Το ριφιφί της δεκαετίας (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Οταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανακοινώσει τους 18 ή 20 της προεθνικής Ανδρών εν όψει Μουντομπάσκετ, το όνομα του Μανώλη Παπαμακάριου μπορεί να λείπει. Το όνομα του Γιάννη Μπουρούση μπορεί να λείπει. Τα όνομα του Παναγιώτη Βασιλόπουλου μπορεί να λείπει. Το όνομα του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, όμως, θα ακουστεί σίγουρα στο προσκλητήριο. Αρκεί το παλικάρι να είναι γερό και πρόθυμο να συμμετάσχει στη γλυκιά περιπέτεια, γνωρίζοντας έστω ότι μπορεί να «κοπεί» από τη δωδεκάδα.

Η ολική επαναφορά του Σχορτσιανίτη ήταν μάλλον το καλύτερο νέο της σεζόν για το ελληνικό μπάσκετ. Σύμφωνοι, είναι ακόμα νωρίς για τελεσίδικη ετυμηγορία. Αλλά ο νεαρός δείχνει αποφασισμένος να αφήσει πίσω του την άθλια διετία που προηγήθηκε και να κάνει καινούργια αρχή, με πολύ ιδρώτα και δίχως ολισθήματα. Για να το πω επιγραμματικά: μια καινούργια αρχή, με πολύ μπάσκετ και λιγότερα σουβλάκια.
Τα περιττά κιλά τον έκαναν να δείχνει χαμένη υπόθεση, ένας μπασκετμπολίστας δυσκίνητος και βαριεστημένος, ένας αθλητής παρηκμασμένος στα είκοσι χρόνια του. Το καλοκαίρι του 2005, αρχής γενομένης από τον αποκλεισμό του από τη («δική του») Εθνική Νέων, όπου κρίθηκε ανεπίδεκτος προόδου, ήταν το πρώτο καλοκαίρι της υπόλοιπης ζωής του. Κάθε χαμένο γραμμάριο στη ζυγαριά προφανώς τον βοηθούσε να βλέπει το μέλλον πιο αισιόδοξα, πιο καθαρά.

Η μετακίνησή του στον Ολυμπιακό του πρόσφερε φρέσκο κίνητρο, αφού τη μίρλα της βαλτωμένης στο ζουμί της Θεσσαλονίκης διαδέχθηκε ο πρωταθλητισμός, η έξοδος στην Ευρωλίγκα, η συμμετοχή σε μια νέα, φιλόδοξη προσπάθεια. Οταν ο Αρης συναίνεσε στην απομάκρυνση του Σχορτσιανίτη, άφησε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια του ένα τεράστιο, πολύτιμο κεφάλαιο. Εχει δίκιο ο Ιωαννίδης όταν λέει ότι ο άλλοτε αυτοκράτωρ έπρεπε να επιμείνει περισσότερο σε αυτή την επένδυση. Για τον Ολυμπιακό, η απόκτησή του μπορεί να αποδειχθεί το ριφιφί της δεκαετίας.
Υπάρχει, βέβαια, ένας αστερίσκος. Πάντοτε εμφανίζεται αυτός όταν μιλάμε για τον Σχορτσιανίτη. Ο πρότερος αθλητικός βίος του μαρτυρά έναν αθλητή επιρρεπή στο παραστράτημα, ένα παιδί του οποίου ο χειρότερος εχθρός είναι ο ίδιος ο Σοφοκλής. Εάν πιστέψει ότι έφτασε κιόλας (ή ότι έστω πλησιάζει) στην ολοκλήρωση και βαλθεί πάλι να ονειρεύεται ΝΒΑ και πρόωρα μεγαλεία, θα βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του. Οταν φουσκώσει το μυαλό κι αρχίσει το περπάτημα στα σύννεφα, θα έλθουν μαζί πείσματα, κόνξες, ίντριγκες. Ο μη γένοιτο.

Εάν μιλήσει κανείς με τον «Σόφο», όπως τον φωνάζουν όλοι, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι έχει να κάνει με ένα αρκετά ώριμο για την ηλικία του παλικάρι. Όπως όμως μου έλεγε κάποιος μέσα από τον Ολυμπιακό, «το ζητούμενο είναι αυτά που λέει να τα εννοεί κιόλας».

Στο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας ο Σχορτσιανίτης μπορεί να δώσει μια άλλη διάσταση. Δεν λέω ότι θα φάει τη θέση του Λάζαρου, ωστόσο είναι ικανός να αλλάζει τα δεδομένα ερχόμενος από τον πάγκο. Κανένας άλλος Έλληνας σέντερ δεν έχει όγκο, μούσκουλα και ωμή δύναμη όσο ο Σοφοκλής. Στα 10-15 λεπτά της πιθανής συμμετοχής του θα φρακάρει η ρακέτα και θα τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Κι αν δεν το προσέξατε, ο μικρός (στην ηλικία, αλλά... όχι στο μάτι) ξέρει και πολύ μπάσκετ. Έφτασε πια η ώρα να το καταθέσει στο παρκέ.