Υγρό όνειρο φθινοπωρινής νυκτός (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

E, αυτή η χρονιά ήταν από τα άγραφα! Εάν με ρωτούσατε Πρωτοχρονιά του 2005 (όταν ακόμα η «SportDay» με τη σημερινή της μορφή ήταν αγέννητη και το «στόμα του Νίκου» σιωπηλό) τι θα ζητούσα από τον Αϊ-Βασίλη, η απάντηση θα έβγαινε από τα χείλη μου αυθόρμητα: «Ενα μετάλλιο στο Βελιγράδι». Αλλά χρυσό; Μετά τις σφαλιάρες των προηγούμενων Ευρωμπάσκετ, χρυσάφι δεν τολμούσα ούτε καν να ονειρευτώ.

Να, όμως, που ο άγιος με τ' άσπρα γένια και τον κόκκινο σκούφο υπήρξε (επιτέλους) γενναιόδωρος προς όλους τους επίμονους θιασώτες του ελληνικού μπάσκετ. Και πρωτιά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για την «ομάδα της χρονιάς» Εθνική Ανδρών και ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο για την Εθνική Νέων και Φάιναλ Φορ στην Ευρωλίγκα για τον Παναθηναϊκό και τελικός στο ULEB Cup για τον Μακεδονικό, ου μην και ορισμένες ενέσεις αισιοδοξίας από το μέτωπο του ελληνικού πρωταθλήματος: ο Ολυμπιακός πρωτοπόρος και αποφασισμένος να απειλήσει το μονοπώλιο του Παναθηναϊκού, η επαρχία εκπροσωπούμενη στην Α1 από πέντε ομάδες, ο Πανιώνιος σε καινούριο, μεγάλο γήπεδο, το Μαρούσι σε σταθερή τροχιά.
Τη συνταγή της ευτυχίας μας τη χαλάει η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής, ενίοτε ο Αρης, γενικώς η Θεσσαλονίκη. Την περιμένω όμως ενισχυμένη μέσα στο 2006. Γιατί καγχάζετε; Μήπως δεν είναι εποχή θαυμάτων το γιορτινό 15ήμερο;

Είδαμε, επίσης, νεαρούς Ελληνες παίκτες να καταθέτουν στο παρκέ αμέτρητες εργατοώρες και να εξαργυρώνουν τον ιδρώτα τους με προσωπική πρόοδο, άφθονα κοσμητικά επίθετα αλλά και έπαθλα από πολύτιμο μέταλλο: ο Διαμαντίδης πάνω απ' όλους, ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Βασιλόπουλος, ο Μπουρούσης, ο Βασιλειάδης, ο Μαυροκεφαλίδης, εσχάτως ο Σχορτσιανίτης. Είδαμε ξενιτεμένα Ελληνόπουλα να διαπρέπουν σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και να ανταμείβονται με πλουσιοπάροχα συμβόλαια: ο Παπαλουκάς, ο Κακιούζης, ο Παπαδόπουλος, ο Ντικούδης, ο Φώτσης, ο Ζήσης. Στο ΝΒΑ δεν πήγε κανείς (εκτός του ξεχασμένου Τσακαλίδη), αλλά καλομελέτα κι έρχεται. Ακόμα και προπονητές αρχίσαμε να εξάγουμε: ο Κατσικάρης στην Αγία Πετρούπολη, ο Φλεβαράκης στην Εθνική Σουηδίας.

Ηταν μια μνημειώδης, σχεδόν μαγική χρονιά το 2005. Και αν στο μέλλον ζητηθεί να τη συμπυκνώσουμε σε μία εικόνα, σε ένα συναίσθημα, σε μία στιγμή, «we ’ll always have Belgrade». Το τρίποντο με το οποίο ο Δημήτρης Διαμαντίδης «ξέρανε» τους Γάλλους κι έστειλε την Εθνική μας στον τελικό του Ευρωμπάσκετ σήμανε το απόλυτο ξέσπασμα, το πιο γλυκό όνειρο. Ο Σκουντής έκανε σήμα κατατεθέν τη δική του αυθόρμητη παρόρμηση, «βάλ' το αγόρι μου», αλλά εγώ άκουσα τις προάλλες τα τελευταία δευτερόλεπτα της δικής μου περιγραφής (στον SuperΣΠΟΡ FM) και έλιωσα από συγκίνηση.

Η φωνή μου μαρτυρά τόσα και τέτοια συναισθήματα, τέτοια ευφορία, που δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τα (την) αναπαράγω στο μέλλον, οσοδήποτε κι αν προσπαθήσω. Το cd με το «σποτάκι» ήδη βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου. Νομίζω μάλιστα ότι θα το βάλω σε κάδρο, όπως κάνουν οι καλλιτέχνες με τους χρυσούς δίσκους που κερδίζουν! Δεν είναι χρυσός δίσκος, είναι όμως η πιο χρυσή στιγμή μιας ολόχρυσης για το μπάσκετ χρονιάς.