Μια ανάσα από το θαύμα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Το πρωτάθλημα εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον γιατί η ΑΕΚ πιστεύει ότι μπορεί να το κατακτήσει. Ο Παναθηναϊκός, αν κρίνω από τις χθεσινές δηλώσεις του Αργύρη Μήτσου, ο οποίος μίλησε για την ανάγκη δικαιότερης αντιμετώπισης από τη διαιτησία, μάλλον δεν το πιστεύει. Αν το πίστευε ο πρόεδρος του ΠΑΟ, δεν θα μιλούσε αόριστα για τους διαιτητές, αλλά θα κατέβαινε στην ΕΠΟ και θα χαλούσε κόσμο. Από τη στιγμή που λες δημόσια ό,τι δεν τολμάς να πεις σε όσους έχουν το καρπούζι και το μαχαίρι, το μόνο που επιδιώκεις είναι η συμπαράσταση των οπαδών για τη συνέχεια. Ως τακτική, η ομολογία μιας αδυναμίας δεν σε βγάζει πουθενά.

Η ΑΕΚ το πιστεύει ότι θα το κατακτήσει το πρωτάθλημα. Το βλέπεις στις μικρές λεπτομέρειες της χρονιάς της. Στο αγχωμένο βλέμμα του Ντέμη Νικολαΐδη στα ματς στα οποία η επίθεση δυσκολεύεται να ανοίξει τις κλειστές άμυνες. Στον νευρικό τρόπο που καπνίζει τα πούρα του ο Ίλια Ιβιτς στην εξέδρα. Στα τάκλιν του Τσιρίλο. Στις υψωμένες γροθιές του Τσάνκο, που έχει έρθει τελευταίος, αλλά έχει γίνει ΑΕΚ όσο και οι υπόλοιποι. Στα νευρικά ξεσπάσματα του Σορεντίνο κάθε φορά που δέχεται ένα γκολ. Το καταλαβαίνεις στις διαμαρτυρίες του Κατσουράνη και στις υποδείξεις του Λυμπερόπουλου. Στις αλλαγές του Σάντος για να γίνει η ομάδα επιθετικότερη. Στους πανηγυρισμούς στον πάγκο κάθε φορά που η ομάδα σκοράρει.

Αξίωμα

Πέρυσι η ΑΕΚ έκανε πρωταθλητισμό με την ψυχή της –ανομολόγητα, αλλά παθιασμένα. Φέτος κάνει πρωταθλητισμό με την καρδιά της –ταπεινά, αλλά υπερήφανα. Οι παίκτες της μιλούν με κλισέ όπως οι αιχμάλωτοι πολέμου: τους καταλαβαίνω. Είναι τόσος ο ιδρώτας που χύνουν σε κάθε ματς που είναι αδύνατο στο τέλος του αγώνα να βρουν διάθεση και δύναμη να εξηγήσουν πράγματα που δεν εξηγούνται –όπως για παράδειγμα η πίστη. Έβλεπα το ματς με την Καλαμαριά: ήμουν σίγουρος ότι θα βάλουν γκολ στο τέλος, έστω κι αν δεν έπαιζαν καλά. Δεν ήταν η εμφάνιση που σε έκανε να το πιστεύεις, αλλά η θέληση. Στο πρώτο γκολ επιβεβαιώνεται το αξίωμα του Κοέλιο που λέει ότι αν θες κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν για να το καταφέρεις. Μιλάω για το πρώτο γκολ. Το δεύτερο εγώ δεν το περίμενα. Η δική μου πίστη δεν φτάνει την απίστευτη πίστη των ποδοσφαιριστών της «Ένωσης».

Νήμα

Απέναντι σε αυτή τη γιγαντιαία προσπάθεια η ΑΕΚ κινδυνεύει μόνο από ένα πράγμα: να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια λογική και να μη μετρήσει σωστά τις ανάγκες της. Μέχρι τώρα σε κάθε ματς βρίσκεται ένας ήρωας: με τον ΠΑΟ ο «Λύμπε», με τον ΠΑΟΚ ο Σοάρες, με τον ΟΦΗ ο Σέζαρ, με την Καλαμαριά ο Αλεξόπουλος. Μια ομάδα με πολλούς ήρωες σε ψήνει καμιά φορά ότι πάντα κάποιος θα υπάρξει. Αλλά ακόμα και οι Χmen, που είναι πολλοί, καμιά φορά την πατάνε και η ΑΕΚ είναι σε τέτοιο οριακό σημείο που δεν έχει το περιθώριο του στραβοπατήματος ή της μικρής υποχώρησης που θα της δώσει τη δυνατότητα της αντεπίθεσης. Το περσινό πρωτάθλημα ήταν κούρσα αντοχής. Φέτος είναι 400άρι. Δύο ξεχώρισαν κι όποιος φρενάρει θα δει τον άλλο να κόβει το νήμα.

Αριθμοί

Η ΑΕΚ έχει ανάγκη το πρωτάθλημα, αλλά και το πρωτάθλημα έχει ανάγκη την ΑΕΚ, δηλαδή μια ομάδα ικανή να κυνηγήσει τον Ολυμπιακό, ο οποίος με τη φόρα των κερδισμένων πρωταθλημάτων κερδίζει ακόμα κι όταν δεν θέλει. Για να σταθεί η «Ενωση» όρθια και δυνατή μέχρι το τέλος, θα πρέπει να μην πατεντάρει αυτές τις συνεχείς νίκες της: να ψάξει τρόπους να κερδίσει κι αλλιώς. Το 1-0 (το έχω εξηγήσει παλιά) είναι ένα σκορ-εργαλείο στο οποίο συχνά ο προπονητής καταφεύγει –δεν είναι όμως δυστυχώς συνταγή επιτυχίας. Η ΑΕΚ πρέπει να ξεκολλήσει από αυτά τα ψυχοβγαλτικά ματς ή ρισκάροντας κάτι παραπάνω ή δυναμώνοντας την επίθεσή της. Η παραμονή του Σέζαρ είναι απαραίτητη όσο και κάποια επιπλέον προσθήκη. Δεν το λέω εγώ αυτό: το λένε οι αριθμοί.

Πρόβλημα

Αν κάποιος αθροίσει τα γκολ των επιθετικών της ΑΕΚ, θα καταλάβει και το πρόβλημα. Ο «Λύμπε» μπορεί στη χρονιά του να βάλει 12 με 15, αλλά για να φτάσει σε αυτόν τον αριθμό πρέπει κάποιος να του ανοίγει χώρους –δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο πολλά τα έβαλε με τον Κωνσταντίνου δίπλα του. Ο Σέζαρ και ο Λάκης δύσκολα περνούν τα 5. Ο Σοάρες πετυχαίνει 8 με 11. Ο Κατσουράνης σκοράρει λίγο, αλλά δίνει βαθμούς –το θέμα είναι πόσα γκολ μπορεί να βάλει παίζοντας τόσο πίσω. Ο Τσάνκο δεν έχει γκολ, οι αμυντικοί είναι καλοί στα στημένα, αλλά μέχρις εκεί. Η ελπίδα είναι ο Ιβιτς, αλλά πόσα γκολ μπορείς να περιμένεις από κάποιον που παίζει μακριά από την περιοχή; Όσα και από τον Βενγλίνσκι, που δεν παίζει σχεδόν καθόλου.

Δεξί μπακ

Η φετινή ΑΕΚ μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα να διώξει τον Σέζαρ και να αποκτήσει ένα καλό δεξί μπακ. Ο Σάντος θα ευλογούσε μια τέτοια κίνηση, γιατί ως προπονητής βλέπει το σχήμα πιο πολύ από τα άτομα. Στην πραγματικότητα η ΑΕΚ δυσκολεύεται να σκοράρει γιατί οι επιθετικοί της δεν έχουν πολλά γκολ στα πόδια τους. Μια ομάδα πιο άρτια, πιο αρμονική πιθανότατα θα έπαιζε καλύτερα –ίσως να δημιουργούσε και λίγο περισσότερες ευκαιρίες: όμως αμφιβάλλω αν με τους συγκεκριμένους επιθετικούς θα έβαζε περισσότερα γκολ, ειδικά με αντιπάλους που κλείνονται.

Πιθανότητα

Η ΑΕΚ είναι μπροστά στην πιθανότητα να κατακτήσει το σημαντικότερο και σπουδαιότερο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Ο Σάντος το καταλαβαίνει και πιστεύει ότι με τη δουλειά μπορεί να λυθεί κάθε πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι πιο καλή και πιο πολλή δουλειά από αυτή της ΑΕΚ δεν μπορεί να γίνει: χρειάζεται λίγη ενίσχυση. Είναι από τις σπάνιες φορές που παρακολουθούμε μια ομάδα που είναι στο τοπ της αποδοτικότητάς της. Και για να γίνει καλύτερη χρειάζεται έναν ακόμα μεγάλο πρωταγωνιστή. Εναν Τσιρίλο στην επίθεση π.χ.

Όλα αναμενόμενα

Είχα προειδοποιήσει εγκαίρως ότι η δέκατη τέταρτη αγωνιστική είναι μία από τις δυσκολότερες, επειδή οι περισσότεροι διαιτητές έχουν να αντιμετωπίσουν τη μουρμούρα των συζύγων και των φιλενάδων τους, διότι το δώρο των Χριστουγέννων δεν φτάνει για τίποτα. Πολλά λάθος σφυρίγματα είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας της κυβέρνησης.

•Γερμανάκος (Ολυμπιακός-Λεβαδειακός 1-0). Ο μπαμπάς του μπορεί να είναι περήφανος, μιας και ο Μιχάλης εκμεταλλεύτηκε άψογα την ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις με τον Ολυμπιακό. Τώρα που θα γίνει διεθνής και θα σφυρίζει στο «Μπερναμπέου» και στο «Ολντ Τράφορντ» κανένας δεν θα θυμάται ότι κάποτε δεν άφησε τον Ρούσεφ να χτυπήσει ένα κόρνερ στο 93’ μην τυχόν και γίνει καμιά ζημιά.
•Παμπορίδης (ΑΕΚ-Απόλλων Καλαμαριάς 2-1). Οπως το περίμενα: λίγο έδρα, αλλά λίγο. Γιορτές είναι, δεν χρειάζεται να στενοχωριέται ο κόσμος.
•Φωτιάδης (Λάρισα-Ιωνικός 0-0). Σας είχα προειδοποιήσει ότι ως «καλός Θεσσαλονικιός αγαπάει τα “Χ” και -είναι απίστευτο, αλλά αληθινό- όλα τα ματς που έχει διευθύνει φέτος έληξαν ισόπαλα»! Τα παράπονα του Ιωνικού για το πέναλτι είναι δικαιολογημένα και μεγαλύτερα από αυτά της Λάρισας, αν και νομίζω ότι το γκολ του Κυπαρίσση ήταν έγκυρο…
•Μαζαράκος (Ηρακλής-Πανιώνιος 1-0). Εβγαλε τον τέταρτο συνεχή άσο από το μανίκι και έκανε καρέ. Βγάζει άσους ακόμα και όταν δεν το θέλει.
•Νικολαΐδης (Καλλιθέα-Ατρόμητος Αθηνών 2-3). Σας είχα πει ότι αγαπάει τα «Χ» (σαν καλός Σαλινικιός), αλλά βγάζει και «διπλά». Και ότι μαζί του ο Ατρόμητος έχει χάσει ήδη δύο φορές και είναι δύσκολο να τις κάνει τρεις. Τι φωνάζει ο Σαλευρής δεν καταλαβαίνω; Αφού ήταν όλα αναμενόμενα…
•Φινοκαλιώτης (Αιγάλεω-Παναθηναϊκός 0-0). Ρεσιτάλ διαιτησίας από ένα μάγκα διαιτητή που τους εκθέτει όλους με το σπαθένιο παιχνίδι του. Απλώς τέλειος. (Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους επόπτες…).
•Τεροβίτσας (ΠΑΟΚ-ΟΦΗ 2-0). Είπαμε «ο πρόεδρος στενοχωρήθηκε με τη διαιτησία που είχε ο ΠΑΟΚ στη Λιβαδειά». Και ότι «κακώς ανησυχούσαν για τον "Τέρορ"», που «λίγη αβάντα στην έδρα θα την κάνει».
•Βασιλείου (Ακράτητος- Ξάνθη 2-0). Αρνήθηκε ένα πέναλτι στον Ακράτητο, αλλά δεν είδε και ότι ο Σάλες χρησιμοποιεί το χέρι του στο πρώτο γκολ. Σε γενικές γραμμές τήρησε την παράδοση των διαιτητών, οι οποίοι στα δευτεριάτικα ματς σπανίως στενοχωρούν τους γηπεδούχους…