Αλλαξε ο «Μανωλιός» ή η αλήθεια είναι αλλιώς; (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Ο «λυτρωτής της τελευταίας στιγμής», τη σεζόν του νταμπλ, διήνυσε τους τελευταίους μήνες του στην Ελλάδα ως «γκρινιάρης» και θύμα «γκρίνιας»

Αυτή κι αν είναι πικρή ειρωνεία της τύχης: δύο τίτλους όλους κι όλους κατέκτησε τα τελευταία δέκα χρόνια ο Παναθηναϊκός, αμφότερους το 2003-04. Η συμβολή του Εμάνουελ Ολισαντέμπε στο «πρασίνισμα» του πρωταθλήματος εκείνου ήταν καθοριστική (θα λέγαμε σε βαθμό... αποκλειστικότητας, εάν έτσι δεν αδικούσαμε τους Παπαδόπουλο και Μινχ). Στο Κύπελλο φιγουράρει και η δική του υπογραφή: θυμηθείτε το εκπληκτικό και καταλυτικό, όπως αποδείχθηκε, τέρμα του εναντίον της ΑΕΚ, στη Λεωφόρο. Στην εκπνοή του αγώνα -λίγο πριν εκπνεύσουν οι «πράσινες» ελπίδες-, όπως συνήθιζε άλλωστε και στο πρωτάθλημα. Τούμπα, Κορυδαλλός, Πύργος και... τίτλος!

Ναι, είναι πικρή ειρωνεία της τύχης: ο «λυτρωτής της τελευταίας στιγμής», τη σεζόν του νταμπλ, διήνυσε τους τελευταίους μήνες του στην Ελλάδα ως «γκρινιάρης» και θύμα «γκρίνιας». Στο ποδόσφαιρο ο απολογισμός, η διαχρονική αξιολόγηση, δεν (μπορεί να) νοείται ως σχολείο που «βγάζει απολυτήριο» με βάση μόνο τις επιδόσεις του τελευταίου διμήνου ή τετραμήνου. Θα ανέμενε λοιπόν κανείς ότι περισσότερα και θερμότερα «αντίο, φίλε» θα κατευόδωναν τώρα τον «Μανώλη».

Μήπως ξεχάστηκε η τεράστια συμβολή του στο νταμπλ-όαση διότι το ίδιο το επίτευγμα το έχουν σχεδόν λησμονήσει οι «ζαλισμένοι», επί του παρόντος, φίλοι του «τριφυλλιού»; Σκληρό μεν, πιθανό δε. Ενίοτε τα στερνά (της ομάδας) δεν τιμούν, αλλά υποτιμούν τα πρώτα (των παικτών): σκληρό μεν, συνηθισμένο δε...

Οταν στις τάξεις του ΠΑΟ διαλυθεί ο κουρνιαχτός της υπερβολής και της αβασάνιστης «ενοχοποίησης» των πάντων -ναι, κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό-, τότε στα ξεκαθαρισμένα μυαλά των φίλων της ομάδας οι μνήμες θα βρουν την ευκαιρία να αποδώσουν δικαιοσύνη. Έστω και ετεροχρονισμένα. Τότε θα ξεπροβάλουν πάλι τα ανεκτίμητα γκολ του 2003-04, ο θαυμαστός ελιγμός από τα πλάγια στο «Χάιμπουρι», τα «μαζεμένα γκολ» στον Ολυμπιακό, δύο εκ των οποίων, κάποτε, μετέτρεψαν σε «Χ» κοτζάμ 0-2. Μόνο επιθετικός παίκτης με τέτοια τεχνικά προσόντα και τόση κινητικότητα θα μπορούσε να προσφέρει πολλά σε μία ομάδα στην οποία η «καλή μπαλιά» έπαυε να αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση ανάπτυξης και γινόταν έκτακτη είδηση και λόγος να ανοίξουν σαμπάνιες.

Θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα; Ίσως. Θα ήταν άσκοπη βυζαντινολογία να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε εάν φέτος αποξενώθηκε αυτός από την ομάδα ή τον αποξένωσε εκείνη. Εάν ένιωθε από την αρχή εκτός κλίματος ή αν βγήκε εκτός κλίματος. Εάν εδικαιούτο ή όχι περισσότερες ευκαιρίες. Σε αυτές τις περιπτώσεις κάθε «αλήθεια» είναι διπλή: εξαρτάται από τίνος την οπτική γωνία την αναζητείς. Το αν άλλαξε ο «Μανωλιός» και ξέμεινε από διάθεση είναι δευτερεύον θέμα. Το βέβαιο είναι ότι ο «Μανωλιός» και ο Μινχ άλλαξαν το αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο μόνο οι «κακομαθημένοι Ελληνες» φεύγουν γκρινιάζοντας. Ο Γερμανός ήταν πρόσωπο του νταμπλ. Ο «Μανώλης», συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ομάδα της Ριζούπολης και του νταμπλ. Αρα, δεν «μουρμούριζαν» μόνο οι losers...