H επιστροφή του προφήτη Μιχαήλ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Τις προάλλες ο Νίκος Ζήσης, αύριο ο Μιχάλης Κακιούζης. Ο κάπτεν της Εθνικής ομάδας επιστρέφει στα ελληνικά γήπεδα ως αντίπαλος μεν, αλλά οπωσδήποτε ως φίλος και κυρίως ως αρχηγός της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Οταν ο Μιχαλιός σήκωσε το τρόπαιο, όλοι οι Ελληνες, πλην Λακεδαιμονίων, ένωσαν τη φωνή τους με τη δική του, σε μια ομαδική κραυγή άγριας χαράς και ηδονής. Μετά το περσινό θαύμα της Εθνικής ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία, έφτασε ξανά η σειρά των «πορτοκαλί» ηρώων. Ορισμένοι από εμάς δεν πάψαμε ποτέ να τους θεωρούμε «συνήθεις ύποπτους» για κατορθώματα αυτού του βεληνεκούς.

Αντίθετα με τον Ζήση, ο Κακιούζης θα παίξει αύριο σε ένα γήπεδο όπου δεν είχε ποτέ οπαδούς. Θέλω να πιστεύω όμως ότι μέσα στην ευφορία τους για τα τελευταία κατορθώματα της ομάδας με τα κόκκινα, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα δείξουν γενναιοψυχία και θα τον χειροκροτήσουν. Στην αρχή τουλάχιστον. Ή έστω στο τέλος. Ο 29χρονος άσος δεν είναι πια «ο Κακιούζης της ΑΕΚ», αλλά «ο Μιχάλης της Εθνικής ομάδας» και, τιμή του και καμάρι του, της Μπαρτσελόνα. Εσχάτως και ηγέτης της. Μόνο οι εκπρόσωποι του συνδέσμου οπαδών της... Ρεάλ έχουν λόγο να τον αποδοκιμάζουν.

Ο Κακιούζης βρίσκεται στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του και της ζωής του. Ανέλαβε το αρχηγιλίκι της Εθνικής ομάδας σε δυσοίωνη συγκυρία και μέσα σε λίγες μέρες έγραψε ιστορία. «Πάμε για το χρυσό μετάλλιο», είπε πριν καν δώσει δείγματα γραφής προς τα έξω η «επίσημη αγαπημένη». Σαράντα μέρες αργότερα υποχρεωθήκαμε να τον βαφτίσουμε «προφήτη Μιχαήλ». Και μόνο η σιγουριά του ανέβασε τον πήχη και έκανε την ομάδα να αισθάνεται πιο δυνατή, πιο αισιόδοξη. Υποχρεωμένη να πετύχει, αν θέλετε.

Ο ίδιος ο Κακιούζης έπαιξε τον ρόλο του με τρόπο ιδανικό. Έξω από το γήπεδο υπήρξε μπροστάρης και άξιος «σπόουκσμαν» κάθε φορά που χρειάστηκε τέτοιος. Πάνω στο παρκέ συμβιβάστηκε με ρόλο συχνά βοηθητικό και κατέθεσε τον οβολό του σε κρίσιμες στιγμές. Το τρίποντο με το οποίο έκοψε τον βήχα των Ισραηλινών, όταν ο συγκεκριμένος νοκ άουτ αγώνας βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού, είχε αξία σχεδόν ανάλογη με το θρυλικό πλέον του Διαμαντίδη στον ημιτελικό.

Συνάδελφος που γνωρίζει από παλιά τον Κακιούζη ομολογούσε πριν το Ευρωμπάσκετ ότι «τον φοβόταν» λίγο. Φοβόταν δηλαδή ότι ο Μιχάλης θα παρεξηγούσε τον ρόλο του και ότι θα κατέβαζε μούτρα μόλις συνειδητοποιούσε ότι ήταν απλώς «ένας ανάμεσα στους δώδεκα» (και όχι αυτός που θα έπαιρνε την μπάλα στα δύσκολα, θα έπαιζε 40 λεπτά, κ.ο.κ.). Τέτοιες φωνές αμφισβήτησης ακούστηκαν και από τα ενδότερα της ομάδας, αλλά πολύ νωρίς, στο ξεκίνημα της προετοιμασίας. Αποδείχθηκε ότι ο νέος Κακιούζης ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τον ρόλο. Πιο κατασταλαγμένος απ' ό,τι στο παρελθόν, πιο ώριμος, πιο ήρεμος, πιο κοινωνικός, πιο σίγουρος για τον εαυτό του.

Η θητεία και η ζωή στο εξωτερικό, μακριά από τη μίρλα και τη μιζέρια της ψωροκώσταινας, ασφαλώς τον βοήθησαν, όπως βοήθησαν και τον Θοδωρή Παπαλουκά, όπως νομίζω ότι θα βοηθήσουν και τον Νίκο Ζήση. Στη νεανική Εθνική Ανδρών του 2005, ο Μιχάλης Κακιούζης είναι το δεξί χέρι του προπονητή, ο αρχηγός που ξέρει ποιο είναι το σωστό και πως να το πετύχει. Την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ θα εισπράξει το μπιζάρισμα που του αξίζει.