Γιατί η γιορτή του μπάσκετ έμοιαζε με μνημόσυνο... (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Ειναι δυνατον μια εκδήλωση που οργανώθηκε για να γιορταστεί μια μεγάλη αθλητική επιτυχία να μοιάζει με μνημόσυνο; Είναι. Και όσοι δεν το πιστεύουν, τους παραπέμπω στην περίφημη «Γιορτή του μπάσκετ», που έγινε την περασμένη Παρασκευή εις ανάμνησιν της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική ομάδα! Και γιατι παρακαλω τόσο μεγάλη αποτυχία; Γιατί, πολύ απλά, την σήμερον ημέραν μια τράπεζα μπορεί να προκαλεί εμπιστοσύνη με την οικονομική δύναμή της, να στηρίζει με αποτελεσματικό τρόπο πολλές αξιοζήλευτες αθλητικές ή καλλιτεχνικές προσπάθειες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα μπορεί να πιάνει τον σφυγμό του κόσμου και την κατάλληλη στιγμή να του προσφέρει εκείνο που ζητάει η ψυχή του –ή έστω αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις.Στην προκειμενη περίπτωση, η τράπεζα δεν είναι άλλη από τη Eurobank, χορηγό των Εθνικών ομάδων μπάσκετ από το ξεκίνημα του 21ου αιώνα, όταν ακόμα τα πράγματα στον χώρο ήταν πολύ δύσκολα και από πουθενά δεν προέκυπτε ότι ήταν πιθανή μια τόσο μεγάλη επιτυχία, όπως η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ.

Η Eurobank, λοιπόν, αφού πρώτα –χωρίς να είναι υποχρεωμένη– πρόσφερε μια κάποια οικονομική επιβράβευση στους συντελεστές του θριάμβου, κατόπιν απέκτησε από την Ελληνική Ομοσπονδία Μπάσκετ το δικαίωμα να διοργανώσει αυτή τη γιορτή, η οποία πρωτίστως απέβλεπε στο να φέρει τους θριαμβευτές αθλητές πιο κοντά στο φίλαθλο κοινό. Κι αυτό γιατί αμέσως μετά το Ευρωμπάσκετ τα μέλη της Εθνικής διασκορπίστηκαν σε διάφορες κατευθύνσεις και δεν ήταν δυνατή η «πατροπαράδοτη» φιέστα που θα ικανοποιούσε και τα δύο μέρη.Το ζητουμενο, λοιπόν, στη γιορτή της περασμένης Παρασκευής ήταν αυτό: ο κόσμος να απολαύσει τους παίκτες και να εκδηλώσει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για τη χαρά που του πρόσφεραν, και οι παίκτες από την πλευρά τους να νιώσουν τη ζεστασιά του κόσμου και να εισπράξουν την επιβράβευση και τα «ζήτω», για τα οποία (κακά τα ψέματα) κάθε αθλητής αγωνίζεται.

Βεβαιωσ, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά έμπαιναν η προβολή και το μακροπρόθεσμο κέρδος του χορηγού, ο οποίος δεν επενδύει σε κανέναν αθλητή και σε καμία ομάδα για την ψυχή της μάνας του. Νομίζω ότι εκεί ακριβώς στράβωσε το πράγμα και χάθηκε το παιχνίδι για όλους. Δηλαδή και για τους παίκτες και για τους φίλους του μπάσκετ και για την Ομοσπονδία του μπάσκετ, αλλά και για την ίδια τη Eurobank, την (κατά κάποιον τρόπο) θριαμβεύτρια τράπεζα-χορηγό της Εθνικής ομάδας.

Λαθοσ πρωτο: η γιορτή που οργανώθηκε δεν είχε ως στόχο τους φίλους του μπάσκετ, δηλαδή αυτούς που δέχθηκαν τα περισσότερα ερεθίσματα από τον θρίαμβο του Σεπτεμβρίου, αλλά τους υπαλλήλους και τους πελάτες της τράπεζας και ένα ευρύτερο κοινό ποικίλων ενδιαφερόντων, από τα οποία το μόνο δεδομένο ήταν η μουσική. Αναπόφευκτα, λοιπόν, μεταξύ των περίπου 7.000 θεατών που προσήλθαν στο κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο υπερίσχυσαν τα παιδάκια, που συνοδεύονταν από τη μαμά ή τον μπαμπά ή και τους δύο. Δηλαδη, από την άποψη αυτή, η όλη εκδήλωση από γιορτή του μπάσκετ μετατράπηκε σε παιδικό πάρτι με φόντο μια μεγάλη επιτυχία του μπάσκετ, ουσιαστικά όμως χωρίς το μπάσκετ.

Και ιδού γιατί:Λαθοσ δευτερο: από την όλη εκδήλωση έλειψαν οι εικόνες του θριάμβου, το πάθος, ο παλμός, η ένταση των αξέχαστων αναμετρήσεων του Βελιγραδίου, οι φωνές των τηλεσχολιαστών, η αγωνία και το τρελό πανηγύρι. Το κοινό -έστω αυτοί οι πιτσιρικάδες με τους γονείς τους- ουδέποτε ζεστάθηκε, ουδέποτε έδειξε να συμμετέχει -πόσο μάλλον να απολαμβάνει ή να γιορτάζει- γιατί πολύ απλά του έλειψαν τα ερεθίσματα. Εμεινε καρφωμένο στην καρέκλα του, χωρίς να ξέρει τι πρόκειται να παρακολουθήσει και με τη βεβαιότητα, εν τέλει, ότι κάποιοι είχαν αποφασίσει για μία ακόμα φορά ερήμην του. Γι' αυτό και άρχισε να αποχωρεί πριν ακόμα η όλη εκδήλωση φτάσει στην υποτιθέμενη κορύφωσή της...

Λαθοσ τριτο: τι σχέση μπορεί να έχει ο Σταμάτης Σπανουδάκης (αλλά και ο Αντώνης Ρέμος...) με τους 12χρονους πιτσιρικάδες που αποτελούσαν την πλειονότητα των θεατών την Παρασκευή το βράδυ στο κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο; Η κατηγορηματική απάντηση, όπως προέκυψε και μέσα από τη θλιβερή εμπειρία, είναι «καμία»!

Αρα, λοιπον, οι διοργανωτές, αν πράγματι είχαν συναίσθηση σε ποιο κοινό απευθύνθηκαν, επέλεξαν λάθος συνθέτη και λάθος τραγουδιστή. Ή αν τελικά ξεκίνησαν τον σχεδιασμό τους από το μουσικό σχήμα, απευθύνθηκαν σε ένα κοινό που ήταν λάθος πέρα ως πέρα.Ποιο ηταν το αποτέλεσμα όλων αυτών των λανθασμένων επιλογών; Να χαθεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να περπατήσει το μπάσκετ λίγο πιο βαθιά μέσα στην κοινωνία και μαζί με αυτό να αποκτήσει κάποια ισχυρότερα ερείσματα και η τράπεζα-χορηγός, που, κακά τα ψέματα, σ' αυτή την αποτυχημένη προσπάθειά της ξόδεψε ένα τσουβάλι λεφτά.

Τι θα μπορουσε να γίνει και δεν έγινε; Μα, έστω με τους καλεσμένους της Eurobank, το παιδικό πάρτι για το οποίο μίλησα προηγουμένως. Ενα πάρτι που πρώτα απ' όλα προϋπέθετε την παρουσία κάποιου ροκ συγκροτήματος και των κατάλληλων τραγουδιστών, οι οποίοι θα άρχιζαν το τζέρτζελο πολύ πριν από την έναρξη του αγώνα επίδειξης, θα το συνέχιζαν και κατά τη διάρκειά του (τάιμ άουτ, διακοπή μεταξύ των δύο 12λέπτων, μουσική υπόκρουση στις προσπάθειες των παικτών), για να το φτάσουν στην κορύφωσή του μετά το τέλος του αγώνα, όταν ο αγωνιστικός χώρος θα έπρεπε να πλημμυρίσει από τους πιτσιρικάδες για να ξεφαντώσουν παρέα με τα ινδάλματά τους, τους μπασκετμπολίστες, οι οποίοι θα τους μοίραζαν αναμνηστικά δώρα, αυτόγραφα και ό,τι άλλο θα μπορούσε να συλλάβει μια δημιουργική φαντασία.

Αντι ολων αυτων, επικράτησε μια τραπεζική περί καθωσπρεπισμού αντίληψη, η οποία διατήρησε ανέπαφες μέχρι τέλους τις διαχωριστικές γραμμές. Ετσι, λοιπόν, το κοινό παρέμεινε αμέτοχο στη θέση του, ο «αναούνσερ», κατά τα αμερικανικά πρότυπα, έλεγε βροντώδεις βλακείες που έπεφταν στο κενό και ο Νανόπουλος, ως επικεφαλής της Eurobank, βράβευσε με όλους τους τύπους τους συντελεστές των επιτυχιών.Και ζησαμε εμεισ καλά κι αυτοί καλύτερα, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε, δανειζόμενοι την έκφραση από τον επίλογο των παιδικών παραμυθιών. Μόνο που οι γιορτές του μπάσκετ δεν ήταν ούτε παιδικό πάρτι, αλλά ούτε και παιδικό παραμύθι. Τι ήταν;

Καποιοι, όταν στο άκουσμα των Σπανουδάκη, Ρέμου τα παιδιά άρχισαν να φεύγουν, μίλησαν για παιδικό εφιάλτη. Κάποιοι άλλοι, με την όλη ατμόσφαιρα που επικράτησε, δεν δίστασαν να παρομοιάσουν την εκδήλωση με μνημόσυνο. Και ίσως να μην είχαν άδικο. Γιατί ούτε έπειτα από κάποιο θανατικό δεν θα επικρατούσε τέτοια ατμόσφαιρα, στη σύναξη περίπου 7.000 πολύ νέων –στην πλειονότητά τους– ανθρώπων. Γι' αυτο ακριβώς η διαφήμιση έλεγε «έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες»!