Το χούι της Καλλιθέας και η αλαζονεία της ΕΠΟ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ως Καλλιθεάτης, έως τον Μάιο χαρούμενος ότι η ομάδα έκλεινε κάθε σεζόν με κάτι καλύτερο στα χέρια από την αμέσως προηγούμενη (ώσπου φτάσαμε στο peak της 9ης θέσης), από τον Αύγουστο αντιθέτως, όποτε συναντώ και συνομιλώ με ανθρώπους της διοίκησης, το μόνο που συμβαίνει είναι να γίνομαι δέκτης γκρίνιας για τη διαιτησία. Το μόνο που, επίσης, συμβαίνει είναι να την αντιπαρέρχομαι συστηματικά. Σαν να μη την ακούω.

Ένας λόγος εΙναι ότι έχω τη δική μου γκρίνια για την ομάδα. Ενάμιση χρόνο με τον Τάκη (Λεμονή) είχαμε βρει τη σειρά μας, το προφίλ, τον δρόμο μας. Παίζαμε κάτι που είχε αρχή+μέση+τέλος, ήταν π-ο-δ-ό-σ-φ-α-ι-ρ-ο, αναγνωριζόταν παντού, μέσα από την ομάδα διαπλάθονταν παίκτες για το υψηλό επίπεδο και ωθήθηκαν προς αυτό, συνάμα η ίδια ομάδα έγινε ελκυστικός προορισμός για «ένα σαν τον Αλεξανδρή».

Δημιουργήθηκε η καλή βάση, ώστε ήρεμα η Καλλιθέα να σταθεροποιηθεί στον «μεσαίο χώρο» και να προσπαθήσει σιγά σιγά να αναρριχηθεί ακόμα ψηλότερα. Όλο αυτό το διαλύσαμε. Το γαμώτο είναι ότι το διαλύσαμε... πολύ εύκολα. Σε μια νύχτα. Σαν χωριό που δεν αντέχει στα ψηλά. Αλλά βρίσκει τα ίσα του στα χαμηλά. Φέραμε τον Βούλγαρο, μετά πήραμε τον Ρουμάνο. Υστερα, τι; Κάν... Αλβανό;

Ένας δεύτερος λόγος, με όσα κι αν βλέπω, για να μην υποστηρίζω την γκρίνια, είναι επειδή θεωρώ ό,τι πιο αυτοκαταστροφικό για την ομάδα να δίνεις έτοιμη τη δικαιολογία για την αποτυχία στο πιάτο του ποδοσφαιριστή. Εμείς δεν το κάνουμε, καν, με στυλ. Αλλά με πρόχειρες, βιαστικά (κακο)γραμμένες σε μια κόλλα χαρτί, ανακοινώσεις. Γελάνε, οι άλλοι, μαζί μας. Οι ανακοινώσεις, από ένα σημείο και μετά, γίνονται χούι. Η Ξάνθη είδε κι έπαθε να το κόψει. Εμείς τις βγάζουμε, από χούι, ακόμα κι όταν δεν συντρέχει λόγος. Όπως με τον ΠΑΟΚ, που την πήραμε πίσω την επόμενη ημέρα.
Γινόμαστε, ο αιώνιος κίνδυνος της ενασχόλησης με τη σφυρίχτρα, γραφικοί. Δίχως να κερδίζουμε, όπως κανείς δεν κέρδισε με τις ανακοινώσεις, κάτι. Ισα ίσα αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο, να 'ρθει το παιχνίδι που η μαύρη θέληση θα δώσει πίσω (εις βάρος κάποιου άλλου φουκαρά) ορισμένα από τα οφειλόμενα. Και τότε θα εκφράσουμε την ευαρέσκειά μας για το... πενήντα-πενήντα. Δεν θέλω. Θέλω, μόνο, να είμαστε σοβαροί. Για να 'χουμε τη βάσιμη και δίκαιη απαίτηση να μας παίρνουν στα σοβαρά.

Ενα καλό «επί του πρακτέου» ερώτημα, τότε, είναι τι κάνει η εταιρεία όταν νιώθει ότι πλήττονται τα ζωτικά συμφέροντά της. Αποδέχομαι δίχως δεύτερη σκέψη, επιπλέον δίχως κανένα ηθικό ενδοιασμό, ότι (η εταιρεία) νομιμοποιείται να κάνει Μυστική Διπλωματία. Ο,τι κρίνει πρόσφορο. Σε όποιον διάβολο κρίνει ότι θα 'ναι πρόσφορο. Τηλεφωνήματα, παραστάσεις, διαβήματα. Στον Γερμανάκο, στον Γκαγκάτση, στον Μητρόπουλο. Δίχως, όμως, δημοσιότητα. Οχι, απαραιτήτως, γιατί έχει να κρύψει κάτι μεμπτό. Αλλά, πρωτίστως, για να μη βάλει το σκουλήκι. Να μην προϊδεάσει (τον παίκτη, τον προπονητή, τον οπαδό στην κερκίδα) ότι το κοράκι έρχεται να διεκπεραιώσει τη βρομοδουλειά.

Οχι για την Καλλιθέα, στην πραγματικότητα για καμία ομάδα και για κανέναν αγώνα, δεν θα βρει ο αναγνώστης, κάμποσα χρόνια τώρα, δικό μου άρθρο να εστιάζει στη διαιτησία. Ο πειρασμός, ενίοτε, είναι ισχυρός. Καμιά φορά, πανίσχυρος. Δεν ενδίδω. Δεν βγάζει, η περιπτωσιολογία, πουθενά. Εκείνο που στ' αλήθεια ξένισε, την επαύριο αυτού του ματς με τον Ατρόμητο, δεν ήταν ούτε οι φάσεις ούτε οι φασαρίες. Ούτε καν ο χαρτοπόλεμος εντυπώσεων. Μόνον η αντίδραση της ΕΠΟ. Η «θυμωμένη» παρέμβαση να στείλει την (ναι, ακόμα μία πρόχειρη, βιαστική, κακογραμμένη σε μια κόλλα χαρτί) ανακοίνωση της ΠΑΕ, πεσκέσι στον αθλητικό δικαστή.

Ξεχείλισε αλαζονεία η ενέργεια. Αλαζονεία, εφάμιλλη της εποχής της Παράγκας. Σαν βιωματικό απομεινάρι. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κρούσμα παρορμητισμού ή για αδίστακτο «παίρνω σκαλπ και λογαριασμό δεν δίνω» modus. Το ένα θα 'ταν κακό, το άλλο πολύ χειρότερο. Όπως και να 'χει, όποια εκδοχή και να προκριθεί, η άμεση... ευαισθητοποίηση είναι διάτρητη. Υπενθυμίζω, ενδεικτικά, ότι πέρυσι η Ξάνθη είχε αποκαλέσει τον γιο του Γερμανάκου «απίθανο ανθρώπινο ον». Κι έγραψαν, μάλιστα, το ον με... ωμέγα (ων!), πράγμα που θα δικαιολογούσε παραπομπή για κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Φέτος ο Παναθηναϊκός, για τον βοηθό του Βασάρα στο ματς με την ΑΕΚ, απαίτησε (με επίσημη δήλωση του προέδρου) την εδώ και σήμερα παραδειγματική τιμωρία.

Εάν, λοιπόν, η ΕΠΟ (δίνει το παράδειγμα ότι) αλλού βαράει προσοχές και αλλού συμπεριφέρεται σαν ο Καπετάν Ενας του τοπίου, τότε τι νόημα έχει να επικρίνει κανείς τον διαιτητάκο... καριέρας που αλλού πηγαίνει να κάνει δημόσιες σχέσεις και αλλού να κόψει κεφάλια;