Ράτσα πρωταθλητών που δίνει «μάχες» (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Την περασμένη εβδομάδα έγραφα ότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει δεκατρείς νίκες σε δεκαπέντε ματς, οι οποίες όμως δύσκολα πείθουν ότι έχει «καθαρίσει» το πρωτάθλημα. Η δέκατη τέταρτη νίκη του Ολυμπιακού, αυτή στο χθεσινό ντέρμπι, μου δημιουργεί τη βεβαιότητα που δεν μου έδιναν οι προηγούμενες δεκατρείς: είναι σχεδόν αδύνατο οι «ερυθρόλευκοι» να χάσουν αυτό το πρωτάθλημα όχι επειδή είναι εντυπωσιακά καλύτεροι από τους αντιπάλους τους, αλλά επειδή η παράσταση νίκης είναι συντριπτικά μαζί τους. Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια το πρωτάθλημα το κερδίζει αυτός που πείθει τους αντιπάλους του ότι είναι αδύνατο να το χάσει. Κι αυτό (νομίζω ότι) ο Ολυμπιακός το έκανε χθες.

Αν αφαιρέσει κάποιος από ένα βίντεο του αγώνα τα γκολ και το δείξει σε κάποιον που δεν γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πρωταθλήματος, αποκλείεται ο άνθρωπος να πει ότι το ματς έληξε 3-2. Οι φάσεις είναι μετρημένες, η απόδοση των αναμενόμενων πρωταγωνιστών (πλην του συγκινητικού Ριβάλντο και του πολύτιμου Στολτίδη) κάτω από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, η εμφάνιση του διαιτητή τέτοια που να σε κάνει να πιστεύεις ότι το ματς δεν τελείωσε. Ο Παναθηναϊκός αμύνεται ανοργάνωτα και ο Ολυμπιακός επιτίθεται στα κουτουρού. Αλλά ο πρωταθλητής, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του, είναι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να δώσει «μάχη»: το 'χει πει ο Σάββας, το 'χει απαιτήσει ο πρόεδρος, κάποιος πιστεύω το εξήγησε και στον Σόλιντ. Και επειδή οι μάχες κερδίζονται με ψυχή, στο τέλος δεν μπορεί παρά να είναι ο νικητής. Η εικόνα του ματς είναι η διαφορά του Ριβάλντο με τον Κονσεϊσάο: ο ένας ξέρει πού βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει. Ο άλλος αμφιβάλλω κι αν το έχει καταλάβει.

Όλο το ματς είναι στην πραγματικότητα το πέναλτι που δίνει ο συγχυσμένος Καλόπουλος στην αρχή. Ο ΠΑΟ έχει προετοιμαστεί για να παίξει ένα ματς, ο Ολυμπιακός για τον υπέρ πάντων αγώνα. Το πέναλτι (που δημιουργεί την εντύπωση ότι δόθηκε κατά παραγγελία) φανατίζει την εξέδρα ακόμα πιο πολύ και οι παίκτες του Ολυμπιακού, μια ράτσα πρωταθλητών με πολύ αυξημένη αίσθηση του καθήκοντος, βάζουν το μαχαίρι στα δόντια: για όποιον καταλαβαίνει, ειδικά μετά την ισοφάριση του Ριβάλντο όλα ήταν θέμα χρόνου –ακόμα και η μεταβολή της συμπεριφοράς του διαιτητή στο δεύτερο ημίχρονο.

Α, και κάτι τελευταίο: ο Κόκκαλης πρέπει σήμερα κιόλας να καλέσει τον Ριβάλντο και να του δώσει ένα νέο συμβόλαιο. Μετά να φέρει πίσω τον Ζιοβάνι που έμεινε ελεύθερος και να κρατήσει τον Καστίγιο. Σε αυτόν τον Ολυμπιακό των μεγάλων «μαχών», όπου η αγωνιστική εικόνα μετράει λιγότερο από το νταηλίκι και τον χαρακτήρα, αυτοί οι παίκτες είναι απαραίτητοι...