Μεγάλη όρεξη για καλαμπούρια (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν μου κάνει εντύπωση το ότι ο Τροντ Σόλιντ κοστολόγησε τον Γιάγια Τουρέ στα 30 εκατομμύρια ευρώ. Υπολογίζω ότι τόσα –τουλάχιστον– θα ήθελε να ξοδέψει, αν μπορούσε, για να φτιάξει τον Ολυμπιακό απ' την αρχή. Κι επειδή το να του τα δώσει ο Σωκράτης Κόκκαλης για να τα ξοδέψει είναι μάλλον απίθανο, ο άνθρωπος σωστά σκέφτηκε ότι η μόνη ελπίδα για να τα βρει είναι να τα προσφέρει κάποιος για τον Τουρέ. Μολονότι οι μέρες προσφέρονται για χαβαλέ, καλό θα ήταν η σοβαρότητα να μη χαθεί τελείως.

Ας υποθέσουμε ότι μια ομάδα εντοπίζει τον Γιάγια Τουρέ ως διά μαγείας τον περασμένο Σεπτέμβριο (ας πούμε γιατί έτυχε να δει κάποιος ένα από τα καλοκαιρινά φιλικά του Ολυμπιακού) και αναθέτει σε κάποιον από τους σκάουτέρ της να παρακολουθήσει καλύτερα τον συγκεκριμένο παίκτη.

Λαβράκι

Η παρακολούθηση του Τουρέ ξεκινάει στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ερχεται ο άνθρωπος, τον βλέπει και τρίβει τα χέρια του. Βλέπει ένα δυνατό παιδί, που παίζει μπροστά από την άμυνα, που κατευθύνει το πρέσινγκ, που ακυρώνει τον δυνατό άξονα των γηπεδούχων με το τρέξιμό του και δεν διστάζει πού και πού –σπάνια πάντως– να πάρει και επιθετικές πρωτοβουλίες. Ο σκάουτερ φεύγει ενθουσιασμένος για τη χώρα του και ειδοποιεί τα αφεντικά ότι βρέθηκε λαβράκι.

Αρσεναλ

Πάμε παρακάτω. Ο ήρωάς μας επιστρέφει για να δει τον Τουρέ στο ματς με τη Ρόζενμποργκ. Βλέπει έναν τύπο που δίνει την μπάλα μόνο στον Μπαμπαγκίντα, που προσπαθεί να τους ντριμπλάρει όλους, που σουτάρει απ' όπου να 'ναι και δεν κόβει παρά μόνο όποιον πάει κοντά του. Του έχουν πει ότι ο Τουρέ έχει έναν αδερφό που παίζει στην Αρσεναλ και άλλους επτά που θα ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές και κάπως ηρεμεί. Ο καλός παίκτης που είδε με τον ΠΑΟ δεν έπαιζε! Είναι φανερό ότι οι Ελληνες πήραν κι έναν αδερφό του που του μοιάζει και τον έβαλαν να παίξει στη θέση του.

Γοητεία

Αποφασίζει να πάει να δει τον πραγματικό Τουρέ στο «Μπερναμπέου», μιας και η Ρεάλ και οι «galacticos» είναι ένα δύσκολο τεστ. Στα πρώτα 25 λεπτά ο παίκτης τον οποίο παρακολουθεί έχει χαθεί στο γήπεδο. Ενώ οι επιθετικοί των Μαδριλένων φεύγουν κυρίως από τις πλευρές, αυτός παραμένει στατικός και ακίνητος μπροστά στην άμυνα, σαν τροχονόμος που βλέπει τα τραμ να τσακίζουν αυτοκίνητα, αλλά δεν ενδιαφέρεται για το δρομολόγιό τους γιατί αυτά πάνε στις ράγες τους. Στο β' ημίχρονο, όταν η ομάδα του Ολυμπιακού ξυπνάει, ο Τουρέ παίζει λίγο καλύτερα. Του βάζει καλό βαθμό γιατί είναι πιτσιρικάς και προφανώς στο πρώτο του σοβαρό ματς ψάρωσε από τη γοητεία της «Βασίλισσας».

Εκτελεστής

Στη Λιόν τον βλέπει καλύτερο και έχει δίκιο. Στον Τουρέ το περιβάλλον φαίνεται πιο οικείο, μιλάει γαλλικά, νιώθει σαν στο σπίτι του. Δεν κάνει βέβαια ούτε ένα σκληρό μαρκάρισμα, στη φάση του δεύτερου γκολ που η ομάδα του δέχεται δεν πάει πάνω στον Ζουνίνιο, ως όφειλε, αλλά τσουλάει ωραία την μπάλα και βγάζει σωστά τον Ολυμπιακό μπροστά. Μετά τον βλέπει με τον ΠΑΟΚ να χτυπάει ένα καταπληκτικό φάουλ. Απορεί γιατί δεν έγινε μόνιμος εκτελεστής, αλλά στην παράξενη αυτή ομάδα που λέγεται Ολυμπιακός αυτό δεν του προκαλεί εντύπωση.

Πανικός

Στο τρίτο ταξίδι του στην Ελλάδα τον βλέπει να παίζει στόπερ και ψιλοτρελαίνεται! Σκέφτεται αν υπάρχει λογική σε αυτό (αφού ο Ολυμπιακός έχει αργά και σχετικά άτεχνα στόπερ και ο προπονητής του θέλει η επίθεση να ξεκινά από πίσω), εν τούτοις η απόφαση να πάει στα μετόπισθεν ένας παίκτης σαν τον Τουρέ δείχνει πανικό. «Στο φινάλε», σκέφτεται ο σκάουτερ, «και στα αριστερά στην άμυνα υπάρχει πρόβλημα, αλλά ο προπονητής δεν έκανε ακόμα μπακ τον Οκκά»! Στην πιθανότητα να το δει κι αυτό, ο σκάουτερ παίρνει δύο ηρεμιστικά κι ένα Mesulid. Κυρίως διότι τρομοκρατείται όταν διαβάζει σε μια εφημερίδα ότι ο Τουρέ πρέπει να παίζει ή στόπερ ή επιθετικός χαφ, γιατί ο Στολτίδης κόβει καλύτερα.

Μόνος

Αφού τον βλέπει να υποφέρει από το πρέσινγκ των μέσων της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και να χάνεται από το γήπεδο στη ρεβάνς με τη Λιόν, ο σκάουτερ αποφασίζει να μελετήσει λίγο καλύτερα την περίπτωσή του. Του λένε ότι πρόκειται για έναν εξελίξιμο παίκτη, που στην εθνική της Ακτής Ελεφαντοστού (και όχι στην εθνική Βραζιλίας…) δεν παίζει βασικός. Ότι στο Βέλγιο έκανε έναν θαυμάσιο πρώτο γύρο με τη Λόκερεν και έναν μέτριο δεύτερο ως επιθετικό χαφ, αλλά και ότι οι άνθρωποι της Μέταλουργκ δεν έμειναν ευχαριστημένοι από την προσφορά του. Επίσης, ότι έχει έναν μάνατζερ ο οποίος όπου πήγε ο παίκτης την επομένη άρχισε να φέρνει σκάουτερ για να τον δουν, λες και η ομάδα που τον απέκτησε είναι κέντρο διερχομένων. Επειτα από αυτά, ο σκάουτερ ξαναβλέπει τον Τουρέ στα ματς με το Αιγάλεω, τη Λάρισα και τον Λεβαδειακό και διαπιστώνει ότι τώρα παίζει πλέον αποκλειστικά στην επίθεση, αφού προφανώς πείστηκε κι αυτός ότι ο Στολτίδης είναι καλύτερος κόφτης και αποφάσισε να τον αφήνει να κόβει μόνος του.

Λεπτομέρεια

Αδυνατώντας να καταλάβει αν ο Τουρέ είναι κόφτης, στόπερ ή επιθετικό χαφ, ο καλός σκάουτερ ρωτάει να μάθει τι έκαναν οι παίκτες που τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει από τον Ολυμπιακό, γιατί του γεννιέται η υποψία ότι στον Ολυμπιακό μπορεί να παίζει ο καθένας όπου, όπως και όποτε γουστάρει. Ψιλοαπογοητεύεται, καθώς διαπιστώνει πως περίπου δεκαπέντε παίκτες έφυγαν τα τελευταία χρόνια από τον Ολυμπιακό γι' άλλες πολιτείες (από τον Γεωργάτο, τον Αλβες και τον Οφορίκουε μέχρι τον Ζε Ελίας, τον Ζιοβάνι και τον Χούτο), αλλά καριέρα δεν έκανε κανείς. Αν ειδικά αυτή η λεπτομέρεια δεν τον προβληματίσει, δεν είναι καλός σκάουτερ.

Συμπέρασμα

Αν ύστερα από αυτά ομάδα δώσει για τον Τουρέ 30 εκατομμύρια ευρώ, ο πρόεδρός της κάνει ωραία καλαμπούρια…

Ευχή (και κατάρα σας)

Από τα πολλά e-mail με ευχές που πήρα αυτές τις μέρες διαλέγω ένα στο οποίο η αποστολέας (η Ελένη από το Μονπελιέ της Γαλλίας) κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση:

«Εμείς εδώ στην ξενιτιά δεν τις μπορούμε τις τυπικούρες, ούτε τις επίσημες προσφωνήσεις, γι' αυτό λοιπόν... γεια σου, Αντώνη!

(…) Διαβάζω τα κείμενά σου γιατί εδώ, στο εξωτερικό, είναι κάτι σαν οδηγός πόλης και με βοηθούν να μη χάνω επαφή με την παράνοια που πλήττει την αθλητική ζωή της πατρίδας -στο μέτρο του δυνατού πάντα, γιατί άλλο να βλέπεις τον Μαλεζάνι να ψάχνει πού να... κάτσει κι άλλο να το διαβάζεις! (…) Σ' ευχαριστώ, λοιπόν, γιατί είσαι μέρος της ιεροτελεστίας του πρωινού καφέ (γιατί μερικές ελληνικές συνήθειες δεν κόβονται...), η ηλεκτρονική εφημερίδα της "SportDay" και τα άρθρα σου, αλλά και όλων των άλλων γνωστών-αγνώστων φίλων δημοσιογράφων της εφημερίδας, είναι πιο τονωτικά από τα γαλλικά κρουασάν, που έχω πια σιχαθεί να τρώω.

Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που γράφω αυτό το e-mail. Ο δεύτερος είναι για να κάνω μια ευχή: ελπίζω με τη νέα χρονιά όλοι οι άνδρες να αναθεωρήσουν λίγο κάποιες απόψεις, κατά τι αναχρονιστικές, σχετικές με τις γυναίκες που παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Μια γυναίκα όταν παρακολουθεί φανατικά, όχι μόνο ποδόσφαιρο, αλλά σχεδόν όλα τα αθλήματα, δεν σημαίνει ούτε ότι είναι "αγοροκόριτσο" ή "νταλικέρω" (χωρίς να θέλω να θίξω τους εκπροσώπους αυτού του κλάδου). Μπορεί γι' αυτή αυτό να είναι απλώς άλλο ένα πάθος, όπως π.χ. να ψωνίζει παπούτσια. (…) Ξέρω ότι θα ήταν πιο φυσιολογικό να παρακολουθώ καλλιτεχνικό πατινάζ (που το παρακολουθώ κι αυτό, αλλά δεν μπορώ να πωρωθώ με τα διπλά τόλουπ), αλλά προτιμώ να βλέπω λίγη μπαλίτσα με καλή παρέα. Στις πιο όμορφες αναμνήσεις μου συγκαταλέγονται πολλές μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού και δεν μετανιώνω ούτε λεπτό για τις εξόδους σε μπαράκια με τις φίλες μου που έχασα γιατί ήταν Τετάρτη και είχε Τσάμπιονς Λιγκ! Αυτή είναι η ευχή μου για φέτος λοιπόν: να συγχωρείτε εσείς οι άνδρες τις αδαείς και να μη βλέπετε με κακό μάτι τις ποδοσφαιρόφιλες (αλλά και τις φίλες όλων των άλλων αθλημάτων) για να τα πάμε καλύτερα».

Υπερθεματίζω, καταλαβαίνω την κοπέλα και προσυπογράφω την ευχή-έκκλησή της.