Τι ακριβώς ζηλεύει; (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν ξέρω τι θα του πουν του Γιάννη Βαρδινογιάννη αναλύοντάς του το ντέρμπι της Κυριακής. Το κυριακάτικο ντέρμπι είναι από τα λίγα ματς που θυμάμαι στα οποία η άμυνα του ΠΑΟ φταίει 100% για την ήττα. Στο πρώτο γκολ η απουσία του Κονσεϊσάο επιτρέπει στον «Ρίμπο» να σκαρώσει από το πουθενά ένα αριστούργημα. Στο δεύτερο, ο Γεωργάτος μπαίνει κατά μέτωπο εντελώς ανενόχλητος, με έξι παίκτες του ΠΑΟ να τον κοιτάζουν κι ο Ριβάλντο βρίσκεται αφύλακτος μέσα στην περιοχή. Στο τρίτο, ο Μόρις δίνει στον «κυκλώνα» Κωνσταντίνου την ασίστ για να σκοράρει, γιατί ο Γκαλίνοβιτς συμπεριφέρεται σαν ψάρι. Αν θέλουν να τρελάνουν τον Τζίγκερ είναι πανεύκολο να τον πείσουν ότι όλοι αυτοί τα πήρανε. Όπως εκείνοι της Ριζούπολης.

Υπό προϋποθέσεις η ήττα αυτή μπορεί να κάνει πολύ μεγάλο καλό στον Παναθηναϊκό. Θυμίζω ότι ο ΠΑΟ μετά τη Ριζούπολη έκανε νταμπλ. Οχι γιατί άλλαξε την πολύ καλή ομάδα που είχε, αλλά κυρίως διότι άλλαξε διοικητική δομή. Γιατί ενεργοποιήθηκε ο Ζάετς, γιατί ο Στράτος χειρίστηκε καλύτερα τα θεσμικά, γιατί ο Μήτσου κατέθεσε την εμπειρία του, γιατί ο Λιβαθηνός έκανε καλές μεταγραφικές επιλογές. Ο ΠΑΟ κέρδισε εκείνο το πρωτάθλημα κυρίως γιατί ανανεώθηκε διοικητικά. Γιατί έφυγε ο Φιλιππίδης, γιατί δεν έμεινε ο Μαρκαριάν, γιατί άλλαξαν πολλά. Ομάδα που δεν κερδίζει πρέπει να αλλάζει –αλλιώς το πιθανότερο είναι ότι θα έχει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα.

Λάθη

Ο Παναθηναϊκός έκανε φέτος διοικητικά λάθη. Ξόδεψε πολλά χρήματα κάνοντας λάθος μεταγραφές, για τον απλούστατο λόγο ότι το μπάτζετ του δεν το διαχειρίσθηκε ένας τεχνικός διευθυντής, αλλά ο προπονητής. Ο Μαλεζάνι ήθελε τον Κονσεϊσάο για οργανωτή και τον Μπίσκαν για στόπερ. Αρνήθηκε τον Ντάβιντς («γιατί είναι κακός χαρακτήρας», δεν ήθελε τον Δέλλα («γιατί είναι αργός»), δεν πήρε δεξί χαφ («γιατί ο Βόουτερ είναι παίκτης κλάσης»), πόνταρε στον Ολισαντέμπε, ευλόγησε τις αποχωρήσεις του Κωνσταντίνου και του Μπασινά και παραλίγο να έχει δώσει τον Δάρλα στη Λάρισα. Οι προπονητές είναι επιρρεπείς σε τέτοια λάθη. Οσο περισσότερα λεφτά τους δώσεις τόσες περισσότερες κουταμάρες κάνουν. Ο Μαλεζάνι δεν έκανε ποτέ μεταγραφές όπου δούλευε: ο Τζίγκερ όμως αυτό αμφιβάλλω αν το ήξερε.

Επιταγές

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στις επιταγές ενός τεχνικού είναι ένα σφάλμα δικαιολογημένο. Τα αδικαιολόγητα είναι άλλα. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω την πρακτική του ΠΑΟ την εβδομάδα που προηγήθηκε του ντέρμπι. Τα κρασιά, τα DVD, τις δηλώσεις, τους υψηλούς τόνους, τα πρόστιμα, τις αναπάντητες από την ΠΑΕ επιθέσεις του «Derby» στον Παπαδόπουλο που δημιούργησαν εκνευρισμούς, τις επιστολές στον Γερμανάκο, το ραδιοφωνικό διάγγελμα του Γιώργου Στράτου υπέρ του Γκαγκάτση κ.λπ. Ολα αυτά μου φαίνονται πολύ παράταιρα με την ιστορία του Παναθηναϊκού: αποτελούν στοιχεία μιας πρακτικής που δεν του ταιριάζει.

Καφρίλα

Παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια την αγωνία του Παναθηναϊκού να γίνει Ολυμπιακός -την προσπάθεια μίμησης διοικητικών επιλογών του αντιπάλου. Σάββα εσείς; Αποστολάκη εμείς! Ριβάλντο εσείς; Κονσεϊσάο εμείς! Magic εσείς; PAO news εμείς! «Πρωταθλητή» εσείς; «Derby» εμείς! Αλλάζετε προπονητές εσείς; Κι εμείς! Κόλαση εσείς στα ντέρμπι; Κόλαση κι εμείς! Γκαγκάτση εσείς; Γκαγκάτση κι εμείς! Βρίζουν οι δικοί σας τους δημοσιογράφους όταν η ομάδα δεν πάει καλά; Θα τους βρίζουμε κι εμείς! Λοβέρδο εσείς; Κουλούρη εμείς! Ολυμπιακάρες οπαδοί εσείς; Παναθηναϊκάρες εμείς! Έβλεπα στα pre game των καναλιών τη φρίκη του ανταγωνισμού της καφρίλας των επωνύμων: όλοι έχουν γίνει ίδιοι, διεκδικώντας το δικαίωμα στην πιο μεγάλη κουταμάρα.

Εξέδρα

«Ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη έχει καταφέρει να αποκτήσει τα τελευταία χρόνια τη φυσιογνωμία μιας "αντιπαναθηναϊκής παράταξης"», έχει γράψει πριν από καιρό ο Κωστής Παπαγιώργης. Πολύ σωστά. Κυνηγάει τον Παναθηναϊκό παντού και όπως μπορεί: ο ΠΑΟ είναι ο βασικός στόχος του. Τον ενδιαφέρει να τον κερδίζει με τη δύναμη της εξέδρας του στα ντέρμπι, να του παίρνει τους παίκτες, να δημιουργεί εναντίον του μπλοκ στα θεσμικά όργανα, να τον πικάρει. Οπου δεν υπάρχει Παναθηναϊκός τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού είναι πενιχρά: ο Κόκκαλης αυτό έχει μάθει κι αυτό θα εξακολουθήσει (να προσπαθεί) να κάνει. Με δηλώσεις, πριμ, φανατισμούς, οργανωμένους, Γκαγκάτσηδες κ.λπ. Ο ΠΑΟ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί προσπαθεί να τον ανταγωνιστεί στο δικό του πεδίο. Τι ζηλεύει;

Ψυχώσεις

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε ποτέ ψυχώσεις. Προτιμούσε τους μετριοπαθείς τόνους από τους ξεσηκωμούς, πίστευε στην αξία της οργάνωσης, ήταν πάντα ως εταιρεία πιο σοβαρή απ' όλες τις υπόλοιπες και γι' αυτό και ανέδειξε τόσους πολλούς παράγοντες. Ο τωρινός Παναθηναϊκός δυστυχώς μου δημιουργεί την εντύπωση ότι αντί να υπηρετήσει το όραμα του ευρωπαϊκού του εκσυγχρονισμού, περιχαρακώνεται στο καβούκι του: αντί να παιδευτεί να αλλάξει το πλαίσιο αυτοεγκλωβίζεται. Αν του χρόνου χάσει ένα ντέρμπι, θα φταίνε οι νέοι loosers. Αμφιβάλλετε; Εδώ έφταιγαν για τον αποκλεισμό από τον Εργοτέλη…

Πολιτική

Αν ήμουν ο Τζίγκερ τα δύο τελευταία χρόνια θα ακολουθούσα μια τελείως διαφορετική πολιτική: θα φρόντιζα κυρίως να διαφοροποιηθώ από το συγκεντρωτικό μοντέλο Κόκκαλη. Από τη στιγμή που ο Ζάετς έφυγε, θα τον αντικαθιστούσα και θα ζητούσα από τον καινούργιο τεχνικό διευθυντή να βρει αυτός τον νέο προπονητή. Θα φρόντιζα να μη διχάζονται οι ρεπόρτερ μου σε «κυβερνητικούς» και «αντικυβερνητικούς», αλλά να έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Θα πόνταρα σε τεχνοκράτες και δεν θα άκουγα άρρωστους οπαδούς. Θα απαιτούσα να βγει πόρισμα για την Παράγκα, ακόμα κι αν στο εδώλιο του κατηγορουμένου καθόταν και κάνας φίλος. Θα είχα μια σκληρή στάση απέναντι στην τωρινή ΕΠΟ και θα απαιτούσα να φύγουν όλοι οι αφερέγγυοι καρεκλοκένταυροι. Θα ζητούσα την τιμωρία των διαιτητών όταν με ευνοούν κι όχι μόνο όταν με αδικούν και δεν θα έβγαζα Dvd: απλώς θα έλεγα πρόσωπα και πράγματα με το όνομά τους. Κυρίως όμως θα έδιωχνα με τις κλοτσιές από τον περίγυρό μου όλους εκείνους που θα τολμούσαν να πιάσουν στο στόμα τους παίκτες μου.

Πάνω χέρι

Μπορεί πάλι να έχανα από τον Ολυμπιακό, γιατί αν οι συνθήκες δεν αλλάξουν, ο αντίπαλός μου θα έχει το πάνω χέρι. Αλλά θα έχανα σαν Παναθηναϊκός. Με το κεφάλι ψηλά. Κι όχι μιμούμενος πρακτικές και μεθόδους που δεν μου ταιριάζουν…