Προσοχή στον χαρακτήρα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Με μια λιτή ανακοίνωση ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε τη λήξη της συνεργασίας του με τον Φλάβιο Κονσεϊσάο. Ο Βραζιλιάνος μάλλον θα αποδεχτεί τελικά την πρόταση του αντιπροέδρου της Λοκομοτίβ Μόσχας, που βρίσκεται στην Αθήνα, και θα συνεχίσει στη Ρωσία, όπου τον περιμένει ένα εξίσου μεγάλο συμβόλαιο. Ο ΠΑΟ ανακουφίστηκε με το «διαζύγιο» και ελπίζω μετά το τέλος αυτής της ιστορίας να προβληματιστεί. Κυρίως γιατί η περίπτωση του Κονσεϊσάο ούτε μοναδική είναι ούτε τόσο σπάνια για τον Παναθηναϊκό.

Εδώ και κάποια χρόνια ο Παναθηναϊκός ψάχνει έναν παίκτη-κράχτη, που θα αλλάξει την ψυχοσύνθεση της ομάδας. Ο Ασάνοβιτς, ο Πάουλο Σόουζα, ο Ζούλιο Σέζαρ, ο Ρόμπερτ Γιάρνι, ο Φλάβιο πήραν καλά χρήματα και αποκτήθηκαν για να κάνουν τη διαφορά, τουλάχιστον σε κάποια συγκεκριμένα ματς. Όλοι σε κάποια παιχνίδια βοήθησαν (κυρίως σε προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ) και όλοι έφυγαν αφήνοντας τελικά μια πικρή γεύση: ο Βραζιλιάνος απογοήτευσε πιθανότατα πιο πολύ απ' όλους, μιας και υποσχόταν πιο πολλά απ' όλους, αλλά η περίπτωσή του είναι ακόμα ένας κρίκος σε αυτή την αλυσίδα των πανάκριβων ατυχών επιλογών.

Κανόνας

Δεν είναι κανόνας ότι κάθε ποδοσφαιριστής που περνάει τα «τριάντα κάτι» και έρχεται στην Ελλάδα δεν θα προσφέρει τίποτα. Αν ο Φλάβιο είχε την προσφορά του Καρεμπέ, του Γκαμάρα, του Ριβάλντο, του Έμερσον έστω, στον Παναθηναϊκό θα έδιναν το όνομά του στο νέο γήπεδο. Οι «πράσινοι» περιμένουν χρόνια τώρα μια ηγετική φυσιογνωμία, έναν ποδοσφαιριστή που θα πάρει από το χέρι την ομάδα και θα της δώσει χαρακτήρα και ποιότητα. Ο Εκι Γκονζάλες π.χ., που βγήκε μια-δυο φορές μπροστά και μίλησε, και στο Καραϊσκάκη έκανε ψυχωμένο παιχνίδι, λατρεύεται.

Προσαρμογή

Χρησιμοποιώ το παράδειγμα της στάσης του Γκονζάλες και της εκτίμησης που ο Αργεντινός απολαμβάνει, για να γίνει κατανοητό ότι στον ΠΑΟ δεν υπάρχει κάποια Λερναία Ύδρα που τρώει τους μεγάλους παίκτες. Όλοι αυτοί οι 30άρηδες που στον ΠΑΟ απέτυχαν, δεν αντιμετώπισαν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα προσαρμογής και οι μέτριες εμφανίσεις τους δεν οφείλονται σε αδυναμίες διαχείρισης: οφείλονται αποκλειστικά στους ίδιους. Θα έλεγα ότι δεν ήταν αδυναμίες που είχαν να κάνουν τόσο με την αγωνιστική συμπεριφορά τους ή τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν από τους προπονητές τους: πρωτίστως είχαν να κάνουν με τον χαρακτήρα τους.

Αγωνιστική αξία

Τα τελευταία χρόνια, που άρχισαν να ξοδεύονται πολλά χρήματα για ξένους ποδοσφαιριστές, οι πρόεδροι που πληρώνουν κοιτάζουν πιο πολύ τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και πολύ λιγότερο τα στοιχεία του χαρακτήρα –κάποτε δεν ήταν έτσι. Θυμάμαι ότι το 1983 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έδιωξε τον μεγάλο Πέτροβιτς, που είχε έρθει στην Αθήνα για να υπογράψει, μόνο και μόνο γιατί κάπνισε μπροστά του ένα τσιγάρο την ώρα της διαπραγμάτευσης. Στη θέση του πήρε τον Βέλιμιρ Ζάετς, που ήταν κύριος –και η ιστορία έδειξε πως έπραξε σωστά. Θυμάμαι, επίσης, ότι όταν κάποια χρόνια αργότερα ο Κοσκωτάς έφερε τον Ντιέγκο Αγκίρε στον Ολυμπιακό, στον Τάις Λίμπρεχτς χρειάστηκε μόνο ένα απόγευμα για να διαγνώσει ότι ο παίκτης δεν θα κάνει τίποτα. «Αν βλέπεις Λατινοαμερικανό να κυκλοφορεί με μπουφάν, σκουφάκι και κασκόλ ενώ στην Αθήνα έχει 18 βαθμούς, άφησέ τον να πάει σπίτι», είχε πει. Δεν τον άκουσαν και τα χρήματα πήγαν στράφι.

Κόσκινο

Στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, λόγω της ανάγκης να βρεθεί ένας μεγάλος παίκτης, συχνά ξεχνούσαν να τον περάσουν από κόσκινο. Ο Ζούλιο Σέζαρ ήταν κοντά 40 χρόνων –ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Ο Ασάνοβιτς είχε τρομερά προσόντα, αλλά το αίμα του δεν έβραζε, γι' αυτό άλλωστε είχε περάσει και από αρκετές ομάδες: δεν παθιάστηκε με καμία από αυτές γιατί έβλεπε το ποδόσφαιρο σαν «αναγκαίο κακό», ένα επάγγελμα που του έλαχε να κάνει! Ο Σόουζα είχε βαρύ ιατρικό ιστορικό και ήταν αρκετά σούπερ σταρ για την Ελλάδα: στον ΠΑΟ των χαμηλόμισθων πιτσιρικάδων της Παιανίας ήταν δύσκολο να αγαπηθεί, κυρίως γιατί η όλη συμπεριφορά του ήταν πολύ διαφορετική από αυτή των υπολοίπων. Ο Βλάοβιτς δεν είχε παίξει σε ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό, ήταν μουρμούρης και απογοητευόταν εύκολα. Ο Κονσεϊσάο ήταν η πιο μυστήρια περίπτωση απ' όλους.

Εγωισμός

Ποτέ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος δεν έχει εμφανιστεί ένας τόσο μπλαζέ παίκτης. Μυστήριοι έχουν περάσει πολλοί. Ο Ζάχοβιτς π.χ. πήγαινε στις καφετέριες της Κηφισιάς για να μαζέψει ήλιο, δεν έπαιρνε τίποτα και αγόραζε παγωτό από το απέναντι περίπτερο, λέγοντας ότι εμπιστεύεται μόνο τα τυποποιημένα προϊόντα! Όμως ο Σλοβένος είχε τουλάχιστον εγωισμό, ό,τι δηλαδή δεν είχε ο Φλάβιο...

Σύγκριση

Στο διάστημα της μικρής παραμονής του στην Ελλάδα παρακάλεσε πάνω από πέντε φορές να μην τον συγκρίνουμε με τον Ριβάλντο. Οταν του ζητούσαν να περιγράψει το παιχνίδι του, απαντούσε ότι «δεν είναι σούπερ σταρ, αλλά βοηθητικός παίκτης». Ενώ καιγόταν ο κόσμος, ζητούσε πληροφορίες για το τι είναι τα μπουζούκια. Οι ήττες του ΠΑΟ τού φαίνονταν λογικές, οι εμφανίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ εντός προγράμματος, η δική του απόδοση του έμοιαζε η πρέπουσα. Το κακό είναι ότι όλα αυτά τα συμπτώματα ωχαδερφισμού τα είχε παρουσιάσει και στην Τουρκία: ο ΠΑΟ έπρεπε να προβληματιστεί γι' αυτόν και μόνο τον λόγο πολύ σοβαρά πριν τον αποκτήσει.

Μυαλό

Είναι αλήθεια ότι ο Βραζιλιάνος είχε το καλοκαίρι έναν μεγάλο υποστηρικτή: τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι, που (όπως κάνουν συνήθως όλοι οι προπονητές) στεκόταν μόνο στα αγωνιστικά στοιχεία του παίκτη, μπερδεύοντας την τωρινή κατάστασή του με τις κάποτε μεγάλες δυνατότητές του. Ενας προπονητής μπορεί να έχει ελλιπή ενημέρωση, μια εταιρεία όχι. Την επόμενη φορά που στον ΠΑΟ θα προταθεί ένας παίκτης, καλό είναι να ρωτήσουν όχι αν είναι καλός, αλλά τι μυαλά κουβαλάει. Και να δουν κυρίως τι χαρακτήρας είναι. Γιατί κατάλληλους παίκτες βρίσκεις πολύ πιο δύσκολα από καλούς…