Ο Εμερσον, ενταγμένος στην επιθετική πολιτική της ΑΕΚ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

ΠαρακολουθΩνταΣ προσεκτικά, τον Σεπτέμβριο, το ματς της Ξάνθης στο Ρίβερσαϊντ με τη Μίντλσμπρο για το Κύπελλο
ΟΥΕΦΑ, κάποια από τις επόμενες ημέρες σημειώναμε, κατά λέξιν, εδώ:

«Ο Εμερσον, το εύλογο talk-of-the-town, γιατί ξεχώρισε τόσο θεαματικά; Γιατί, απλούστατα, εκτός από ποδοσφαιριστής, εκτός από καλός ποδοσφαιριστής, συμβαίνει να διαθέτει τη διεθνή προσωπικότητα του μεγάλου ποδοσφαιριστή. Ενώ, π.χ., ο Λουσιάνο, επιφανής κόκορας του ελληνικού πρωταθλήματος, ο οποίος είναι και ποδοσφαιριστής και καλός ποδοσφαιριστής, χάθηκε στη σκιά του Εμερσον. Διότι δεν κουβαλάει τη στόφα του μεγάλου ποδοσφαιριστή».ΜονΑχα τΕσσεριΣ μήνες μετά, σήμερα, ο Λουσιάνο πορεύεται προς τον (τρίτο από το τέλος) Πανιώνιο, ο Εμερσον προς τη (δεύτερη... από την αρχή) ΑΕΚ. Ιδια ηλικία (στα 34 χρόνια τους), ίδια προέλευση, ίδια εθνικότητα, πιο αβανταδόρικη (στο να φαίνεται το αποτέλεσμα της δουλειάς του) η θέση του Λουσιάνο, κι όμως. Ο ένας στον Πανιώνιο, ο άλλος στην ΑΕΚ. Η αυθεντική ποιότητα ήταν, είναι και δεν θα πάψει ποτέ να είναι όπως ο αφρός. Πάντοτε, στο τέλος της ημέρας, θα βγαίνει πάνω πάνω. Θα ξεχωρίζει. ΠαρακολουθΩνταΣ εξίσου προσεκτικά, τις προάλλες, το ματς Ξάνθης-ΑΕΚ, την αμέσως επόμενη ημέρα στην «Ελευθεροτυπία» σημείωνα, κατά λέξιν: «Ο πειρασμΟΣ, να σκεφθείς πόσο πιο ισχυροί σε προσωπικότητα και δημιουργικότητα θα ήσαν οι ''κίτρινοι'' με τον ξεχωριστό κύριο Εμερσον να φορά τη δική τους φανέλα, ακατανίκητος».

Η ΑΕΚ, εννοείται, είχε μπει (διότι ένιωθαν πως άξιζε, εκατό τοις εκατό, τον κόπο) στον πειρασμό... αρκετά πριν από το δημοσίευμα. Για την ακρίβεια, αρκετά πριν από τα Χριστούγεννα, όταν έκαναν την πρώτη νύξη. Τη νύξη που ξύπνησε στο «εντός» του Χρήστου Πανόπουλου το, εξίσου ακατανίκητο, δαιμόνιο του ντίλερ. Τότε, δεν γινόταν. Τώρα, γινόταν.
Ο Εμερσον, φυσικά, προηγήθηκε (ως στόχος της «Ενωσης») και του Μπασινά που προέκυψε, ως υπόθεση, στη διαδρομή. Αλλά ο Μπασινάς άφησε πίσω, στην ΑΕΚ, την εντύπωση πως ενδιαφέρθηκε πιο πολύ (έως... αποκλειστικά και μόνον) τι θα πάρει, από το τι θα δώσει. Καλές συμφωνίες είναι οι εξισορροπημένες, ανάμεσα στο παίρνω και το δίνω, συμφωνίες.
Με τον Εμερσον, η ΑΕΚ «νομιμοποιείται» να προσμένει ένα (μ' όλη την προφανή αυθαιρεσία του υπολογισμού) μίνιμουμ 10% εξτρά ώθησης. Καλά προπονημένος, σε καλό ρυθμό αγώνων, σε περιβάλλον με αρκετούς χρήστες της πορτογαλικής γλώσσας, με την εκτίμηση εκ των προτέρων δεδομένη (και όχι ζητούμενο), μοιάζει να 'ναι η τελευταία καθαρή ευκαιρία του Βραζιλιάνου να παίξει, ξανά, στο υψηλό επίπεδο. Οι εΥκολεΣ αναγωγΕΣ, ότι με τον Εμερσον η ΑΕΚ πλέον είναι (όπως θα 'ταν και με τον Μπασινά) «για τίτλο», για να 'μαι ειλικρινής δεν μ' αρέσουν. Δεν εκφράζουν (γιατί δεν έχουν καμία σχέση με) αυτό που θεωρώ πως είναι το ποδόσφαιρο. Μάλλον, αυτό που θεωρώ πως δεν είναι το ποδόσφαιρο. Και το ποδόσφαιρο ουδέποτε υπήρξε άθλημα του ενός. Κατ' αυτή την έννοια, ούτε οι ομάδες υπήρξαν ποτέ υπόθεση του ενός.
Η ΑΕΚ, πριν δοκιμάσει να ξεπεράσει στον δεύτερο γύρο τον Ολυμπιακό, έχει να εξοικειωθεί και να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μπορεί να τον ξεπεράσει. Να προσπεράσει, με άλλες λέξεις, και να υπερνικήσει το (όποιο) δέος ενώπιον της επιτυχίας. Δεν θέλω να τη... σπάσω στους φίλους της «Ενωσης», ασυζητητί έχουν το απόλυτο δικαίωμα να χαίρονται ότι ο ποιοτικός παίκτης εντάσσεται στην ομάδα τους, αλλά ας μου επιτρέψουν να κρατήσω τη γνώμη πως η ΑΕΚ, στα μόλις μισά του μόλις δεύτερου χρόνου της ανοικοδόμησής της, ακόμη είναι αισθητά άγουρη. ΟΥτωΣ ή ΑλλωΣ, στο σημείο όπου ήδη έχουν φτάσει, ευρίσκονται κιόλας ahead of schedule, που λέν' κι οι φίλοι μας οι Αγγλοι. Μπροστά από τον προγραμματισμό. Πράγμα που φαίνεται να τους ικανοποιεί, αλλά δεν φαίνεται να τους... καλμάρει. Η πολιτική (εξέλιξη συμβατή με το DNA του Νικολαΐδη, του Ιβιτς, του Φερνάντο Σάντος) παραμένει, ξεκάθαρα, επιθετική.