Πόσο ξέρουμε την αγγλική «συνταγή» εναντίον της βίας; (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Εκεί δεν κυνηγούν ανεμόμυλους. Δεν αγνοούν την πραγματικότητα και τους θεμελιώδεις «κώδικες» του γηπέδου
Τρελός από τη χαρά του, ο παίκτης κατευθύνεται στο «πέταλο» των πλέον ένθερμων οπαδών για να πανηγυρίσει το γκολ που μόλις πέτυχε. Κάνει χάι φάιβ μαζί τους, αγκαλιάζει κι αγκαλιάζεται. Ο διαιτητής αμφιταλαντεύεται: να «προσγειώσει» ή όχι με μια κίτρινη κάρτα τον παίκτη; Να εφαρμόσει ή όχι το γράμμα του άχαρου κανονισμού, ο οποίος ευνουχίζει τον αυθορμητισμό, ακόμα κι όταν αυτός δεν γίνεται ερειστικός; Τελικά ο διαιτητής αποφασίζει να μη δείξει την κίτρινη. Τουλάχιστον όχι όσο ο παίκτης βρίσκεται κοντά στις κερκίδες των φανατικών. Για να μην τους ερεθίσει.

Σε ποια χώρα θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι θα απαντούσαν: «Πού αλλού; Στην Ελλάδα, όπου όλοι συμβιβάζονται με τον χουλιγκανισμό και την αλητεία». Αμ δε! Στην Αγγλία συμβαίνει και μάλιστα «κανονικά και με τον νόμο».

Κυριολεκτικά με τον νόμο. Το έμαθαν όσοι παρακολούθησαν την ημερίδα για το ποδόσφαιρο, την οποία οργάνωσε σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο το Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο. Ο Μπάρι Νόρμαν, υπεύθυνος της βρετανικής Μητροπολιτικής Αστυνομίας για το «Χάιμπουρι», γνωστοποίησε το εξής: στην Αγγλία, διαιτητές και ποδοσφαιριστές μαθαίνουν μέσω σεμιναρίων πως να μην εξάπτουν -έστω κι ακουσίως- τα πάθη της κερκίδας. Ο διαιτητής του προαναφερθέντος παραδείγματος γνωρίζει ότι στο «Χάιμπουρι» -φερ' ειπείν- πρέπει να αποφεύγεται το «κιτρίνισμα» παίκτη της Αρσεναλ που πανηγυρίζει κοντά στο «αναψοκοκκινισμένο» τμήμα του «πετάλου».

Πολλά κι ενδιαφέροντα ακούστηκαν από αγγλικά χείλη κατά τη διάρκεια της ημερίδας: ότι οι τελευταίοι που προσυπογράφουν το κλισέ «στη Βρετανία νικήθηκε ο χουλιγκανισμός» είναι οι ίδιοι οι Αγγλοι. Αλλωστε, ούτε μία ούτε δύο, αλλά 350 συλλήψεις συμπατριωτών τους έγιναν κατά τη διάρκεια του Euro της Πορτογαλίας. Ότι -προσέξτε το αυτό- η Μητροπολιτική Αστυνομία φροντίζει να «στριμώχνει» τους σεσημασμένους χούλιγκαν για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου κι όχι του γηπέδου.
Πολλοί από τους «σκληρούς» έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις «προστασίας», ληστείες, κ.λπ. Οι αστυνομικές Αρχές προσπαθούν να τους απομακρύνουν από το γήπεδο αναμοχλεύοντας την κατάλληλη στιγμή -κυρίως όταν επίκεινται «επικίνδυνοι» αγώνες- τέτοιες υποθέσεις κι όχι «κάνοντας παντιέρα» παρατράγουδα κι επεισόδια που αφορούν στο ποδόσφαιρο.

Τι επιτυγχάνει έτσι η Αστυνομία; Πρώτον, αποφεύγει μια περιττή κι επιζήμια βεντέτα με το σύνολο των σκληροπυρηνικών οπαδών: ο απλός φανατικός ίσως θεωρήσει χρέος του να συμπαρασταθεί στον «ομοϊδεάτη», ο οποίος διώκεται επειδή έδρασε «χάριν της ομάδας». Δύσκολα όμως θα συμπαρασταθεί σε κάποιον που βρήκε τον μπελά του διότι, λόγου χάριν, έκλεψε ένα αυτοκίνητο. Η τακτική «διαίρει και βασίλευε» ανέκαθεν χαρακτήριζε τους Αγγλους -σιγά μην την εγκατέλειπαν τώρα! Με αυτή την έξυπνη τακτική, οι Αρχές αποφεύγουν επίσης ενδεχόμενες πράξεις αντεκδίκησης των ίδιων των σκληρών: εάν κάποιος τιμωρηθεί για «δραστηριότητές» του στο ποδόσφαιρο, όταν επανέλθει, κατά πάσα βεβαιότητα το ίδιο πεδίο -του ποδοσφαίρου- θα διαλέξει για να πάρει ρεβάνς...

Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με μία ή περισσότερες αγγλικές «συνταγές» αντιμετώπισης της βίας. Ενα όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει: ότι εκεί δεν κυνηγούν ανεμόμυλους. Δεν αγνοούν την πραγματικότητα και τους θεμελιώδεις «κώδικες» του γηπέδου. Μπορεί εμείς εδώ να έχουμε διαμορφώσει την απλουστευτική -και γι' αυτό απατηλή- εντύπωση ότι οι Αγγλοι «ξεμπέρδεψαν» χάρη στο δόγμα «συλλάβετε, φυλακίστε, τελειώσατε». Εκείνοι όμως ούτε θεωρούν πως έλυσαν το πρόβλημα ούτε γοητεύονται τόσο από την ευκολία της... παρωπίδας.
Απορρίψτε ή δεχθείτε οτιδήποτε τέτοιο «βρετανικό». Μόνο, να χαρείτε, μη διακινδυνεύσετε παραλληλισμούς με... κάποια άλλα «λεβέντικα»! Και κυρίως «συνεπή». Ξέρετε τώρα. Να δέρνονται πρόεδροι ομάδων (Γρανίτσας) στα «επίσημα» ενός γηπέδου ή παίκτες (Γεωργίου) στα αποδυτήρια ενός άλλου ανεμπόδιστα. Να εμποδίζονται όμως να πάρουν ανάσα κάπου αλλού άλλοτε (ας πούμε Λιβαδειά) πατέρες και παιδιά, διότι τα δακρυγόνα πέφτουν σαν το χαλάζι.

Να πέφτει -σε διάφορες περιπτώσεις- «το ξύλο της αρκούδας» μπροστά στα μάτια αστυνομικών ή σεκιουριτάδων και το κατς να μη διακόπτεται πριν εξουθενωθούν ή βαρεθούν οι «διαγωνιζόμενοι». Όμως -έτσι, για να πάρει το αίμα της πίσω η «τάξη»- να γίνεται κατάχρηση του «κεκλεισμένων των θυρών» (ξέρετε δα τι έκανε η γριά όταν έλαβε την άδεια να εκτελέσει μια σωματική λειτουργία). Εν ολίγοις, να μπαίνει συνεχώς λουκέτο στα γήπεδα ένεκα του φόβου ότι η βία θα διώξει τον όποιο κόσμο (επιμένει να) πηγαίνει εκεί. Μοιάζει με το «αυτοκτονούμε φοβούμενοι μήπως μας σκοτώσουν»! Εύκολη λύση; «Εύκολη» ναι, «λύση» χλομό... Αλλά είπαμε: τι να τους κάνεις τέτοιους παραλληλισμούς; Από τη μία πλευρά κοτζάμ στρατηγική, από την άλλη «γιούργια και βλέπουμε». Είναι σαν να συγκρίνεις το γήπεδο του Ακράτητου με το νέο Γουέμπλεϊ...