Η αεροφωτογραφία των πρωταθλημάτων (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας των απολογισμών. Στο ποδόσφαιρο, όμως, ο Μάιος είναι ο μήνας των (ασφαλών) αποτιμήσεων. Με 14 αγωνιστικές Α' Εθνικής, κι άλλες 13 Β' και Γ', ήδη στο αρχείο, το δείγμα δεν αρκεί για να γίνει σοβαρό ταμείο. Είναι, ωστόσο, ισχυρό για ορισμένες αεροφωτογραφίες του τοπίου. Για μία, αν θέλετε, ευρύτερη παρατήρηση.

Ενα βασικό συμπέρασμα, για τη γεωγραφία των πρωταθλημάτων, είναι ότι ελάχιστα πράγματα στον χάρτη (του παιχνιδιού στη χώρα) αλλάζουν. Δεν παρατηρεί κανείς ανατροπές, νέες δυνάμεις, κινητικότητα, αναμόχλευση εδάφους, μπας και ξεπηδήσει κάτι στ’ αλήθεια ενδιαφέρον. Την αύρα του καινούργιου. Η κατάσταση μοιάζει, περισσότερο, λιμνάζουσα.

Η αναφορά, εννοείται, δεν είναι για το κορυφαίο επίπεδο. Να χάσει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και να το πάρει ο Ιωνικός. Εκεί, ρεαλιστικά, πουθενά στην Ευρώπη τα πράγματα δεν αλλάζουν. Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, Τσέλσι, Ολιμπίκ Λιόν, Μπάγερν, Πόρτο, ουδεμία επανάσταση. Την απαγορεύουν τα οικονομικά μεγέθη και η πανίσχυρη παράδοση. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Εδώ, οι ευρω-θέσεις παγιώνεται να είναι υπόθεση πέντε, των γνωστών πέντε, ομάδων. Έπαινος για την Ξάνθη ότι φτάσαμε να τη θεωρούμε περίπου αυτονόητη στις (παλαιές τέσσερις, και μία αυτή) πέντε. Η σταθεροποίηση είναι, ως γνωστόν, πιο δύσκολη από την αναρρίχηση. Οι βάσεις της επιβεβαιώνονται, λοιπόν, ως αρραγείς. Ώστε το ΟΥΕΦΑ να μην είναι το όνειρο της σεζόν, αλλά το αναμενόμενο της σεζόν.

Υπάρχει και μια έκτη (ευρω-θέση). Δεν υπάρχει, όμως, η... έκτη ομάδα. Γι' αυτό η θέση γυρίζει γύρω γύρω ολοχρονίς, σαν την μπίλια στη ρουλέτα, και στο τέλος μπορεί να την πάρει, δίχως να συνιστά έκπληξη, οποιοσδήποτε (απλώς) δεν κινδυνεύει με υποβιβασμό. Οπου κάτσει!

Η πεμπτουσία του «ανοικτού» πρωταθλήματος, σε αντιδιαστολή με την (εντελώς διαφορετική) λογική της κλειστής λίγκας α λα ΝΒΑ, είναι, υποτίθεται, ο προβιβασμός και ο υποβιβασμός. Η ελληνική πρακτική αναδεικνύει, κυρίως, ομάδες-ασανσέρ. Όποιοι έπεσαν, ξανανεβαίνουν. Όποιοι ανέβηκαν, ξαναπέφτουν. Κι όλο, πάλι, απ’ την αρχή. Φέτος τη μοναδική διαφορά «προς τα κάτω» φαίνεται να την κάνει, σε φάση ολοκλήρωσης του κύκλου της στην Α' Εθνική, η Καλλιθέα.

Και τη μοναδική διαφορά «προς τα πάνω», αντιστοίχως, η Λάρισα. Αυτοί, ναι, ήρθαν (και μας το δείχνουν εμφατικά ότι ήρθαν) για να μείνουν. Με στρατηγική, με δυνατότητες, με δυναμική. Με όραμα. Σε (...όχι πολύ) βάθος χρόνου, η έκτη ομάδα που αναζητούμε θα 'ναι, εκατό τοις εκατό, η Λάρισα. Δεν υπάρχει άλλη στον ορίζοντα, με τέτοιες προδιαγραφές. Η ΑΕΛ θα φτάσει κάποτε να 'χει αυτονόητη τη θέση (στο ελληνικό top-6), όσο την έχει σήμερα (στο top-5), η Ξάνθη. Μόνο που τότε, κατά πάσα πιθανότητα, οι ευρω-θέσεις της Ελλάδας θα 'χουν γίνει πάλι, από έξι, οι κλασικές τέσσερις.
Μια Λάρισα πάνω, μία Καλλιθέα κάτω κι όλα τα υπόλοιπα «όπως τα ξέραμε» (σε στασιμότητα, όχι σε σταθερότητα). Δεν κάνει, αυτό, δραματική διαφοροποίηση σκηνικού. Αλλά τα... ακόμα χειρότερα είναι πιο πίσω. Εάν συμβαίνει να μην το έχετε παρατηρήσει, η (εκτός Θεσσαλονίκης) Μακεδονία, από την Καστοριά έως την Καβάλα κι από τις Σέρρες έως την Κατερίνη, δεν έχει ούτε μία ομάδα, μία, για δείγμα, να πρωταγωνιστεί στην κατηγορία της. Είτε στη Β' είτε στη Γ' Εθνική. Μία. Να δείχνει ότι, τέλος πάντων, έρχεται.

Η Πελοπόννησος εξάλλου, στην άλλη άκρη του ηπειρωτικού κομματιού της χώρας, έχει πεθάνει και δεν το ξέρει. Πανηλειακός, Καλαμάτα, Παναχαϊκή, δράμα. Ίσως χρειάζεται να φανούμε (με τους Κάτω από το Αυλάκι) υπομονετικοί και, όχι, δεν εννοώ να προσμένουμε τον Παναιγιάλειο του Χελάκη! Εννοώ τους καινούργιους πόλους, τον Μεσσηνιακό και τον Αστέρα Τρίπολης. Αυτοί, πράγματι, μοιάζουν να έρχονται.

Και, αν μη τι άλλο, εξιτάρουν την περιέργεια να δεις (όταν έλθουν) τι θα κάνουν.