Το σαθρό οικοδόμημα της νοητικής μακαριότητας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ αντιμετωπίζει από χθες (και θα κάνει Γιορτές με) ένα όχι ακριβώς ασήμαντο κίνδυνο. Επίσης, η ΑΕΚ απέφυγε χθες έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο.

Ο σημαντικός κίνδυνος είναι να πάθει το κάζο στο Κύπελλο Ελλάδος. Ο ακόμα μεγαλύτερος θα ήταν να έμενε στο τέλος αυτό το 1-0. Οπότε σήμερα θα κρατούσαμε την πρόκριση και τον Τζιωρτζιόπουλο (όπως καλή ώρα κρατήσαμε την πρόκριση και τον Πατσατζόγλου...), θα δικαιολογούσαμε τα (ενοχλητικά) υπόλοιπα με το πνεύμα των Χριστουγέννων, με τις κεκλεισμένες θύρες, με την ΑΕΚ-2. Αύριο οπωσδήποτε θα το είχαμε κλείσει.

Στο μεταξΥ, δεν αποκλείεται δε να είχε προστεθεί άλλο ένα λιθαράκι στο (σαθρό, ούτως ή άλλως) οικοδόμημα της νοητικής μακαριότητας. Παίξουμε δεν παίξουμε, αφού πάντοτε στο 90' τα καταφέρνουμε, ετούτο είναι... σημάδι (και λοιπές επινοήσεις-φαιδρότητες!) ότι φέτος είναι η χρονιά μας. Μιλάει το πράγμα!

Τα ίδια Ακουγα, θυμάμαι, πέρυσι μετά τη νίκη της «Ενωσης» στο Ηράκλειο επί του ΟΦΗ με το τελευταίο σουτ του ματς (Λυμπερόπουλος). Σημάδι τίτλου! Υστερα ήρθε εκείνος ο Νατσούρας. Σημάδι ότι τα in extremis στο ποδόσφαιρο είναι κύκλος. Αλλοτε για το καλό, άλλοτε για το κακό. Στο φινάλε συνήθως έχει επέλθει (ανάμεσα στο καλό της μιας φοράς ή των δύο και στο κακό της επόμενης ή της μεθεπόμενης) η ισορροπία.

Η ΑΕΚ ζοΥσε κάνα δίμηνο τώρα μες στην (αδιατάρακτη) καλή χαρά. Το... χρειαζόταν κάτι σαν το χθεσινό, για να παραμείνει (σε βάθος χρόνου, που λένε) η χαρά τέτοια. Καλή. Ειδάλλως, εάν όχι χθες, κάποια άλλη στιγμή το κόστος κατά πάσα πιθανότητα θα ερχόταν πιο ακριβό. Κι ακόμη, ουδείς αποκλείει ότι μπορεί να έλθει. Να το πληρώσουν σε πιο σκληρό νόμισμα.
Τα σαββατιΑτικα παιγνίδια Ολυμπιακού (με Λεβαδειακό) και ΑΕΚ (με Απόλλωνα Καλαμαριάς) κι έπειτα σε φυσιολογική συνέχεια οι αγώνες Κυπέλλου του διημέρου χθες-προχθές (με Θρασύβουλο και Εθνικό) επιβεβαιώνουν πόσο πρόωρη είναι η κουβέντα για την εξέλιξη, προτού βγει ο πρώτος γύρος καν, του πρωταθλήματος. Οι εκπλήξεις στα γήπεδα είναι σαν τα επεισόδια στα γήπεδα. Ερχονται κατά κανόνα και σε πιάνουν στον ύπνο, εκεί που δεν το περιμένεις.

Δεν υπάρχει αντίπαλος στην Α' Εθνική, αλλά (ως αποδεικνύεται) ούτε στη Β' ή στη Γ', με τον οποίο κάτι να είναι δεδομένο από πριν. Οποια μέτρα και να πάρει ο προπονητής, ο παίκτης εάν δεν το φοβηθεί, δεν συγκεντρώνεται. Και εάν δεν την πατήσει, δεν μαθαίνει. Οπως είπε άλλωστε κι ο Γιώργος Δώνης προ ημερών (για την ακρίβεια, απηύθυνε δημοσίως έκκληση στους ποδοσφαιριστές του), «να ακούν εμάς, όχι τα ραδιόφωνα»!

Είναι το δΥσκολο κομμάτι, άντε ένα από τα δύσκολα, της δουλειάς τους. Των προπονητών. Τον παίκτη, εάν τον ρωτήσεις τη Δευτέρα τι τους είπε ο προπονητής την περασμένη Δευτέρα, μπορεί και να το 'χει ξεχάσει (αφού από το ένα αυτί μπαίνει, ιδίως ό,τι του ακούγεται σαν κοινοτοπία, από το άλλο βγαίνει). Εάν όμως τον ρωτήσεις ύστερα από ένα χρόνο τι έγραψε η εφημερίδα... πέρυσι, πιθανόν το θυμάται αυτολεξεί.

Για να επανΕλθουμε: Η πιο πολύτιμη ευεργεσία που έχουν να επιφυλάξουν Ολυμπιακός και ΑΕΚ στον Παναθηναϊκό είναι να τον θεωρήσουν εκτός κόλπου. Θα 'ναι το πρωταρχικό βήμα, για τη συρρίκνωση των αποστάσεων. Ο Παναθηναϊκός έχει καλά «αποδυτήρια», καλό προπονητή, καλό (περί τον προπονητή) επιτελείο. Η διαφορά δεν είναι αυτή που φαίνεται στον πίνακα, το +8 και το +9. Το γράφω και μετά αμαρτίαν ουκ έχω. Η αληθινή διαφορά μπορεί στην πορεία ν' αποδειχθεί ότι είναι μονάχα ένα κλικ...