Με ένα όνειρο τρελό (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η πρόκριση του Μάρκου Παγδατή στα ημιτελικά του Αυστραλιανού Όπεν είναι μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία, όχι μόνο του τένις, αλλά και του παγκόσμιου αθλητισμού. Χθες, βλέποντας στο Eurosport το παιχνίδι που έκανε ο Κύπριος με αντίπαλο τον Κροάτη Ιβάν Λιούμπισιτς, νούμερο 7 του ταμπλό, ένιωσα έκπληξη και συγκίνηση –συναισθήματα που είχα να νιώσω από τον καιρό που ο Πύρρος Δήμας κέρδιζε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην Ατλάντα. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όχι για τη νίκη του (και τα συναισθήματα που αυτή προκάλεσε), αλλά για το παράδειγμα που δίνει.

Στις εξέδρες οι Ελληνες ομογενείς φορούν φανέλες του Ζαγοράκη: λίγη από τη μαγεία του κατορθώματος των παιδιών του Οτο Ρεχάγκελ υπάρχει και στη μακρινή Αυστραλία. Η εξέδρα πανηγυρίζει ποδοσφαιρικά τους πόντους του Παγδατή, σφυρίζει καμιά φορά στο σερβίς του αντιπάλου, κάνοντας έξαλλο τον διαιτητή, ουρλιάζει όταν τελειώνει το σετ. Αντίστοιχο φαινόμενο έχει να εμφανιστεί σε κορτ του τένις από τον καιρό που ένας άλλος Μάρκος (τυχαίο;), ο Μάρκο Πανάτα, σέρβιρε στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός και οι Ιταλοί που είχαν εισβάλει στο Παρίσι φώναζαν «όλε όλε». Η παγκόσμια ομοσπονδία διά στόματος του κομισάριου των αγώνων Γκιγιέ Φαρέλ είχε διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά του πλήθους και ο Πανάτα απάντησε ότι όπου υπάρχουν Ιταλοί δεν μπορεί να γίνεται ό,τι στο Γουίμπλετον, όπου ακούς μόνο τον ήχο που κάνει το μπαλάκι και το πολύ βρετανικό «ουάου» κάθε φορά που ο επιτιθέμενος καθαρίζει τον πόντο. Κάτι τέτοιο θα πούμε για να απολογηθούμε κι εμείς.

Δικαιολογία

Παρ' όλο που δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το «εμείς», που τόσο με ενοχλεί, δεν κατάφερα να αποφύγω τον πειρασμό: μόνη μου δικαιολογία ότι το χρησιμοποιώ όχι για να οικειοποιηθώ στο όνομα κάποιου φουστανελάδικου ελληνικού μεγαλείου το κατόρθωμα του Κύπριου τενίστα, αλλά γιατί θα ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί, δίπλα στο παλικάρι, στην εξέδρα των τρελών που μετατρέπουν τον αγώνα σε πανηγύρι. Θα ήθελα να είμαι εκεί για να ζήσω το παραμύθι.

Τα σημαντικά

Στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε τα σημαντικά πάντα με καθυστέρηση. Ο Πύρρος πρώτα σήκωσε τα κιλά και μετά έγινε ο αγαπημένος μας σούπερ ήρωας. Ο Ρεχάγκελ πρώτα έκανε το κατόρθωμα και μετά εκτιμήθηκε. Ο Γρηγοριάδης πρώτα έβγαλε λέπια και μετά καταλάβαμε το ταλέντο του. Ο Διαμαντίδης, για να καταξιωθεί, έπρεπε να βάλει το τρίποντο, διαφορετικά μπορεί να γύριζε από το Πανευρωπαϊκό της Σερβίας με την ετικέτα του λούζερ. Ο Μάρκος Παγδατής δεν μας έδωσε την ευκαιρία να τον ανακαλύψουμε: τηρουμένων των αναλογιών, παρακολουθούμε την εκπληκτική πορεία ενός αθλητή που κάνει επίδοση επιπέδου παγκόσμιου ρεκόρ στο πρώτο σοβαρό τουρνουά της καριέρας του. Δεν δικαιούσαι να πιστέψεις ότι είναι ικανός για κάτι τέτοιο κι όταν το δεις, μπορείς μόνο να ευχαριστείς τον Θεό που σε αξίωσε.

Ύπαρξη

Ο Παγδατής δεν έκανε κάποιο θαύμα: είναι ένα θαύμα η ύπαρξή του. Ενας Κύπριος τενίστας που παίζει στον ημιτελικό τουρνουά του Γκραν Σλαμ δεν μπορεί να υπάρξει: αυτό το λέει η λογική, αυτή που στην προκειμένη περίπτωση έχει καταργηθεί! Το τένις είναι ένα σπορ στο οποίο ο αθλητής βελτιώνεται μέσα από έναν ανελέητο ανταγωνισμό που αρχίζει πολύ νωρίς. Πού βρήκε η Κύπρος πενήντα τενίστες επιπέδου –δηλαδή των μίνιμουμ των αθλητών που θα χρειάζονταν ώστε να βγει ένας καλός επαγγελματίας;

Ιστορία

Έψαξα ακόμα πιο πολύ την ιστορία του. Στην ιστορία του τένις έχουν κάνει θαύματα πολλοί που στην ταυτότητά τους γράφουν ότι προέρχονται από απίστευτες χώρες. Ο Γκόμεζ κέρδισε το Ρολάν Γκαρός με τη σημαία του Εκουαδόρ, όμως στην πραγματικότητα ήταν 100% Αμερικανός. Ο Ιβανίσεβιτς είναι Κροάτης, όμως για να κερδίσει το Γουίμπλεντον γυρνούσε στα κορτ δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Τσανγκ ήταν Κινέζος, αλλά αν δεν είχε γεννηθεί και δεν είχε μάθει τένις στις ΗΠΑ, θα άνοιγε καθαριστήριο. Αρχικά νόμιζα ότι ο Παγδατής είναι απλώς κυπριακής καταγωγής και ότι πρόκειται για Κυπριοαμερικανό ή Κυπριοαυστραλό, κάτι σαν τον Φιλιππούση ή τον Σάμπρας. Λάθος μου. Πρόκειται για Κύπριο (doc), για ρωμιό που αγαπάει τον Απόλλωνα Λεμεσού και φωνάζει «πάμε, Απόλλωνα» κάθε φορά που κάνει έναν πόντο, ο οποίος έφυγε από την πατρίδα του για να πάει στο Παρίσι να μάθει και να παίξει τένις πληρώνοντας από την τσέπη του. Πρόκειται για έναν αθλητή που όχι μόνο δεν είχε την παραμικρή υποστήριξη από το κράτος, αλλά που για να πάρει αναβολή από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις δεινοπάθησε! Γιατί και η Κύπρος Ελλάδα είναι: πρώτα πρέπει να κάνεις το θαύμα και μετά να σε βοηθήσουν.

Μάτια

Βλέποντάς τον να ιδρώνει, να φτάνει σε όλες τις μπάλες και ψάχνοντας τα στοιχεία του, το θαύμα του μεγάλωνε ακόμα πιο πολύ στα κατάπληκτα μάτια μου. Αν δεν τον ξέρεις, είναι αδύνατο να καταλάβεις από ποια χώρα προέρχεται. Δεν παίζει επιθετικό τένις και δεν «ανεβαίνει» όπως οι Κεντροευρωπαίοι σπεσιαλίστες των γρήγορων γηπέδων, αλλά δεν παίζει και δυνατά από τη γραμμή του σερβίς, όπως τα παιδιά του Μπολετιέρι. Στυλιστικά είναι λίγο παράδειγμα προς αποφυγή: μοιάζει να έμαθε το σπορ μόνος του. Ο Τζον Μακ Ενρόου (ένας άλλος που έκανε την ιδιοτυπία σχολή) επισήμανε στην ειδική εκπομπή του BBC, που έγινε μετά τον αποκλεισμό του Ρόντινγκ, ότι ο Κύπριος παίζει το πιο απρόβλεπτο τένις στον κόσμο. «Κάποια πράγματα τα έχει διδαχτεί και το βλέπεις, αλλά κάποιες άλλες κινήσεις και κάποια άλλα χτυπήματα τα τολμάς μόνο αν έχεις μεγάλη καρδιά και μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου», εξήγησε. Ποιος είπε ότι η επιτυχία έρχεται με συνταγές και εγχειρίδια;

Μόνος

Ο Παγδατής είναι μόνος, ήταν μόνος και μόνος συνεχίζει. Η ιστορία της επιτυχίας του είναι απίστευτη. Είναι η ιστορία ενός εικοσάχρονου παιδιού που αποφάσισε να αναμετρηθεί με τη λογική, ποντάροντας ότι θα μας κάνει χαζούς -και το κατάφερε. Με ένα όνειρο τρελό.

Τι να μας πουν...

Είχα χθες την ευκαιρία στο ξενοδοχείο «Κάραβελ» να παρακολουθήσω μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση–ημερίδα που διοργάνωσε το Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο με θέμα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι πάντοτε πολύ ωραίο να ακούς τους Βρετανούς να μιλούν για ποδόσφαιρο, όχι μόνο γιατί το αγαπούν ασύγκριτα περισσότερο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, αλλά και γιατί ο λόγος τους είναι γεμάτος από παραδείγματα, αναφορές, συγκρίσεις και προτάσεις: οι άνθρωποι εξάγουν τεχνογνωσία πάνω στο αντικείμενο. Στην Ελλάδα μπορούμε να μάθουμε κάτι από την οργανωτικότητά τους και να ζηλέψουμε ουκ ολίγα από τη νοοτροπία τους. Εννοώ, φυσικά, εμείς που το ποδόσφαιρο το αγαπάμε: τα λαμόγια που το ποδόσφαιρο το βλέπουν ως ευκαιρία για κονόμα δεν νομίζω ότι έχουν να διδαχθούν τίποτα.

Αυτός πιστεύω ότι είναι ο λόγος που εξαιρουμένων ελάχιστων παραγόντων (το παρήγορο είναι ότι τόσο ο Πέτρος Κόκκαλης όσο και ο Κώστας Πηλαδάκης που τίμησαν την ημερίδα με την παρουσία τους είναι αρκετά νέοι) κανείς άλλος δεν παρευρέθηκε –και ζητάω συγγνώμη προκαταβολικά απ' όποιον ήταν εκεί και δεν τον είδα. Τι να ακούσει ο Έλληνας παράγοντας, θα μου πείτε; Για αστυνομικά μέτρα; Μα εδώ ο σκοπός είναι να διώξουμε από το γήπεδο και τους τελευταίους εναπομείναντες φιλάθλους. Ο φίλαθλος θέλει θέαμα, είναι απαιτητικός: τέτοιους κανένα λαμόγιο δεν θέλει. Τι άλλο θα μπορούσε να ακούσει ένας Έλληνας παράγοντας; Για τη λειτουργικότητα του γηπέδου; Δεν τον νοιάζει! Για την αντιμετώπιση της βίας; Στα παλιά του τα παπούτσια! Για την ανάγκη οργάνωσης ενός πρωταθλήματος προσανατολισμένου στην παροχή διευκολύνσεων στην οικογένεια; Μια χαρά είναι αυτό που έχουμε κι αν δεν έδειχναν οι τηλεοράσεις ξένα πρωταθλήματα ώστε να καταδεικνύεται η μιζέρια του θα ήταν τέλειο! Αλλωστε, ο ΟΠΑΠ το χρυσοπληρώνει…

Του χρόνου η βρετανική πρεσβεία πρέπει να οργανώσει μια άλλου τύπου ημερίδα με θέματα πιο εξειδικευμένα. Πώς να στήνεις αγώνες στο Ιντερτότο με τη βοήθεια και Τούρκων. Πώς να παζαρεύεις να αγοράσεις οικόπεδα για τη δημιουργία αθλητικών κέντρων με τη χορηγία του ΟΠΑΠ. Πώς να κλέβεις το κράτος δηλώνοντας άλλο αριθμό εισιτηρίων από τον πραγματικό. Πώς να βρίσκεις άκρη με διαιτητές. Πώς να μοιράζεις μεροκάματα σε κολλητούς σου. Πώς να παρουσιάζεις ως πρόοδο αυτό το χάλι που σήμερα αποκαλείται γήπεδο. Με τέτοια ατζέντα θα έρχονταν όλοι. Με ουίσκι και ξηροκάρπι…