Τελικά θα αλλάξει ο Σόλιντ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο ΠΑΟ αποκλείστηκε από τον Εργοτέλη, η ΑΕΚ δεν νίκησε τον Εθνικό και ο Ολυμπιακός τρόμαξε να αποκλείσει τον Θρασύβουλο –το κοινό στοιχείο είναι η μετριότητα των εμφανίσεων. Η διαφορά είναι ότι οι κακές εμφανίσεις του ΠΑΟ και της ΑΕΚ ήταν αρκετά προβλέψιμες. Ο ΠΑΟ βραχυκυκλώνει συχνά εκτός έδρας και η ΑΕΚ δυσκολεύεται να σκοράρει –έγραφα για το «γιατί» μόλις προχθές. Οι δύο ομάδες παρουσίασαν στα ματς αυτά τις συνηθισμένες αδυναμίες τους, αυτές που προσπαθούν να διορθώσουν. Η εμφάνιση που θα 'πρεπε να προβληματίσει είναι αυτή του Ολυμπιακού, ο οποίος είναι πρώτος στη βαθμολογία και, υποτίθεται, με λιγότερα προβλήματα.

Περίμενα με περιέργεια την επόμενη μέρα του ματς του Ολυμπιακού με τον Θρασύβουλο για να διαβάσω το ρεπορτάζ της ομάδας, που σου αφήνει συνήθως μια αίσθηση για το τι συμβαίνει. Ακόμα κι αν κάποιος ρεπόρτερ γράψει απλώς ότι «ήταν μια συνηθισμένη μέρα στου Ρέντη», ο καλός Ολυμπιακός αναγνώστης κάτι παραπάνω καταλαβαίνει. Τι θα πει «συνηθισμένη»; Στις άλλες ομάδες συνηθισμένη σημαίνει συνηθισμένη, στον Ολυμπιακό μπορεί να σημαίνει ή ότι όλοι έκαναν πλάκα ή ότι τσακώθηκαν μεταξύ τους: εξαρτάται από τη στιγμή. Στην προκειμένη περίπτωση καταλαβαίνεις εύκολα ότι μετά τον θρίαμβο (;!) με τον Θρασύβουλο στου Ρέντη σφύριζαν κλέφτικα. Όπως οι φαντάροι που τα έχουν πάει άθλια στο πεδίο βολής, αλλά ξέρουν ότι επειδή είναι καλός ο διοικητής, δεν πρόκειται να τους κόψει την άδεια.

Κατσάδα

Είναι ανησυχητικό το ότι ο Τροντ Σόλιντ δεν κατσάδιασε τους παίκτες για την εμφάνιση. Η συμπεριφορά του Νορβηγού, που τα μάζεψε κι αυτός κι έφυγε για διακοπές στο χωριό του -και καλά έκανε-, επιβεβαιώνει στα δικά μου μάτια έναν κίνδυνο για τον οποίο σας έχω μιλήσει: τον κίνδυνο να συμβιβαστεί με συνήθειες και πρακτικές του Ολυμπιακού της ελληνικής πραγματικότητας. Πιστεύω ότι ο Σόλιντ αν έβλεπε μια τέτοια εμφάνιση τον Σεπτέμβριο -όταν κατ’ εμέ ήταν και πιο δικαιολογημένη- θα χαλούσε κόσμο. Τώρα δεν έκανε ούτε τις τυπικές παρατηρήσεις.

Στόχος

Ο Σόλιντ, όπως και κάθε προπονητής, αυτό που θέλει είναι να κατακτήσει το πρωτάθλημα, να πετύχει δηλαδή αυτό που είναι ο βασικός στόχος του Ολυμπιακού. Θυμάμαι μόνο δύο προπονητές που έβαλαν στόχο την αλλαγή της νοοτροπίας μιας ομάδας χωρίς να ενδιαφέρονται για πληθωριστικές νίκες. Ο ένας ήταν ο Όσιμ (που έφυγε νύχτα από τον ΠΑΟ) και ο άλλος ήταν ο Κάτανετς (που μίλησε για «ψύχωση» και τον «φάγανε»). Όλοι οι άλλοι ήθελαν τίτλους.

Εύκολα

Στον Ολυμπιακό συμβαίνει το εξής απλό: υπάρχει ένας κορμός ποδοσφαιριστών που γνωρίζει πολύ καλά τη λογική της διοίκησης. Αυτοί όλοι, έχοντας πάρει τίτλους και καλά συμβόλαια, ξέρουν ότι υπάρχουν δέκα ματς τον χρόνο τα οποία πρέπει να παίξουν στο 100% και άλλα είκοσι τα οποία είναι εύκολα. Αν σε κάποια από αυτά τα είκοσι ματς δώσουν κάτι παραπάνω, μπορεί να κερδίσουν με πολλά γκολ (βλέπε Λάρισα), αν δώσουν κάτι λιγότερο θα κερδίσουν ψυχοβγαλτικά ή και με κανένα «κουκουτσάκι» (βλέπε Ξάνθη ή Λεβαδειακός) κι αν δεν παίξουν τίποτα, υπάρχει πάλι πιθανότητα πάλι να κερδίσουν, γιατί μέχρι να το καταλάβει ο αντίπαλος ότι βαριούνται θα έχει περάσει το μισό ματς (βλέπε Καλλιθέα, Θρασύβουλος, Περιστέρι, Ηρακλής κ.ά.). Οι παίκτες του Ολυμπιακού έχουν αναπτύξει ένα καταπληκτικό ένστικτο πρωταθλητή, έχουν απόλυτη επίγνωση της δύναμης της ομάδας και της φανέλας, μεγάλη συνείδηση της ιστορίας του συλλόγου και γνώση των απαιτήσεων. «Ψήνονται» μόνοι τους στα δύσκολα και όπου αυτό φτάνει, παίρνουν αποτελέσματα.

Λογική

Κάποιος απλοϊκά σκεπτόμενος θα πει ότι αυτό είναι ιδανικό για μια ομάδα. Πολύ σωστά: είναι ιδανικό για μια «ομάδα παικτών», δηλαδή για μια ομάδα στην οποία η στρατηγική και η μέθοδος του προπονητή έχουν ελάχιστη σημασία! Ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα αλλάζοντας τέσσερις προπονητές (!) ακριβώς γιατί οι προπονητές μετρούν εν τέλει λίγο. Δεν μπορεί όμως να το κερδίσει αν ο «Τζόλε» είναι μέτριος, ο Καρεμπέ έχει αποφασίσει ότι θα φύγει, δεν υπάρχει τερματοφύλακας, δεν έχει αντικατασταθεί επάξια ο Γιαννακόπουλος και στη Λεωφόρο του προκύψει ο Δούρος: το είδαμε πριν από δύο χρόνια. Οι παίκτες και η αυτοδιαχείριση που γίνεται δεν φτάνουν όταν ο πήχης της δυσκολίας ανεβαίνει, στο Τσάμπιονς Λιγκ π.χ. Όμως κανείς δεν σε διασφαλίζει ότι εκεί που το πράγμα είναι δύσκολο θα πας και πολύ καλύτερα, οπότε γιατί να αλλάξεις λογική; Ο Παναθηναϊκός που ανοίγει συνέχεια κύκλους, λένε στο λιμάνι, βλέπετε τι παθαίνει!

Μάγκας

Δεν είναι τυχαίο το ότι οι συμβιβασμοί του Νορβηγού άρχισαν μετά την επίσκεψη του Κόκκαλη στου Ρέντη έπειτα από την εφιαλτική νύχτα με τη Λιόν και την επίθεση του Σόλιντ στους παίκτες. Βλέπω να συμβαίνει και με τον Σόλιντ ό,τι και με τον Μπάγεβιτς, τον Λεμονή, όλους. Από τη στιγμή που μάγκα σε κάνουν οι νίκες (έτσι λέει ο πρόεδρος…), παίζεις για να τις πάρεις. Οταν συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι θα στηρίζεσαι στα κέφια των παικτών (καταλαβαίνεις τo «mood» τους, που έλεγε κι ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος), θα τις παίρνεις ευκολότερα! Φτάνει να φέρεσαι και καλά. Να τους βάλεις χέρι μετά το ματς με τον Θρασύβουλο; Μα γιατί; Αφού τα παιδιά κέρδισαν!

Νοοτροπία

Και το 4-3-3, θα πει κάποιος; Το χτίσιμο της ομάδας; Η αλλαγή νοοτροπίας; Νομίζω ότι στον Ολυμπιακό θα πετύχουν το τελευταίο: θα αλλάξουν τη νοοτροπία του Σόλιντ –και μεταξύ μας θα πρόκειται για κατόρθωμα! Τον βλέπω τον Νορβηγό σύντομα να πετάει τα μπλοκάκια, να λέει «είμαστε πλήρεις», να σηκώνεται από τον πάγκο και να φωνάζει «γερά», να μοιράζει μαν του μαν, να κάνει αλλαγές στο 25’, να μπερδεύει τον Μπέκαμ με τον Μπέργκαμπ, να μπουκάρει στο γήπεδο για να την πέφτει στον τέταρτο!

Συμβιβασμοί

Εκτός κι αν είναι πιο γάτα από αυτό που φαίνεται, μας δουλεύει όλους και οι συμβιβασμοί του έχουν ημερομηνία λήξης το καλοκαίρι…

Νίκη στη Νίκαια

Δεν ξέρω αν θα ανέβει η Νίκη Βόλου κατηγορία, αλλά έπειτα από αυτό που έκανε στον Ιωνικό, είναι σαν να ανέβηκε!
Η Νίκη δεν κέρδισε απλώς τον Ιωνικό. Διέλυσε την πιο φορμαρισμένη ίσως ομάδα της Α' Εθνικής κατηγορίας, κάνοντας παιχνιδάκι την άμυνά της απλά και διαδικαστικά: το έβλεπες και σκεφτόσουν «παιδιά, σταματήστε, το 'χετε κάνει να φαίνεται πολύ εύκολο»! Κρίμα που το ματς δεν είχε τηλεοπτική μετάδοση για να χαρεί λίγο μπάλα ο κόσμος –το λέω πολύ σοβαρά.

Η Νίκη βρήκε στη Νίκαια όλη τη δύναμη που χρειάζεται για να πιστέψει, κατ’ αρχήν, η ίδια ότι μπορεί να γίνει ομάδα Α’ Εθνικής. Βρήκε αυτοπεποίθηση, μαγκιά, παλικαριά. Είδε ξαφνικά όλες τις δυνατότητές της –από εδώ και πέρα δεν μπορεί να έχει ανασφάλειες, φοβίες, ερωτήματα: πρέπει απλώς να κάνει αυτό που έκανε στη Νίκαια. Για ομάδες όπως η Νίκη μια επιτυχία τέτοιου είδους, μακριά από την έδρα τους, είναι τεράστια υπόθεση: δημιουργούν αυτό που είναι το δυσκολότερο σε μια ομάδα, δηλαδή εμπιστοσύνη, νοοτροπία νικητή και σε τελική ανάλυση πίστη. Η Νίκη βρήκε στη Νίκαια την πίστη που είχαν σε αυτή οι οπαδοί της, που τη θυμούνται πριν από τριάντα χρόνια στην Α’ Εθνική. Οι μνήμες κάνουν ωραία παραμύθια, αλλά όχι δυνατές ομάδες. Η Νίκη ήταν γεμάτη μνήμες, αλλά έψαχνε το σημάδι που θα την έκανε να πιστέψει ότι όλα αυτά τα ωραία που κάποτε υπήρξαν μπορούν να γίνουν πράξη σήμερα: στη Νίκαια το παραμύθι ζωντάνεψε.

Πίστη υπάρχει, ομάδα υπάρχει, διάθεση υπάρχει και ο σύλλογος, εύκολα ή δύσκολα, οικονομικά τα καταφέρνει. Τώρα που το σπίρτο άναψε η Α’ Εθνική δεν είναι όνειρο: είναι τόπος προορισμού. Οσο πιο δύσκολα η ομάδα φτάσει εκεί τόσο ευκολότερα θα κρατηθεί στην κατηγορία. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει φέτος (κόντρα σε θεούς και δαίμονες θα ήταν ευκολότερο απ’ ό,τι κόντρα στη συνομοταξία των κουμπάρων που διοικεί φεουδαρχικά το ελληνικό ποδόσφαιρο), κάποια στιγμή, σύντομα, θα τα καταφέρει. Γιατί κανένας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της όταν παίζει όπως έπαιξε στη Νίκαια. Ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο μας κάνατε, ρε παιδιά. Νίκη της Νίκης στη Νίκαια. Ακούγεται μαγικό, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή την ομάδα…