανιήλ, φθινόπωρο του '87- το σημείο αφετηρίας. Η εκτόξευση αυτού του λαϊκού παιδιού προς το υψηλό ποδόσφαιρο. Ότι ο Παναθηναϊκός, εκείνα τα χρόνια, είχε το γενικό κουμάντο στα μέσα και στα έξω του παιχνιδιού, τούτο οπωσδήποτε βοήθησε.

Κάπου μία δεκαετία μετά, ο Γιώργος Αλεξόπουλος θα μπορούσε να είχε κάνει καριέρα στον Παναθηναϊκό, με αληθινό σημείο αφετηρίας και καταξίωσής του την παγωμένη βραδιά του Τσάμπιονς Λιγκ στο Κίεβο, εναντίον του Σεβτσένκο (πάλι, κατά σύμπτωση, υπό τον Δανιήλ), τέλη φθινοπώρου του '98. Ο Αλεξόπουλος είχε σημειώσει απόδοση πολύ καλύτερου επιπέδου απ' ό,τι ο Καλλιτζάκης. Αλλά ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, δεν προκρίθηκε. Η άλλη διαφορά ήταν ότι η επαγγελματική ζωή του Αλεξόπουλου στον Παναθηναϊκό ξεκίνησε ακριβώς ταυτόχρονα με το πέρασμα του γενικού κουμάντου στα χέρια του Ολυμπιακού.

Δεν βρήκε τίποτα αβανταδόρικο και τίποτα στρωμένο μπροστά του. Το κατρακύλισμα, από τον Παναθηναϊκό στον Ηρακλή κι από τον Ηρακλή στο Αιγάλεω, ελάχιστα (και ελάχιστους) ξένισε. Πράγμα που κάνει, τώρα, την επιστροφή του... ιστορία. Ύμνο στη θέληση. Η διολίσθηση στα επίπεδα Παναθηναϊκός-Ηρακλής-Αιγάλεω σημαίνει ότι το περίπου αναμενόμενο, μετά, είναι η καλή ομάδα της Β' Εθνικής, ύστερα η μικρομεσαία στη Γ' και στο τέλος η καλή ψυχή! Σπανίζει, απ' την ελεύθερη πτώση Παναθηναϊκός-Ηρακλής-Αιγάλεω αίφνης να απογειωθεί κανείς και να βρεθεί ξανά στο επίπεδο ΑΕΚ. Σπανίζει, επειδή σπανίζουν στο τοπίο οι Αλεξόπουλοι. Τα κότσια. Επίσης, σπανίζουν οι ΑΕΚ. Η διορατικότητα, δηλαδή, της επένδυσης στα αθλητικά χαρακτηριστικά και, ακόμη περισσότερο, στο κίνητρο του πεινασμένου να δικαιωθεί.

Η ΑΕΚ, σήμερα, καθοδηγείται από ένα ρεαλιστικό δεδομένο κι ένα μακρινό όραμα. Το δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ευρώ για σκόρπισμα. Το ατού, όταν τα χρήματα δεν περισσεύουν, είναι ότι το σκέπτεσαι δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Στίβεις το μυαλό και τις λύσεις. Το περιγράφει στο βιβλίο του ο Μουρίνιο, ενθυμούμενος τις ημέρες του στην ταπεινή Ουνιάο Λεϊρία. Το βασανίζεις. Δεν δίνεις «για πλάκα» ένα εκατομμύριο ευρώ συμβόλαιο, π.χ. στον Ντάνι. Προσέχεις. Οταν προσέχεις, μειώνονται οι πιθανότητες να την πατήσεις. Το όραμα είναι, κάποια στιγμή τα χρήματα να περισσεύουν. Και τότε θα 'χει αξία, παρά ταύτα, να μην ξοδεύεις για πλάκα. Αλλά να αποκτάς, με οικονομική άνεση, αυτό που ταιριάζει στη φιλοσοφία. Στη φιλοσοφία ΑΕΚ δεν ταιριάζει «ένας σαν τον Ριβάλντο» να κάνει μαγικά. Ταιριάζει «ένας σαν τον Ντέκο» να κάνει δουλειά+μαγικά.

Πλέον, τέσσερις μήνες απ' την εκκίνηση του πρωταθλήματος, δεν είναι κάτι δύσκολο να εντοπίσει κανείς ότι ο Αλεξόπουλος υπήρξε για την ΑΕΚ η αγορά της χρονιάς. Το δύσκολο ήταν... να το ξέρεις και να το περιμένεις απ' το καλοκαίρι. Στην ΑΕΚ, το ήξεραν! Ο Νικολαΐδης, θυμάμαι, μου το είχε πει το βράδυ πριν από την πρεμιέρα της «Ένωσης» στο Περιστέρι. Οταν ακόμη ευχόταν και παραφυλούσε, καθώς οι μεταγραφές δεν είχαν τελειώσει, μήπως η Πόρτο δεν έδινε συμβόλαιο στον Μπρούνο Αλβες (οπότε θα τον δανειζόταν, πάλι, ασυζητητί). Τον Αλεξόπουλο όμως τον είχαν πάρει απ' τον Ιανουάριο. Δεν ήταν θέμα αν θα συνέχιζε ο Πορτογάλος ή όχι. Τον Αλεξόπουλο θα τον έπαιρναν, έστω κι αν ο Πίντο ντα Κόστα τους έκανε... δώρο τον Μπρούνο Αλβες.

Βεβαιότητα για τον Αλεξόπουλο είχε και ο Ιβιτς. Συνέβη να τον συναντήσω, μετά τις πρώτες δύο αγωνιστικές. Το βράδυ, πριν από το 1-1 με το Αιγάλεω. Ο Σέρβος μού επανέλαβε, σχεδόν αυτολεξεί, την εκτίμηση του Νικολαΐδη. Οτι ο Αλεξόπουλος είναι επακριβώς αυτό που «κουμπώνει» με το πνεύμα απ' το οποίο θέλουν η ΑΕΚ να διακατέχεται. Αργότερα, αντιλήφθηκα πού οφειλόταν η τόση (μα, με τις ίδιες λέξεις;) ταύτιση. Απλούστατα, ήταν οι λέξεις που (τους) είχε πει για τον Αλεξόπουλο ο Φερνάντο Σάντος... απ' τον Ιούλιο, στην προετοιμασία!