Πράξη πρώτη και τελευταία (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μακβέθ, πράξη πρώτη. Ο βασιλιάς της Σκωτίας κωλοβαράει στα βουνά, όταν παίρνει πρέφα τρεις μυστήριες γύρω από ένα καζάνι που τραγουδούν «Where shall we all meet?». Ο βασιλιάς της Σκωτίας πλησιάζει. Ποιες είναι οι τρεις μυστήριες που τραγουδούν «Πού θα βρεθούμε ξανά;». Ακόμα και ο Σαίξπηρ θα είχε πρόβλημα να βρει ποιες θα είναι οι τρεις ομάδες που θα βρεθούν του χρόνου μαζί στη Β' Εθνική. Μια μικρή προσπάθεια, πάντως, δεν βλάπτει.

Μία πρέπει να είναι ο Ακράτητος. Η τοποθέτηση του Χρήστου Δάρρα στην προεδρία της ομάδας ήρθε πολύ αργά για να μην υποψιαστεί η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού ότι ιδιοκτήτης του Ακράτητου είναι ο Μάκης Ψωμιάδης ή, τέλος πάντων, ο Σταύρος, αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι μπαμπάς και γιος έχουν διαφορετικό πορτοφόλι. Το αποτέλεσμα ήταν το υφυπουργείο Αθλητισμού να κλείσει την κάνουλα του ΟΠΑΠ για τον Ακράτητο. Ο Ακράτητος που είχε ξεκινήσει, λοιπόν, με μια απίθανη -σε εθνικότητες- αλλά επαρκή -σε ικανότητες- ομάδα, έχει ήδη τις πρώτες αποχωρήσεις ποδοσφαιριστών λόγω χρεών. Ο Ακράτητος είναι ο πρώτος υποψήφιος για να φουντάρει, αφήνοντας πίσω του δυο, τρεις παίκτες που μπορούν να πάρουν μεταγραφή σε ομάδες Α' Εθνικής και μέχρι και 100 απαρηγόρητους οπαδούς.
Δεύτερη υποψήφια στο ραντεβού με τον Ακράτητο είναι η Καλλιθέα. Εχει φάει μερικές καλές πιστολιές από τη διαιτησία, αλλά ο πάγκος της είναι από τους λίγους που δεν χρειάζονται εισαγωγικά. Στο τελευταίο ματς παραλίγο να μείνει σκέτος πάγκος. Ο «Ντούμι» δεν έγινε συμπαθής σε οπαδούς και παίκτες, μετά τον τραυματισμό του Τσίγκα επιθετικός δεν υπάρχει και με ισοπαλίες εντός έδρας και ήττες εκτός δεν σώνεσαι. Έπειτα από τρία χρόνια η Καλλιθέα δύσκολα δεν θα πέσει, αφήνοντας πίσω της τις αναμνήσεις και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο σε ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας.

Η τρίτη υποψήφια για βούτα ομάδα είναι δύσκολο να φανεί. Η Καλαμαριά έχει μηδαμινή στήριξη από την κερκίδα, το ταμείο είναι άσ' τα να πάνε, αλλά έχει καλούς παίκτες και καλό προπονητή. Η Λιβαδειά έχει γερή διοίκηση, καλό προπονητή, αλλά τους χειρότερους από τους άλλους παίκτες. Στον Πανιώνιο οι παίκτες παίζουν με την ταμπελίτσα της τιμής στον σβέρκο. Οσο για τον ΟΦΗ, έχει φτάσει στο σημείο να παίρνει τον Οφορίκουε, που πριν έρθει δούλευε ταξιτζής στην πατρίδα του, αλλά είναι στην κατηγορία 40τόσα χρόνια. Για τρίτη διαλέξτε όποια θέλετε. Αν πρέπει να διακινδυνεύσω, παίρνω τη Λιβαδειά. Αλλά με την τρίτη που θα πέσει από την Α' Εθνική, όπως και με την τρίτη που θα ανέβει από τη Β', ούτε θνητός ούτε μάγος μπορεί να βγάλει άκρη.

Το σακάκι που φοράει ο Μιχάλης Τσόχος στο Κανάλι 9 δεν, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, είναι βελούδινο, αλλά είναι κοτλέ. Γιατί μετά την προτελευταία εμφάνιση στο Κανάλι 9, αρκετοί νόμισαν ότι κληρονόμησε την γκαρνταρόμπα του Τέρη Χρυσού.

Ο ερυθρόλευκος ροφός από την αγωνία στο ματς με τον Ιωνικό προσπαθούσε να κοιμηθεί, αλλά δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Άρχισε να μετράει μπας και τον πάρει ο ύπνος. «Ενα φουσκωτός, δύο φουσκωτοί, τρεις φουσκωτοί, τέσσερις φουσκωτοί... πενήντα φουσκωτοί και ο Κανελλάκης». Με το που τελείωνε ξανάρχιζε: «...πενήντα φουσκωτοί και ο Κανελλάκης». Γιατί ο ροφός αυτό που είχε δει στο γήπεδο της Νικαίας δεν είχε ξαναγίνει στην ιστορία. Πενήντα περίπου φουσκωτοί να στριμώχνονται στα αποδυτήρια του Ιωνικού μαζί με τους παίκτες, τον Τσιώλη και τον Χρήστο Κανελλάκη.

Τους οποίους φουσκωτούς ο Κανελλάκης τους είχε ντύσει ομοιόμορφα. Όλοι στα σκούρα και όλοι με μάλλινους σκούφους στο κεφάλι. Τον ίδιο σκούφο φορούσε και ο Κανελλάκης, ο οποίος πριν από το ματς βγήκε από τα αποδυτήρια με τέσσερις φουσκωτούς δίπλα του, λες και ήταν σημαιοφόρος του Γυμνασίου της Νίκαιας και αυτοί παραστάτες.

Αντίστοιχο με το φουσκωτό πάθος ήταν και το πάθος των παικτών του Ιωνικού στον αγώνα. Οχι, φυσικά, ότι έπρεπε να κάτσουν να χάσουν, αλλά το πάθος για νίκη εντυπωσίασε και τους παράγοντες του Ολυμπιακού. Στη συζήτηση για τα μέτρα ασφαλείας του ντέρμπι ο Στασινόπουλος του Ολυμπιακού είπε στον Σκιάνη του Παναθηναϊκού: «Κρίμα που σας τη χαλάσαμε στο 88'...». Τώρα μπορείς να το πάρεις αθώαι: «Κοίτα τύχη που είχαμε και σας χαλάσαμε τη διάθεση» και μπορείς να το πάρεις πονηρά: «Κοίτα που σας χαλάσαμε την προσπάθεια να κάνει τη ζημιά ο Ιωνικός».

Ο ερυθρόλευκος ροφός από τις σκέψεις είχε ξυπνήσει. Εβαλε ένα ποτήρι Johnny Swim και κάθισε στην πολυθρόνα του, βυθισμένος σε αναμνήσεις από ματς της Νίκαιας. «Πώς άλλαξαν τα κόζια από την εποχή που ο μακαρίτης ο κυρ Νίκος είχε πιάσει τον Παυλάκη να προσπαθεί να του στήσει τους πλάγιους και είχε στείλει το μήνυμα στην οικογένεια ότι θα τους κάνει όλους ρεζίλι, αν δεν πέσουν στα γόνατα να παρακαλάνε...». Του ήρθε, λοιπόν, στο μυαλό μια άλλη ιστορία από το περσινό πρωτάθλημα. Το ματς του Ιωνικού με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ τον δεύτερο γύρο. Οπου υπάρχουν δύο παράλληλες ιστορίες. Η αθώα με τους παίκτες του Ιωνικού να τα έχουν πάρει από την αναγγελία της φιέστας στο ΟΑΚΑ και να αποφασίζουν να τη χαλάσουν με τη σκέψη «καλά, αλλά εμάς δεν μας υπολογίζουν;». Και η λιγότερο αθώα, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά της «7» μάζεψαν λεφτά και τα υποσχέθηκαν στους παίκτες σε περίπτωση που κόψουν βαθμούς από την ΑΕΚ. Ο ροφός ήπιε την τελευταία γουλιά του Johnny. Θυμήθηκε τη φράση του Βαγγέλη Βλάχου για τον μικρό Κανελλάκη: «Κάνει ό,τι μπορεί να μοιάσει του πατέρα του, αλλά αυτά δεν γίνονται έτσι εύκολα...». Και κουρασμένος πήγε για ύπνο.

Ηταν καλύτερα. Γιατί αν είχε βγει στην επιφάνεια, έξω από τη λέσχη του Ολυμπιακού στην Πλατεία Αλεξάνδρας, κραυγές και οιμωγές έσκιζαν τη νύχτα. «Αϊ, αλί και τρισαλί. Να μην αξιωθώ ξανά να φιλήσω ποδοσφαιριστή στη ζωή μου, με το κακό που μας έτυχε. Αϊ το κακό μας, το ριζικό να μας τύχει ο Καλόπουλος...», ακούγονταν οι θρήνοι του Σάββα Θεοδωρίδη μετά την κλήρωση του διαιτητή. «Ανάθεμα την ώρα που ασχολιόμουνα. Καλύτερα να είχα φάει χαλασμένη τυροσαλάτα και να πέθαινα σαν απλός αρτοσυγκολλητής, παρά να μας σφυράει ο Καλόπουλος και να σηκώνει το σημαιάκι του ο άθλιος Καρανέστωρ...». Οι κραυγές έφτασαν στον βυθό. «Και είναι ακόμα Τρίτη...», μουρμούρισε ο ερυθρόλευκος ροφός. «Πενήντα φουσκωτοί και ο Κανελλάκης. Ενας φουσκωτός, δύο φουσκωτοί...». Αυτές τις μέρες και μέχρι την Κυριακή, στο λιμάνι δύσκολα έρχεται ο ύπνος...