Η παραισθησιογόνος δράση της άχνης του κουραμπιέ (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Φίλε αναγνώστη, χρόνια πολλά, εύχομαι υγεία, ευημερία και μακροημέρευση και τίποτα δεν είναι προσωπικό. Αυτή ήταν η ευχή που μου έδινε από μικρό παιδί η θεία μου η Λουκρητία κι εγώ σου την απευθύνω με τη σειρά μου, ως συνήθως, χωρίς να φείδομαι να μοιραστώ την επίκτητη σοφία μου μαζί σου. Αρκεί να μην την εκμεταλλευθείς προς ίδιον όφελος.
– n –
Αυτές τις μέρες, ως είθισται, έφαγα τη γεμιστή μου γαλοπούλα, ήπια τα ακριβά κρασιά μου, έσβησα τις νύχτες με μερικές γουλιές ροζέ γαλλικής σαμπάνιας και τελικά κατάλαβα ότι η πιο επικίνδυνη σκόνη που κυκλοφορεί δεν είναι αυτή της κόκας, όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά αυτή της άχνης των κουραμπιέδων.
– n –
Δεν εξηγείται αλλιώς. Υστερα από συνετή κατανάλωση δύο, τριών κομματιών άρχισα να βλέπω απίθανα δημοσιεύματα στις αθλητικές εφημερίδες που είχα κρατήσει καβάντζα, που αποκλείεται να είχαν δημοσιευθεί. Απλούστατα, ήταν η παραισθησιογόνος δράση της άχνης του κουραμπιέ.
– n –
Αλλοι βλέπουν οράματα επειδή τους πέφτει βαριά η γέμιση της γαλοπούλας. Αλλοι, πάλι, βγάζουν τον Ρίτσαρντ Μπάρτον που κρύβουν μέσα τους και γίνονται σκιές. Εμένα δεν με πιάνει τίποτε από όλα αυτά. Φτιάχνομαι μόνο με κουραμπιέδες. Τα μελομακάρονα τα μισώ, τα θεωρώ passe. Να φανταστείτε ότι γι' αυτή τη θεία κουραμπιεδόσκονη έφτασα στο σημείο να θέλω να φτιάξω καρτέλ στην Καρβάλη, πρωτεύουσα των κουραμπιέδων.
– n –
Μέσα σε αυτή τη γλυκιά μέθεξη, διάβασα στο «Φως» του Σαββάτου όλο το παρασκήνιο για τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, γιο του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, αυτού που δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστή τη Γιάννα (άρα εκτός από κύριος είναι και σικ), διά χειρός Θέμη Σινάνογλου.
– n –
Βέβαια, αυτό που διάβασα δεν είναι συνέντευξη, αλλά ούτε και ρεπορτάζ. Είναι ένα νέο δημοσιογραφικό είδος, το οποίο εγκαινιάζει αυτό το τρελό και ατίθασο αγόρι, ο Θέμης. Το γράφει και μόνος του:
– n –
«Εμείς κάναμε ένα μεγάλο ρεπορτάζ για τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο. Είναι ένα ρεπορτάζ σαν συνέντευξη! Από πηγές 100% έγκυρες. Και όταν γράφουμε 100% έγκυρες, το εννοούμε πλήρως».
– n –
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να αμφιβάλλει όταν ο Θέμης γράφει ή μιλάει για κάτι 100% έγκυρο. Προτείνω, μάλιστα, ο διεθνής συμβολισμός του έγκυρου και αυθεντικού από εδώ και στο εξής να μη συμβολίζεται με R σε κύκλο, όπως γινόταν μέχρι τώρα, αλλά με το ελληνικό Σ μέσα σε κύκλο. Οπου Σ, Σινάνογλου.
– n –
Δύο κομμάτια κρατώ από αυτή τη –σαν συνέντευξη, σαν ρεπορτάζ– δημοσίευση. Το πρώτο αφορά στα χρέη του μπασκετικού Ολυμπιακού απέναντι στον Γιάννη Ιωαννίδη και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος διά πένας Σινάνογλου είναι σαφής:
– n –
«Ο Αγγελόπουλος δεν έχει καμία σχέση –ούτε θα έχει– με το περιβόητο χρέος του Ολυμπιακού στον "ξανθό", για το οποίο πήγε στα δικαστήρια. Οπως καμία σχέση δεν θα έχει και με όσα χρέη υπάρχουν στον μπασκετικό Ολυμπιακό από όλες τις προηγούμενες χρήσεις».
– n –
Νομίζω ότι η διευκρίνιση είναι πολύ καλή, γιατί αυτό το «μισά μισά τα έξοδα με τον Κόκκαλη» με είχε μπερδέψει κατάφωρα και ήθελα κι εγώ να το ρωτήσω. Ασε που πρέπει και ο Ιωαννίδης να ξέρει από πού θα τα ζητήσει, αφού, όπως μαθαίνω, σταματά και το «Τοις μετρητοίς», το οποίο παρουσιάζει ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Συνεπώς, τα περιθώρια στενεύουν.
– n –
Το δεύτερο που κράτησα είναι η περιγραφή του στυλ του Παναγιώτη Αγγελόπουλου:
– n –
«Υψηλού επιπέδου είναι, σπουδαγμένος, αλλά γίνεται και "γαύρος του λιμανιού". Αν τσατιστεί, τις λέξεις "μ…ίες" και «μ…ας" τις έχει ψωμοτύρι. Και γενικά αρπάζεται εύκολα. Δεν είναι φλώρος».
– n –
Καθόμουν με τις ώρες, με το μυαλό γεμάτο από τη σκόνη των κουραμπιέδων, να βρω ποιες είναι αυτές οι κρυπτογραφημένες λέξεις τις οποίες έχει ψωμοτύρι ένα παιδί μιας κατά γενική ομολογία καλής οικογενείας της πρωτεύουσας. Στην πρώτη, «μ…ίες», σκέφτηκα ότι μου λείπουν τρία γράμματα, άρα είναι η λέξη «μπάμιες» και στη δεύτερη, «μ…ας», πρέπει να μου λείπουν έξι γράμματα, άρα είναι η λέξη «μπαγλαμάς». Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις του Θέμη και θα του πρότεινα να το κάνει και σε άλλες –σαν συνεντεύξεις, σαν ρεπορτάζ– δημοσιεύσεις.
– n –
Το να είσαι μπροστά είναι αφροδισιακό. Διάβαζα ότι το «Newsweek» πρόκειται τη νέα χρονιά να δημοσιεύσει μια λίστα με τους ομοφυλόφιλους αθλητές, όλων των αθλημάτων, όλου του κόσμου. Μάλλον τα αμερικανάκια θεωρούν την είδηση πρωτοποριακή. Κάτι μου λέει ότι η πρωτοπορία πάλι από τις δικές μας αθλητικές εφημερίδες θα ξεκινήσει, αφού αυτές είναι που θα ολοκληρώσουν το δήθεν πρωτοποριακό ρεπορτάζ και θα το καταστήσουν πραγματικά προχώ, όταν τολμήσουν να δημοσιεύσουν αυτούς που τους πηδάνε. Γιατί αυτό είναι που μας ενδιαφέρει και συνεπώς αυτό είναι είδηση.
– n –
Είδηση, επίσης, ήταν η μεγάλη προδοσία της Νάνσυς Αλεξιάδου εις βάρος του ισχυρού άνδρα του Πανιωνίου –και γενικώς ισχυρού– Λευτέρη Πανταζή. Η Μπάρμπι Νάνσυ του «Fame Story» και σχέση του famous Lefteri –αυτός την έβγαλε στις πίστες– βγαίνει και δηλώνει σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον «Πρωταθλητή» ότι…
– n –
«Το κόκκινο με εξιτάρει…», υπονοώντας σαφέστατα τον Ολυμπιακό.
– n –
Τέτοιες είναι οι γυναίκες, παίρνουν καρδιές και επιστρέφουν γραμμάτια. Μεταξύ μας, βέβαια, ανάμεσα στον ΛΕ-ΠΑ και στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο του Ολυμπιακού κι εγώ τον έφηβο θα προτιμούσα.
– n –
Οπως επίσης θα προτιμούσα να μην ήμουν στη θέση του Αρούνα Μπαμπαγκίντα, ο οποίος στη συνέντευξή του στον «Πρωταθλητή» κάνει μια δήλωση που μου ραγίζει την καρδιά:
– n –
«Το ποδόσφαιρο ήταν η μόνη διέξοδος για μια καλύτερη ζωή».
– n –
Και βρέθηκε μετά την Μπαρτσελόνα και τον Αγιαξ στον Ολυμπιακό. Δεν είναι άδικο; Την ίδια δήλωση «περί μιας καλύτερης ζωής» είχε κάνει και ο Πάντος όταν έπαιζε στην Προοδευτική. Και να που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν.
– n –
Αυτό, πάντως, που είναι εντελώς, μα εντελώς άδικο είναι το ότι η επανάσταση μας παίρνει πάντα τα καλύτερα παιδιά. Παρακαλώντας να μην τελειώσει ποτέ αυτή η γλυκιά ζάλη από την παραισθησιογόνο άχνη των κουραμπιέδων, νομίζω πως διάβασα στο «Sportime» ότι από το Μεξικό, και συγκεκριμένα από την ομάδα της ιστορικής Γκουανταλαχάρα, τον θέλουν όσο τίποτα στον κόσμο.
– n –
Προφανώς τέτοια κάψα δεν δικαιολογείται μόνο για τις ποδοσφαιρικές αρετές του, αλλά γιατί κυρίως είναι καιρός και στο πολυτάραχο Μεξικό να ανάψει μια φωτιά επανάστασης. «Ο Λούλα στη Βραζιλία, ο Τσάβες στη Βενεζουέλα και ο Εβο Μοράλες στη Βολιβία ήταν μόνο η αρχή. Θα ακολουθήσει και ο Καστίγιο, αλήτη ιμπεριαλιστή».
– n –
Ηδη το σύνθημα αυτό δονεί την Κεντρική και Νότια Αμερική. Ετσι, με τη βοήθεια της θαυματουργής κουραμπιεδόσκονης, φαντάστηκα τον Νέρι Καστίγιο όπως στο σκίτσο, με περιβολή επαναστάτη, ένας νέος Τσε, έτοιμος να ξεκινήσει την επανάσταση χωρίς φόβο μη φάει πρόστιμο.