Τo τανγκό στο ποδόσφαιρο θα ξαναγίνει της μόδας; (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Τώρα πια αρχίζω να πιστεύω ότι το αργεντίνικο ποδόσφαιρο κληρονόμησε την κακοδαιμονία που άφησε η αποχώρηση του μεγαλύτερου, του πιο προικισμένου και πιο καταραμένου παιδιού του: του Ντιέγκο Μαραντόνα

Στη Λατινική Αμερική οι θρύλοι και οι προλήψεις έχουν στενή σχέση με το ποδόσφαιρο. Το γεγονός αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την «καθυστέρηση» των κοινωνιών όσο με τα χαρακτηριστικά των λαών. Τα παραμύθια και η υπερβατική ανάγνωση της καθημερινότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρώπων εκεί, πράγμα που φαίνεται και από την προσκόλληση στη θρησκεία, που αποτελεί μία ακόμα -αν όχι την κατ’ εξοχήν- γέφυρα της υπέρβασης. Αν κάποιος κοιτάξει την ιστορία του ποδοσφαίρου στη Λατινική Αμερική, θα διαπιστώσει πολύ εύκολα ότι ο «μύθος» στοιχειώνει τις αναμνήσεις των ανθρώπων και πολύ συχνά καθορίζει και την πραγματικότητα.

Ενας παλιός φίλος και συνάδελφος, Αργεντινός, που πέρασε σχεδόν μία δεκαετία στις Βρυξέλλες, στις κατά καιρούς επικοινωνίες μας μου έδωσε την ευκαιρία να κατανοήσω πολύ περισσότερα για την προσέγγιση των Λατινοαμερικανών στο ποδόσφαιρο, από όσα θα καταλάβαινα από τις εφημερίδες, το Διαδίκτυο και την τηλεόραση, που –έτσι κι αλλιώς– πολύ δύσκολα σου δίνουν την εικόνα η οποία περιβάλλει την πραγματικότητα και, πολύ συχνά, την καθορίζει. Τώρα πια, αρχίζω να πιστεύω ότι το αργεντίνικο ποδόσφαιρο κληρονόμησε την κακοδαιμονία που άφησε η αποχώρηση του μεγαλύτερου, του πιο προικισμένου και πιο καταραμένου παιδιού του: του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Σε επίπεδο εθνικής ομάδας, παρά την εκπληκτική παραγωγή ποδοσφαιριστών υψηλής κλάσης, οι περισσότεροι από τους οποίους αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται στην Ευρώπη, απουσιάζουν οι διακρίσεις. Πονοκέφαλος για τους αναλυτές που δεν χρησιμοποιούν τη γέφυρα της υπέρβασης για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Τόσο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '98 όσο και σε αυτό του 2002, η Αργεντινή, την οποία οι ειδικοί κατέτασσαν στα φαβορί, απέτυχε παταγωδώς. Η εύκολη ερμηνεία, πέρα από το κακό μάτι και τα μάγια, είχε να κάνει με τον προπονητή. Υπάρχει ένας αφορισμός που υποστηρίζει πως χρειάζονται δύο για ένα τανγκό, ένα χορό καθαρά αργεντίνικο.

Το ποδοσφαιρικό τανγκό η εθνική ομάδα της Αργεντινής δεν το χόρεψε ποτέ με τον Μπιέλσα στον πάγκο. Η χημεία του ζευγαριού δεν έδεσε ποτέ και αν υπολογίσουμε ότι η ομάδα ξεχείλιζε από ταλέντο, ο «γκαούτσο», που είχε ένα σωρό αδικαιολόγητες εμμονές, με κορυφαία αυτή του 3-4-3, ήταν αυτός που είχε το πρόβλημα. Ο διάδοχός του, ο Χοσέ Πέκερμαν, δεν έχει περγαμηνές με τίτλους από τις ομάδες με τις οποίες δούλεψε στο παρελθόν. Υπήρξε ένας μέτριος χαφ στην ομάδα των Αρχεντίνος Τζούνιορς στις αρχές της δεκαετίας του '70, την ίδια εποχή που ο Μαραντόνα φαντάζομαι ότι θα διασκέδαζε τα πλήθη στο ημίχρονο με τις ζογκλερικές του ικανότητες.

Το μεγάλο ποδοσφαιρικό άλμα του Πέκερμαν γίνεται το 1975, όταν πήρε μεταγραφή για την κολομβιανή ομάδα του Μεντεγίν. Όμως, όπως συχνά συμβαίνει με κάποιους ποδοσφαιριστές, ένας τραυματισμός σταματά την καριέρα του και τον αναγκάζει να επιστρέψει στην Αργεντινή για να κάνει ένα σωρό ετερόκλητες δουλειές για να επιβιώσει. Μέχρι και οδηγός ταξί δούλεψε για δύο χρόνια περίπου. Το 1982 ξεκινά την προπονητική του καριέρα ως προπονητής στα τμήματα υποδομής των Αρχεντίνος Τζούνιορς.

Ο Μαραντόνα έχει μεγαλώσει και αρχίζει να λάμπει τόσο, που όλοι τώρα αρχίζουν να φιλοδοξούν πως θα ανακαλύψουν ένα ακόμα διαμάντι σαν κι αυτόν. Δεν γνωρίζω αν ο Πέκερμαν είχε κάτι τέτοιο στο νου του, αλλά η μετέπειτα δουλειά του δείχνει πως είναι ένας ταλαντούχος κριτής διαμαντιών. Το 1990 αναλαμβάνει προπονητής στα τμήματα υποδομής της χιλιανής Κόλο Κόλο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1993. Από τότε και ύστερα παίρνει στα χέρια του την τύχη της εθνικής ομάδας νέων της πατρίδας του. Από το 1995 μέχρι το 2001 οι πιτσιρικάδες της Αργεντινής παίρνουν τρεις παγκόσμιους τίτλους, ενώ το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το πήραν τα παιδιά του Πέκερμαν, παρά το γεγονός ότι στον πάγκο καθόταν ο Μπιέλσα.

Από τα χέρια του Πέκερμαν τα τελευταία χρόνια πέρασαν όλα εκείνα τα μεγάλα ταλέντα που θεωρούνται το μέλλον του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και τα οποία ταλέντα θα βρει πάλι μπροστά του, στην εθνική των μεγάλων αυτή τη φορά. Ο Πέκερμαν είναι λάτρης του επιθετικού, του φανταζί ποδοσφαίρου και δεν το κρύβει. Ο ίδιος φαντάζομαι ότι γνωρίζει πως είναι εξαιρετικά απίθανο να εμφανιστεί στο ποδοσφαιρικό στερέωμα της Αργεντινής ένας σούπερ νόβα του μεγέθους του Μαραντόνα. Ακόμα κι αυτός ο φοβερός μικρός της Μπαρτσελόνα, ο Λέο Μέσι, έχει δρόμο για να αναδειχθεί σε αυτό που όλοι οι Αργεντινοί περιμένουν. Στον διάδοχο του Ντιέγκο.

Η εθνική ομάδα της Αργεντινής είναι μία ομάδα με πολλά μικρά αστέρια. Όμως πολλά μικρά αστέρια μπορούν να κάνουν τον γαλάζιο ουρανό της φανέλας, πάλι, ιδιαίτερα ελκυστικό. Και το τανγκό, επιτέλους, να αρχίσει πάλι από το καλοκαίρι του 2006 να γίνεται γοητευτικό, μυστηριώδες και της μόδας. Οσο κι αν η κλήρωση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου, για μία ακόμα φορά, είναι ένας δρόμος με αγκάθια για την Αργεντινή.