Η μεγάλη κατρακύλα των galacticos (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

Η εικόνα που βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο απέχει πολύ από την πίστη του Πέρεθ για την επιθετική δύναμη μιας ομάδας αστεριών. Η Ρεάλ όχι μόνο δεν κερδίζει, έστω με ένα γκολ διαφορά, αλλά χάνει με συχνότητα ασυνήθιστη και ανεπίτρεπτη για την ιστορία της, και μάλιστα από αντιπάλους πολύ μικρότερης δυναμικότητας

Η ΒαρκελΩνη πρέπει να γιόρτασε τα καλύτερα Χριστούγεννα των τελευταίων πέντε χρόνων τουλάχιστον. Καθένας μπορεί να μαντέψει την αιτία. Η πολύ καλή πορεία της Μπάρτσα και η κατρακύλα της Ρεάλ. Μια κατρακύλα που δείχνει να μην έχει τέλος. Η «Βασίλισσα» βρίσκεται σε κρίση εδώ και δύο χρόνια. Και αν πριν με διάφορα μπαλώματα κρυβόταν το μέγεθος αυτής της κρίσης, τώρα πια τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

ΑπΟ τιΣ εννιΑ νίκες που έχει σημειώσει φέτος η Ρεάλ, οι έξι είναι με τις έξι τελευταίες ομάδες της βαθμολογίας, ενώ δεν έχει κερδίσει καμία από τις οκτώ ομάδες που βρίσκονται πάνω από αυτή. Προπονητής και τεχνικός διευθυντής –Λουξεμπούργο και Σάκι, αντίστοιχα– αποτελούν ήδη παρελθόν, την ίδια στιγμή που, προς το παρόν, δεν φαίνεται κάποια ελπίδα ανάκαμψης κατά τη φετινή χρονιά. Την αμαρτία μου, πάντως, θα την ομολογήσω. Αυτή την ομάδα δεν την χώνεψα ποτέ.
Για τουΣ δικούς μου λόγους, που έχουν να κάνουν με την ανάγνωση της ιστορίας, κυρίως. Και για ζητήματα ιδιαίτερου προσωπικού γούστου. Η Βαρκελώνη πάντα μου άρεσε περισσότερο από τη Μαδρίτη, ακόμα και πριν αλλάξει το πρόσωπο της πόλης προς το καλύτερο, μετά τους Ολυμπιακούς. Αλλωστε, στη Μαδρίτη τη θάλασσα δεν τη βλέπουν ούτε με το κιάλι, ενώ το καλοκαίρι η ζέστη δεν υποφέρεται.

Παρ’ Ολα αυτΑ, δεν μπορείς να αγνοήσεις την ισπανική πρωτεύουσα. Ο λόγος που ο γράφων δεν μπορεί να αγνοήσει τη Μαδρίτη είναι το μουσείο Prado. Κάτι ανάλογο με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις πόλεις συμβαίνει και με τις ομάδες. Δεν χωνεύω τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά δεν μπορώ να την αγνοήσω ή να μην παραδεχτώ ότι για ένα μικρό χρονικό διάστημα η ομάδα της Μαδρίτης έφτασε να γίνει ένα ισοδύναμο των Beatles στο ποδόσφαιρο.

ΒΕβαια, το δικό μου Prado στην ομάδα της Ρεάλ ήταν και παραμένει ο Φέρεντς Πούσκας. Ο «χοντρούλης» καλπάζων συνταγματάρχης, με τον οποίο είχα ταυτιστεί πιτσιρικάς, διότι στα δικά μου μάτια έδειχνε ότι ακόμα και οι «χοντρούληδες» μπορούν να παίξουν μπάλα. Φυσικά, υπήρξαν και άλλοι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη λευκή φανέλα και μου άρεσαν.
Ο ΑμΑνθιο, που την αγωνιστικότητά του τη συνάντησα αργότερα στο πρόσωπο του Λουίς Ενρίκε, ή ο Μίτσελ, που με είχε εντυπωσιάσει με τη σπάνια αγωνιστική του επάρκεια. Τα τελευταία 5 χρόνια, η επιλογή του προέδρου της ομάδας Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν να φτιάξει έναν γαλαξία αστέρων, που κατά διαστήματα έπαιξαν εκπληκτικό ποδόσφαιρο. Ομως, ως φαίνεται, δεν είναι αρκετό να συγκεντρώνεις στην ομάδα σου τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές.

Ολοι μποροΥν να καταλάβουν ότι η μανία του Φλορεντίνο Πέρεθ, να μεταμορφώσει την ομάδα του σε έναν γαλαξία αστέρων, που θα έδινε τεράστια εμπορική ώθηση στην εικόνα της και θα βοηθούσε σημαντικά την προσπάθειά της να μπει σε νέες αγορές, είχε ένα μεγάλο αγωνιστικό κόστος. Ενα κόστος που το μέλλον θα δείξει αν είναι αντιμετωπίσιμο ή δυσβάσταχτο, ακόμα και για μια ομάδα αυτού του επιπέδου. Η ομάδα σταδιακά αποψιλώθηκε από τους αμυντικούς και τους ανασταλτικούς χαφ που είχε στη δύναμή της, προφανώς διότι οι διοικούντες τον σύλλογο, δηλαδή ο Πέρεθ, πίστεψαν ότι θα μπορούσε να σημειώνει περισσότερα γκολ από όσα θα δεχόταν. Η εικΟνα που βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο απέχει πολύ από την πίστη του Πέρεθ για την επιθετική δύναμη μιας ομάδας αστεριών. Η Ρεάλ όχι μόνο δεν κερδίζει, έστω με ένα γκολ διαφορά, αλλά χάνει με συχνότητα ασυνήθιστη και ανεπίτρεπτη για την ιστορία της, και μάλιστα από αντιπάλους πολύ μικρότερης δυναμικότητας.

Η ΡεΑλ στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι μια ομάδα-μύθος. Απολαμβάνει μια φήμη ανάλογη με αυτήν που έχει η Φεράρι στον χώρο του αυτοκινήτου. Τόσο η Ρεάλ όσο και η Φεράρι συνδέονται με τη «χρυσή» εποχή του παρελθόντος. Η Φερράρι είναι ο μύθος που στοιχειώνει την αυγή του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ενώ η Ρεάλ, με τα πέντε συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, αποτέλεσε τον ποδοσφαιρικό μύθο της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Και οι δύο περνούσαν περιόδους παρακμής, γεγονός που έκανε τον κόσμο να αναρωτιέται πότε θα αρχίσουν να κερδίζουν τίτλους ξανά, και όταν το έκαναν, όλοι παραπονούνταν για την κυριαρχία τους.

Οι μηχανΕΣ όμως δεν είναι σαν τους ανθρώπους, που κουράζονται πολύ ευκολότερα, και οι παίκτες του μαδριλένικου συλλόγου είναι εμφανώς κουρασμένοι. Ισως η πνευματική κούραση να είναι πολύ χειρότερη από τη σωματική και νομίζω ότι από αυτή την κούραση υποφέρουν οι παίκτες της Ρεάλ. Το παιχνίδι, που κάποτε ευχαριστούσε και τους ίδιους, έχει μεταβληθεί σε μια διαδικασία αέναης επανάληψης, χωρίς ίχνος ενθουσιασμού και πρωτοτυπίας.

Μια ρουτΙνα βιομηχανικού εργάτη που επί οκτώ ώρες την μέρα κάνει την ίδια κίνηση συνεχώς, άπειρες φορές, με αποτέλεσμα να σαβανώνεται μέσα στην αλλοτρίωση. Μια αγγαρεία που διαρκεί όσο και τα ακριβοπληρωμένα συμβόλαια των παικτών του Πέρεθ, που κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα τσίρκο, πιστεύοντας πως όσο πιο πολύ τη γύριζε δεξιά και αριστερά τόσο περισσότερα χρήματα θα έμπαιναν στο ταμείο.

ΑκΟμΑ και όταν άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της κρίσης, ο πρόεδρος της Ρεάλ έμοιαζε με τον τύπο που, προκειμένου να καταπολεμήσει την ασθένειά του, αντί να πάει στον γιατρό, πήγαινε στο φαρμακείο κάθε μέρα, αγοράζοντας κι από ένα διαφορετικό χάπι. Τώρα ο Πέρεθ δείχνει να έχει καταλάβει τα λάθη του. Το ζήτημα όμως είναι αν έμαθε από αυτά. Και σε αυτό το ερώτημα, απάντηση θα δώσει μόνο ο χρόνος.