Ποια εισιτήρια, ρε φίλε, αυτές είναι οι... εισπράξεις! (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ταυτοχρόνως ο κόσμος άρχισε να «κόβει» το γήπεδο, την καθημερινή
ανάγνωση πολιτικής εφημερίδας και την έξοδο κάθε βράδυ

κτινογρaφηση» του φαινομένου των άδειων κερκίδων, μέρος δεύτερο. Απλή παρατήρηση: μια χαρά θα ήταν εάν ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής την περασμένη Κυριακή προσέλκυαν 14.925 και 16.020 φιλάθλους αντιστοίχως.
Ηταν ομωσ ευρώ κι όχι κομμένα εισιτήρια! Εξηγούσαμε χθες γιατί είναι λάθος να ενοχοποιούνται μόνο το κακό θέαμα και ο φόβος της βίας. Κατά την άποψη του γράφοντος, μικρή επίδραση ασκεί κι ένας άλλος -υπερτιμημένος εν γένει- παράγοντας: η σύγκριση των «καθ' ημάς» με τα των άλλων.

Ακόμα και όταν δεν υπήρχε συνδρομητική τηλεόραση, ο κόσμος παρακολουθούσε τακτικά ξένο ποδόσφαιρο. Λέτε να μην ήταν δυσβάσταχτη η σύγκριση του δικού μας θεάματος με εκείνο που προσέφεραν ο Κρόιφ, ο Κίγκαν, ο Μπεκενμπάουερ, ο Πλατινί και ο Μπουντραγκένιο; Κανείς, όμως, δεν έκοβε το γήπεδο ως ένδειξη πένθους για την ημετέρα υστέρηση...
Ο κοσμοσ άρχισε να «αραιώνει» αισθητά από τα γήπεδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990: τα 13.846 εισιτήρια του αγώνα Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, στις 22 Μαρτίου 1990, μπορεί να θεωρηθούν συμβολική εισαγωγή στην «εποχή της πολυθρόνας». Ταυτοχρόνως ο κόσμος άρχισε να κόβει το γήπεδο, την καθημερινή ανάγνωση πολιτικής εφημερίδας και την έξοδο κάθε βράδυ: τρεις πάλαι ποτέ «ακλόνητες» εκδηλώσεις εξωστρέφειας και ζωτικότητας! Τυχαίο; Οχι δα. Τα γεμάτα γήπεδα ήταν σήματα κατατεθέντα της εποχής του οκταώρου και της εξ ορισμού ελεύθερης Κυριακής. Εκείνης την οποία υποδεχόσουν κεφάτος, με διάθεση να ξεδώσεις και όχι εξουθενωμένος για να «αράξεις».

Ποιο απ' αυτα τα «προαπαιτούμενα» επιβιώνει σε τόσο μαζική κλίμακα σήμερα; Η Eurostat πιστοποιεί ότι διαθέτουμε λιγότερο ελεύθερο χρόνο από τους άλλους Ευρωπαίους. Η Ελλάδα «χτυπά» ρεκόρ εισοδηματικής ανισότητας: το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει αποδοχές επτά φορές μεγαλύτερες από το φτωχότερο 20%. Για τον ένα κοινωνικό πόλο το γήπεδο είναι ενασχόληση ολίγον «παρακατιανή»: ο ακριβοπληρωμένος μάνατζερ, ακόμα κι αν δεν εργάζεται κυριακάτικα (κάτι καθόλου βέβαιο), θα προτιμήσει μια εκδρομή στον Παρνασσό -να «στρώσει» και η νέα BMW. Για τον άλλον κοινωνικό πόλο, εκείνον που παραδοσιακά γέμιζε τις κερκίδες, η σταθερή επίσκεψη στο γήπεδο θα ήταν πολύ ακριβή, πολύ χρονοβόρα ή και τα δύο. Απαιτεί περισσότερο χρόνο, κέφι και χρήμα από τα νυν διαθέσιμα.

Έστω και σε διαφορετικό βαθμό, παρατηρούνται κι αλλού πτωτικές τάσεις στην προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα, αλλά και στην τηλεθέαση αγώνων: αν σωστά θυμάμαι τα στοιχεία περσινού άρθρου του Χρ. Σωτηρακόπουλου, η τηλεθέαση ενός αγώνα Μίλαν- Σαχτάρ είχε πέσει κάτω του 10% και στο Βέλγιο τα παιχνίδια της Αντερλεχτ έκαναν νούμερα μικρότερα από εκπομπές μαγειρικής! Φέτος, τον Σεπτέμβριο, καταμετρήθηκαν 62.000 απούλητα εισιτήρια σε μία αγωνιστική του αγγλικού πρωταθλήματος. Ναι, εκεί που πριν από δέκα χρόνια τα πάντα ήταν sold out ή το προσέγγιζαν.

Ασφαλώς κατά τα τελευταία έτη η προσφορά ποδοσφαιρικού θεάματος υπερέβη κατά πολύ τη ζήτηση -έτσι καταβαραθρώθηκε και η τιμή του προϊόντος στην τηλεοπτική αγορά. Γιατί στην ευχή, όμως, είναι τόσο πεσμένη η ζήτηση; Οπως βλέπετε, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι αμιγώς ποδοσφαιρική. Επιζητεί βαθύτερες αναζητήσεις...