Επιστροφή στον τόπο του μαρτυρίου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αλλά και ποιος να τα θυμάται, τη σήμερον ημέρα; Ο Σωκράτης Κόκκαλης, απών φυσικά, είναι ο μοναδικός σύνδεσμος της τότε ομάδας με την τωρινή. Ακόμα και ο φυσιοθεραπευτής, ο Νίκος Λυκουρέσης, φόρεσε τα κόκκινα τον Σεπτέμβριο του 1994, πέντε μήνες μετά το στραπάτσο από την Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς. Ο Γιόνας Καζλάουσκας ήταν τότε άνεργος, άρτι απολυθείς από τη Λιέτουβος Ρίτας. Η Λιέτουβος Ρίτας άλωσε το Τελ Αβίβ πριν από ένα μήνα. Η Μακάμπι είναι πια πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς πασχίζει να την εκθρονίσει, όπως πασχίζει να εκθρονίσει τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός του Καζλάουσκας εντός των ελληνικών τειχών. Η ζωή κάνει περίεργους κύκλους. Μόνο ο Γιάννης Ιωαννίδης λείπει από την εξίσωση.

Για τον «ξανθό», εκείνο το τριήμερο την άνοιξη του 1994 αποτέλεσε, νομίζω, το προσωπικό του Βατερλώ. Οταν επέτρεψε στον εαυτό του και την ομάδα του να παρασυρθούν αδικαιολόγητα από το μεθύσι της νίκης επί του Παναθηναϊκού (στον ημιτελικό), πέταξε στη Μεσόγειο τη μεγαλύτερη ευκαιρία που είχε ποτέ να κατακτήσει τον ευρωπαϊκό τίτλο. Ο Ολυμπιακός του Πάσπαλι, του Τάρπλεϊ, του Φασούλα και του Σιγάλα ηττήθηκε στον τελικό από έναν αντίπαλο πολλές σκάλες κατώτερο. Κι αν οι «ερυθρόλευκοι» έφτασαν στη Γη της Επαγγελίας τρία χρόνια αργότερα στη Ρώμη, ο Ιωαννίδης ξέμεινε να κυνηγάει ανεμόμυλους στα γήπεδα της Ευρώπης, μέχρι που παραδόθηκε και αποσύρθηκε. Στο μεταξύ, επέστρεφε ξανά και ξανά στο Ισραήλ, ψάχνοντας τον δρόμο για την εξιλέωση στην Αγια γειτονιά. Του κάκου. Ηταν η μοίρα του να γίνει το τραγικό πρόσωπο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Έντεκα χρόνια αργότερα, ο Ομπράντοβιτς έχει βάλει πλώρη για το έκτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο (όγδοο, αν υπολογίσουμε τα δύο Σαπόρτα). Ο Παναθηναϊκός του μοιάζει ομάδα με χαρακτήρα πρωταθλήτριας. Οταν νικάει, υποχρεώνει τον ηττημένο να υποκλίνεται. Οταν χάνει, σπανιότατα δηλαδή, κάνει τον αντίπαλο να αισθάνεται ότι πέτυχε εποποιία. Όποτε έχει απώλειες, βρίσκει τρόπους να τις ξεπερνάει. Όποτε χρειάζεται ήρωες, τους γεννάει από τα σπλάχνα του, με συνήθη ύποπτο τον Διαμαντίδη. Και κάθε φορά που βρίσκει απέναντί του ομάδα μπόσικη, την εξοντώνει δίχως έλεος. Στη Ρωσία, χθες, έκανε σερί 16-3 πάνω που βρέθηκε στο -7 (63-70) κι έκλεψε το ματσάκι μέσα από τα χέρια της ΤΣΣΚΑ. Ξέρετε πολλές ομάδες ικανές να πετύχουν τέτοια ανατροπή σε έδρα όπως η Μόσχα;

Περισσότερα για τον χθεσινό αγώνα μη μου ζητάτε, αφού η ισραηλινή τηλεόραση δεν τον μετέδωσε και το Τελ Αβίβ πέφτει μακριά τόσο από την Αθήνα όσο και από τη Μόσχα. Λόγω των ταξιδιών «κατάφερα» να χάσω και τα δύο φετινά ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκός, αλλά καλύτερα έτσι. Προτιμώ να θυμάμαι τους Παπαλουκά, Διαμαντίδη (αλλά και Σπανούλη, Χατζηβρέττα, Τσαρτσαρή) αγκαλιασμένους συμπαίκτες στο Βελιγράδι, παρά αντιπάλους να σφάζονται στο παρκέ, φορώντας διαφορετικές φανέλες! Όπως τους βλέπω κάθε πρωί στην «ταπετσαρία» του υπολογιστή μου.