Η συγκέντρωση και η τακτική κουλτούρα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ, με τη μόλις 4η καλύτερη επίθεση στον πρώτο γύρο, είναι άνετα 2η. Και ο ΠΑΟΚ, με τη 2η καλύτερη επίθεση, είναι μετά βίας 5ος. Εκείνος ο μάστορας του αμερικανικού μπάσκετ, που πρωτοείπε ότι η επίθεση κόβει εισιτήρια και η άμυνα κερδίζει πρωταθλήματα, προφανώς το είχε ζήσει μες στο πετσί του. Το είχε μελετήσει. Το ανήγαγε σε σοφία. Έδωσε στον κόσμο των ομαδικών σπορ, εάν προσεγγίσει κανείς την ευρεία έννοια του πνεύματός του, το απόσταγμα τούτης της σοφίας. Με μια φράση.

Ακόμα και ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός, από την αμυντική συμπεριφορά του είναι τέτοιος. Σε εννέα από τα 15 ματς κράτησε το μηδέν. Μπροστά, εφόσον κρατάς πίσω το μηδέν, κάπως (στο επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, μα έτσι, μα αλλιώς) θα σκοράρεις. Πολύ περισσότερο ο Ολυμπιακός, ο οποίος σκόραρε και στα έξι ευρωπαϊκά παιχνίδια του. Δεν το 'κανε, σε όλες τις διοργανώσεις από την αρχή της περιόδου, μόνο στην Κρήτη.

Ίδια γκολ παθητικό με την ΑΕΚ (7) και, μολονότι στο ενεργητικό η υπεροχή του είναι θεαματική (32 με 21), αυτή η υπεροχή «μεταφράζεται» σε μόνον τρεις πόντους στον πίνακα. Κατ' ουσίαν, δηλαδή, τους τρεις πόντους που κέρδισε στο μεταξύ τους παιχνίδι. Εάν είχε λήξει ισόπαλο, όπως κυλούσε έως το 88', τώρα Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα ήταν ισόβαθμοι.

Η αφορμή μας όμως, επειδή ξεφύγαμε προς τα δρώμενα στην κορυφή, παραμένει ο ΠΑΟΚ. Έκλεισε τον πρώτο γύρο στο -15 από τον Ολυμπιακό. Δεν είναι αυτό καθαυτό το -15 για θάνατο. Είναι ότι ο ΠΑΟΚ (και εκεί θα μπορούσε να εστιαστεί η βασική επίκριση) αδικεί, περίπου αυτοκαταστρέφει, την ευχέρειά του να τα βάζει. Με το να τα τρώει. Το στέρεο χτίσιμο αρχίζει, είναι θέσφατο, από την άμυνα. Ειδάλλως, είναι χτίσιμο στην άμμο. Η επίθεση, το πιο δύσκολο κομμάτι, έπεται. Δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι η άμυνα είναι το... εύκολο.

Τα 2-2 είναι ελκυστικά για την τηλεόραση και για τον κόσμο. Επαναλαμβανόμενα, μαρτυρούν ξεκάθαρο πρόβλημα. Ο ΠΑΟΚ τα έφερε στην αρχή, στην Τούμπα, με τον Ατρόμητο και τη Λάρισα. Τα έφερε αργότερα, προς το τέλος του γύρου, στη Λιβαδειά και (προχθές) στην Καλαμαριά. Σε όλα, κατά σύμπτωσιν ή... όχι και τόσο, έβαλε αβίαστα αυτογκόλ. Άλλος παίκτης κάθε φορά, το κρούσμα ίδιο. Έλλειμμα συγκέντρωσης. Η άμυνα θέλει, κατ' εξοχήν, συγκέντρωση. Και τακτική κουλτούρα. Να παίζεις (ώριμο) ποδόσφαιρο. Οχι να παίζεις (ανώριμη) μπάλα.

Ο «Δικέφαλος» εξακολουθεί να παίζει μπάλα. Την έπαιζε επί Μπάγεβιτς, τότε που ο μουλωχτός Γου-Χου Γεωργιάδης έλεγε το απίθανο «είμαστε τηλεοπτική ομάδα» (για τα πολλά γκολ που έπεφταν, δώθε-κείθε, σαν στραγάλια). Θα 'ταν απίθανο να διορθωνόταν επί Αναστασιάδη. Και συνεχίζει, μ' αυτά που βλέπουμε, αδιόρθωτος. Η εκτός έδρας νίκη επί του Ολυμπιακού είναι επίτευγμα. Η εκτός έδρας νίκη επί του Ολυμπιακού, όταν φτάνει να είναι η μοναδική τέτοια σε οκτώ αγώνες, είναι δείγμα αλλοπρόσαλλης ομάδας.
Η εμπέδωση τακτικής κουλτούρας δεν είναι απλό πράγμα. Για αρχή, παίρνει χρόνο. Πολύ χρόνο. Οσο διαρκεί δε, απαιτεί τρομερή επιμονή. Ατέλειωτες επαναλήψεις. Κουραστικές. Έως ότου εδραιωθούν αυτοματισμοί. Έως ότου, τουλάχιστον, φανούν κάποια πρώτα ενθαρρυντικά δείγματα (πως ό,τι καθημερινά δουλεύεται, σιγά σιγά αφομοιώνεται). Να φτάσει, για παράδειγμα, 90'+3' (και...), να κυνηγάς το γκολ κι όμως να μην πηγαίνεις στην τελευταία επίθεση, από το ένστικτο, σε γιόμα. Αλλά να την κάνεις όπως θα την έκανες μισή ώρα πριν.

Μετράει να έχουν ο κόουτς τη γνώση και τη μεταδοτικότητα και οι παίκτες τη φιλοπονία. Τα έχουν στον ΠΑΟΚ; Εάν ναι, λυπάμαι, αλλά μας τα κρατούν... κρυφά. Διότι εμείς οι απ’ έξω δεν βλέπουμε τίποτα κοντινό σε όλ' αυτά. Και η αρετή, ως γνωστόν, έχει αξία μόνο στο φως. Κατ' οίκον, υπάρχει δεν υπάρχει, δεν είναι καν αρετή.