Στα χαρακώματα από το ξημέρωμα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Δεν πρόκειται βέβαια να διαφωνήσω με τη σχολιογραφία του διημέρου. Η κλήρωση του Μουντομπάσκετ δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή για την Εθνική μας ομάδα. Θα μπορούσαμε να πέσουμε στον Β' όμιλο αντί σε αυτόν των Γερμανών και να έχουμε στο διάβα μας (στρωμένο με ροδοπέταλα) την Ισπανία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία, τον Παναμά και την Ανγκόλα. Η κληρωτίδα φέρθηκε κάπως σκληρά στην πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Αλλά μέχρις εκεί. Ομάδα που μπαίνει στο τουρνουά ψάχνοντας τρύπα για να κρυφτεί, είναι ομάδα καταδικασμένη. Φύσει και (πλέον) θέσει φιλόδοξη, η Εθνική μας είναι υποχρεωμένη να μπει στον χορό με την αύρα της πρωταθλήτριας και τη νοοτροπία της πρωταγωνίστριας. Δεν ήταν η Ελλάδα άτυχη που έπεσε με Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία. Άτυχοι υπήρξαν οι Αυστραλοί, οι Βραζιλιάνοι και οι Τούρκοι. Να μην πω και οι Λιθουανοί, ειδικά αν παρουσιάσουν ομάδα αποψιλωμένη από αστέρες.

Γνωρίζοντας την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων παικτών και της ομάδας συνολικά, πιστεύω ότι είναι καλύτερα να μπούμε κατευθείαν στη «μάχη», παρά να τσαλαβουτάμε μία στα ρηχά και μία στα βαθιά. Η σύνθεση του ομίλου θα προκαλέσει συσπείρωση και θα στείλει τους πάντες στα χαρακώματα μια ώρα αρχύτερα. Ελπίζοντας ότι το Κατάρ παραείναι αδύναμο για να προκαλέσει προβλήματα στην πρεμιέρα, νομίζω ότι το πρώιμο ζευγάρωμα με την -υποτίθεται κορυφαία του ομίλου- Λιθουανία προσφέρεται για ανδραγάθημα ολκής.

Θυμηθείτε πόσο δυνατή και αποφασισμένη εμφανίστηκε η ελληνική ομάδα οποτεδήποτε βρέθηκε αντιμέτωπη με πρόκληση στο ξεκίνημα διοργάνωσης. Στο Ευρωμπάσκετ 2005, με τη Γαλλία, επίδειξη δύναμης. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, με την Αυστραλία, νίκη πολλά με λίγα. Στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό, με τους ισχυρούς Κροάτες, ροζ φύλλο. Το 2001 στην Αττάλεια, με τους τότε πρωταθλητές Ευρώπης Ιταλούς, θρίαμβος στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακόμα κι αν πάμε πιο πίσω, σε κάτι Ατλάντες ή Ευρωμπάσκετ '95 (Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία, δις ήττες στον πόντο), πάλι όμοια είναι τα συμπεράσματα. Εάν φέτος νικήσουμε νωρίς-νωρίς τους Λιθουανούς, ψάξτε πια για τον δεύτερο του ομίλου...
Τις άλλες ομάδες δεν βλέπω για ποιο λόγο πρέπει να τις φοβηθούμε. Η Αυστραλία υποφέρει τα τελευταία χρόνια από έλλειμμα προσωπικότητας. Μετά και την εκτόξευση των Νεοζηλανδών, δεν θεωρείται καν πρώτη δύναμη στην Ωκεανία. Η Βραζιλία δεν είναι δα η Βραζιλία του Όσκαρ, του Μαρσέλ και του Ίσραελ, ούτε μπορεί να ποντάρει στα εύθραυστα πόδια του Νένε και του Μπαρμπόσα. Η Τουρκία αποδείχθηκε ευάλωτη στα μεγάλα της ραντεβού την τελευταία τετραετία και ασφαλώς είναι προτιμότερος αντίπαλος από τη Σερβία ή την Ιταλία. Τρία απανωτά ντέρμπι; Ασφαλώς. Αλλά τρία ντέρμπι στα οποία η Εθνική μας ξεκινά με τα λευκά.

Η Εθνική έπεσε σε δύσκολο όμιλο, αλλά ο όμιλος έπεσε σε «εύκολη» πόλη. Ούτε εσωτερικές πτήσεις έχει το πρόγραμμα ούτε εξορία στο κρύο Σαπόρο. Από το Τόκιο μπαίνεις στο τρένο-σφαίρα «Σινκάνσεν» και σε δύο ώρες καταφτάνεις στο Χαμαμάτσου. Πόλη παραθαλάσσια, ζωντανή, γεμάτη μετανάστες (Βραζιλιάνους...), φιλική για τον πρωτόπειρο επισκέπτη.

Το κυριότερο; Αντίθετα με τη συνήθη πρακτική της, η Ομοσπονδία δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Από το «σκάουτινγκ» των αντιπάλων, μέχρι το νερό που θα πίνουν οι παίκτες, όλα θα ρυθμιστούν εκ των προτέρων. Ακόμα κι αν η σημασία στη λεπτομέρεια αποδειχθεί ανώφελη, η ομάδα θα νιώθει ότι έχει τα νώτα της καλυμμένα.