Το οπλοστάσιο της επόμενης Εθνικής και το στοίχημα της μετάβασης (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Ο Οτο Ρεχάγκελ επέστρεψε από το Ριάντ με τη βεβαιότητα (ή μάλλον, επειδή πρωταθλητισμός και βεβαιότητα είναι μονίμως σε διαζύγιο, ας γράψουμε καλύτερα «με την πεποίθηση») ότι ευρίσκεται πολύ κοντά στο να έχει, κιόλας, κορμό. Τον κορμό της... επόμενης Εθνικής. Το «σώμα» των πάνω-κάτω 30 διεθνών, δηλαδή, απ' το οποίο εκάστοτε θα προκύπτει η επιλογή των 20 ή των 22. Το είπε, μονάχος, άλλωστε. Όσοι ταξίδεψαν στη Σαουδική Αραβία, συν επτά.
Ποιοι είναι οι επτά; Οι προφανείς: Γιαννακόπουλος, Φύσσας, Μπασινάς, Χαριστέας, Σεϊταρίδης, Κυργιάκος, Κατσουράνης. Οτι ο χερ Οτο δεν είπε «συν οκτώ», ετούτο εάν ήμουν στη θέση του (...όγδοου) Βρύζα θα με έβαζε σε σκέψεις. Το νούμερο δεν είναι και τόσο πιθανό να ειπώθηκε, από τον Γερμανό, στην τύχη ή κατά προσέγγισιν. Αλλά ασφαλέστερη εικόνα θα έχουμε στο ερχόμενο προσκλητήριο, σ' ένα μήνα. Διότι τότε, σε «διεθνή ημερομηνία», θα ξαναμπούν στη λίστα-κριτήριο οι ξενιτεμένοι.

Όπως και να 'χει, ενάμιση χρόνο μετά τη Λισσαβώνα ο ομοσπονδιακός τεχνικός έχει ήδη αντικαταστήσει:

• Τους, υπό τον Νικοπολίδη, τερματοφύλακες. Αντί Χαλκιά και Κατεργιαννάκη, ο Κοτσόλης (και, ακόμη όχι σε επίσημο ντεμπούτο αλλά με αρκετές συμμετοχές σε προπονήσεις των Ανδρών, ο Σηφάκης).
• Τον Γεωργιάδη και τον Λάκη με τον Γκέκα και τον Σαλπιγγίδη.
• Τον Βενετίδη με τον Λαγό (και τον Δάρλα).
• Τον Νταμπίζα με τον Αλεξόπουλο (και, αν θέλετε, τον Βύντρα).
• Τον Τσιάρτα και τον Νικολαΐδη με τον Τζιώλη και τον Μάντζιο.

Επιπλέον, στο ίδιο αυτό διάστημα, ο Ρεχάγκελ ανακάλεσε από το (κοντινό ή απώτερο) παρελθόν της ομάδας τις εξτρά λύσεις, πολυτελείας ή όχι: Λυμπερόπουλος, Ανατολάκης, Αντζας. Ο Λυμπερόπουλος κι ο Ανατολάκης, για όποτε (και ό,τι) χρειαστεί. Ο Αντζας, απ' όσα δείχνουν τα πράγματα, για... φουλ χρήση. Για τα υπόλοιπα επιμέρους θα αποφασίσει, ως συνήθως, η ζωή. Ποτέ δεν γίνεται, στο ποδόσφαιρο εθνικού επιπέδου, να υπάρχει πρόβλεψη για τα πάντα. Αλλά για τα πάντα (το καλό είναι ότι θα) υπάρχει εναλλακτική. Το «περιστατικό» Πατσατζόγλου-Καψή είναι το πιο χαρακτηριστικό. Η κακοτυχία του ενός, η ευκαιρία καριέρας μετά τα 30 για τον άλλον. Ετσι πάει, στο επάγγελμα. Η απρόοπτη απώλεια και το απρόοπτο κέρδος.

Απ' τους δέκα, που πήραν το βάπτισμα του πυρός μετά το Euro 2004, οι εννέα ήταν τις προηγούμενες ημέρες στη Μέση Ανατολή. Ακούγεται αναμενόμενο, έως αυτονόητο, ότι δεν έχουν και οι εννέα τον ίδιο βαθμό προόδου και αφομοίωσης. Αλλωστε, δεν ξεκίνησαν ταυτοχρόνως και οι εννέα από κοινή αφετηρία, ούτε έχουν και οι εννέα το ίδιο ταλέντο ή τον ίδιο χαρακτήρα. Για κάποιον λόγο, όμως, νιώθω σίγουρος ότι (μπορεί ο Λαγός ή ο Σαλπιγγίδης να κέρδισαν το πιο πολύ έδαφος, αλλά) και οι εννέα θα επανακληθούν.

Ο δέκατος είναι ο Ταβλαρίδης. Πρόκειται για ιδιάζουσες εκκρεμότητες, η δική του περίπτωση και η παρεμφερής του Αμανατίδη. Αγνωστο αν στο μέλλον θα έχουν (με τον Ρεχάγκελ) άλλες ευκαιρίες. Κατ' εμέ, καλώς ή κακώς, απίθανο. Είναι καταφανέστατο ότι κάτι δεν του άρεσε του κόουτς, κάτι (μικρό ή όχι) τον πείραξε, και η πείρα εδώ διδάσκει ότι δύσκολα θα αλλάξει το αγύριστο κεφάλι. Πιθανό, απεναντίας, μοιάζει ότι αργά ή γρήγορα (εφόσον εδραιωθούν στο καινούργιο, υψηλοτέρου επιπέδου, περιβάλλον και φανούν ανταγωνιστικοί) ο Γερμανός θα στείλει το προσκλητήριό του στον Σαμαρά και στον Μασμανίδη. Διότι, στην πορεία, πάντοτε κάποιοι θα αποσύρονται, για τον άλφα ή τον βήτα λόγο, απ' το προσκήνιο.

Η εικόνα, λοιπόν, είναι αυτή. Το οπλοστάσιο, στην αφετηρία των προκριματικών του Euro 2008, θα 'ναι (δεν γεννάται θέμα) γεμάτο. Εάν θα 'ναι και αξιόπιστο, ώστε να εγγυάται την αδιατάρακτη μετάβαση στην επόμενη εποχή, τούτο μένει να φανεί. Πολύπλοκο στοίχημα. Η ομάδα δεν είναι άθροισμα ατομικών αξιών. Η ομάδα είναι γινόμενο. Το άθροισμα των ατομικών αξιών, πολλαπλασιασμένο με τον συντελεστή ομοιογένειας, ομοψυχίας, ομόνοιας. Οχι οι έντεκα καλύτεροι, αλλά οι έντεκα που παίζουν καλύτερα μαζί. Αρα οι έντεκα που σκέπτονται, αισθάνονται, λειτουργούν σαν ένας. Από διαίσθηση, με τον Ρεχάγκελ έχω το κεφάλι ήσυχο. Εμπιστοσύνη. Οχι ότι θα μας οδηγήσει να... κατακτήσουμε εκ νέου την ευρωπαϊκή κούπα. Έχω το κεφάλι ήσυχο, για τη διαδικασία. Για το αποτέλεσμα, ποτέ δεν ξέρεις.

Την τριετία 2001-04 μας δίδαξε το «α» και το «βου»: Πώς, από την ανυπαρξία, κτίζεις και προχωράς (έως... όπου σε πάει). Την επόμενη τριετία, εκτιμώ ότι θα μας περπατήσει παραπέρα: θα μας διδάξει πώς ανανεώνεις ό,τι έκτισες (κι ό,τι σε πήγε στο μη παρέκει). Διότι όλοι εμείς την ανανέωση την ξέρουμε, σαν εξπέρ, στο μιλητό και στο γράψιμο. Εάν μας έβαζες να την κάνουμε στην πράξη, εφαρμόζοντας όσα λέμε κι όσα αραδιάζουμε στο χαρτί, είναι 110% βέβαιο ότι δεν θα αφήναμε ούτε κολυμπηθρόξυλο όρθιο. Ενώ εκείνος την πραγματοποιεί απερίσπαστος, προσεκτικός, σώφρων. Τεσσεράμισι χρόνια μετά την έλευσή του στη χώρα, παραμένει το αποκούμπι μας. Το μοναδικό, σοβαρό στο τοπίο, τέτοιο.