Μια πενταετία που... τελείωσε νωρίς (Sportday / Νίκος Τζαντζαράς)

Αυταπόδεικτο: οι μεγάλες μεταγραφές κρίνονται εκ των υστέρων κι όχι εκ των προτέρων. Οι ηχηρές είναι άλλο πράγμα... Η υπόθεση Φλάβιο Κονσεϊσάο είναι ήδη προς καταχώριση -ανεξαρτήτως κατάληξης- ως μία από τις πλέον παταγώδεις αποτυχίες στα σύγχρονα μεταγραφικά χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτό συνέβη διότι α) είναι ένας από τους πιο καλοπληρωμένους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στα γήπεδά μας, β) τον συνόδευε πολύ σπουδαία φήμη δίχως να βρίσκεται πια και σε τόσο προχωρημένη ηλικία και γ) κράτησε πολύ και πέρασε από χίλια κύματα το καλοκαιρινό σίριαλ της οριστικής συμφωνίας του με τον Παναθηναϊκό. Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλη αναμονή, μεγάλη αμοιβή, φτωχή απόδοση: τιτάνια απογοήτευση.

Φταίει ο Φλάβιο για όλα τα κακά της μοίρας του Παναθηναϊκού; Οχι βέβαια... Αλλά, επιτέλους, όποιος φταίει, όσο φταίει και για ό,τι φταίει, πρέπει να αρχίσει να το επωμίζεται. Η απόδοση ευθυνών είναι μια δύσκολη δουλειά. Κάθε διοίκηση δεν κρίνεται μόνο από τις επιτυχημένες επιλογές της και τη σωστή διαχείριση των στελεχών της, τη διατήρηση και τη συνέχιση των συνεργασιών της. Κρίνεται και από τον τρόπο και τον χρόνο της διακοπής κάποιων επιζήμιων συνεργασιών. Κρίνεται και από τη γενναιότητα της λήψης αποφάσεων που μαρτυρούν παραδοχή λάθους. Κρίνεται και από την περικοπή ζημιών στο ελάχιστο δυνατό. Κρίνεται και από την επίδειξη γρήγορης αντίδρασης, αναδίπλωσης κι επανατοποθέτησης στόχων και πλάνων. Και η διοίκηση του Παναθηναϊκού, εδώ και λίγο καιρό, «παίζει» πια σε αυτό το γήπεδο. Και όχι μόνο με τον Κονσεϊσάο. Αλλο πράγμα η σταθερότητα κι άλλο η ξεροκεφαλιά. Αλλο η στήριξη κι άλλο το πείσμα. Αλλο η μακροπρόθεσμη στοχοθέτηση κι άλλο η άρνηση παραδοχής της πραγματικότητας.

Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί που αρνούνται τη δυνατότητα της ιδιοκτησίας του Παναθηναϊκού να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και να αντιληφθεί όσα έχει εμπεδώσει και το πλέον απαίδευτο μάτι. Υπάρχει απλώς μια αμφιβολία για το αν ο εγωισμός υπερισχύει της αναγκαιότητας, αν οι εντυπώσεις έχουν προβάδισμα έναντι της ουσίας. Γιατί η «ουσία» είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πενταετία που... τέλειωσε νωρίς.