Η παράξενη ιστορία του χτισίματος της νέας ΑΕΚ (Sportday / Χαραλαμπόπουλος)

Αυτό το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν οι «κιτρινόμαυροι» στο γήπεδο είναι κακό. Απωθητικό. Ξεπερασμένο. Ενα ποδόσφαιρο που δεν ταιριάζει σε μια ομάδα με τις βλέψεις και την ιστορία της ΑΕΚ

Σε όλη την περιπέτεια που ακόμα βιώνει η ΑΕΚ υπάρχουν πράγματα που καταλαβαίνω, πράγματα που αγνοώ και πράγματα που δεν μου αρέσουν. Τα πράγματα που δεν μου αρέσουν, δεν έχουν να κάνουν με πρόσωπα. Φαντάζομαι ότι αυτό που δεν μου αρέσει -και είναι το ποδόσφαιρο που παίζει ο «Δικέφαλος»- δεν αρέσει και στους φίλους της ΑΕΚ. Γιατί αυτό το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν οι «κιτρινόμαυροι» στο γήπεδο είναι κακό.

Απωθητικό. Ξεπερασμένο. Ενα ποδόσφαιρο που δεν ταιριάζει σε μια ομάδα με τις βλέψεις και την ιστορία της ΑΕΚ. Φυσικά αντιλαμβάνομαι τις αιτίες που έχουν προκαλέσει το φαινόμενο.

Οταν ο πρωταρχικός σου στόχος είναι να διορθώσεις τις μεγάλες ζημιές που έπαθε το σκαρί σου ώστε να μπορεί να πλεύσει ξανά, δεν έχεις την πολυτέλεια να ασχοληθείς με τα πανιά, με τις κουκέτες, τα αμπάρια και τα φινιστρίνια. Και οι άνθρωποι της ΑΕΚ προσπαθούν, πρώτα απ' όλα, να διορθώσουν τις ζημιές στο κύτος, γιατί δεν έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν ένα καινούργιο σκαρί. Ανάλογη είναι και η πολιτική που ακολουθείται και στη στρατολόγηση του πληρώματος. Είναι γνωστό ότι οι καλές ναυτικές ειδικότητες πηγαίνουν εκεί που υπάρχουν λεφτά. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε σοβαρές πινελιές φαντασίας και δημιουργικότητας στο παιχνίδι του «Δικεφάλου».

Σκληρή Αμυνα, σαν να παίζουμε εκτός έδρας και όλοι να είναι έτοιμοι να παίξουν όπου τους πει ο καπετάνιος. Το καράβι είναι σαν να πλέει μονίμως γύρω από τον κάβο Μαλιά. Μια διαδρομή που ο καπετάνιος Σάντος ξέρει καλά και γι’ αυτό τα καταφέρνει καλύτερα από άλλους.

Όμως, μέχρις εκεί. Ο καπετάνιος δεν ρισκάρει γιατί το σκαρί και το πλήρωμά του δεν σηκώνουν ρίσκα. Ετσι, δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο καπετάνιος το μπορεί το ρίσκο. Οτι μπορεί να πλεύσει και σε ανοικτές θάλασσες. Για μακρινά λιμάνια. Σε τέτοιες περιπτώσεις ή κάνεις υπομονή ή παρατάς τη θάλασσα. Μόνο που για να κάνεις υπομονή, πρέπει να μπορείς να δεις ένα σχέδιο για το αύριο. Ενα σχέδιο που να καταλαβαίνεις και να θεωρείς αξιόπιστο.

Η ιστορία του χτισίματος της ΑΕΚ μού θυμίζει πολύ μια ιστορία του Σέρλοκ Χολμς. Μια ιστορία που ξεκινάει κάπως έτσι: «Το Σαββατοκύριακο προμηνυόταν ασυνήθιστα ζεστό για τη Βρετανία. Σχεδόν καλοκαιρινό.

Τούτου δοθέντος, ο Σέρλοκ Χολμς και ο επιστήθιος φίλος του, ο γιατρός Γουότσον, αποφάσισαν να εκδράμουν. Επέλεξαν μια λοφοπλαγιά, αρκετά μακριά από το Λονδίνο, με θέα στο ποτάμι και την καταπράσινη ύπαιθρο της περιοχής. Εφαγαν, ήπιαν, συζήτησαν, ο Χολμς κάπνισε την αγαπημένη του πίπα, έπαιξε και βιολί εμπνεόμενος από την ωραιότητα του τοπίου, ώσπου βράδιασε. Οι δύο φίλοι έστησαν τη σκηνή τους, άναψαν μια φωτιά και κάποια στιγμή έπεσαν για ύπνο. Νωρίς το ξημέρωμα, ο Χολμς ξυπνά τον γιατρό και του λέει: “Κοίτα ψηλά και πες μου τι βλέπεις”.

Ο γιατρός ανασηκώνεται τρομαγμένος, κοιτά ξαφνιασμένος τον Χολμς, προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, αλλά μπροστά στην αποφασιστικότητα του ντετέκτιβ τρίβει τα μάτια με τα δύο του χέρια, γυρνά το βλέμμα του ψηλά και παρατηρεί για αρκετή ώρα.
Κατόπιν, στρέφεται στον Χολμς και τον ρωτά: “Θες να σου πω, ακριβώς, τι βλέπω;”. “Ναι”, του απαντά ο Χολμς. “Λοιπόν”, αρχίζει να λέει ο γιατρός, “αστρονομικώς, παρατηρώ ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια αστέρια και χιλιάδες γαλαξίες, πράγμα που σημαίνει ότι υφίσταται πιθανότητα στο σύμπαν να υπάρχει ένας πλανήτης με συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης. Θεολογικώς, παρατηρώ την απέραντη σοφία του δημιουργού και την ασημαντότητα των ανθρώπων.

Αστρολογικως, μπορώ να σου πω ότι ο Αρης βρίσκεται στους Διδύμους. Μετεωρολογικώς, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι θα έχουμε και σήμερα μια λαμπρή ημέρα, το ίδιο ζεστή.

Και αν κρίνω από τη θέση των αστέρων, η ώρα πρέπει να είναι 4:15, περίπου, τα ξημερώματα”. Ο γιατρός, ικανοποιημένος από το εύρος των παρατηρήσεών του, στρέφει προς τον Χολμς και τον βλέπει να κουνά με απογοήτευση το κεφάλι. Εκνευρισμένος, τον ρωτά: “Εσύ βλέπεις κάτι διαφορετικό;”. Ο Χολμς, τότε, του απαντά με συγκαταβατικό ύφος: “Γιατρέ, μας έκλεψαν τη σκηνή” και συμπληρώνει τη γνωστή του ρήση “Elementary, my dear Watson”. (Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουότσον).»

Αφήστε προς το παρόν τις αντιστοιχίες με τα πρόσωπα. Η σκηνή που λείπει, είναι το ποδόσφαιρο που θα μπορούσε να παίξει η ομάδα. Μια ομάδα που ακόμα δεν έχει γήπεδο, δεν έχει οικονομική ευχέρεια και ένα σχέδιο για το πού πηγαίνει. Ενα σχέδιο που να το γνωρίζουμε και να το καταλαβαίνουμε.