Όποιους ξέρει κι εμπιστεύεται (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σήμερα γίνεται η κλήρωση των ομίλων των προκριματικών του Euro 2008. H Εθνική μας ομάδα, εξαργυρώνοντας το γραμμάτιο της Πορτογαλίας, είναι στο γκρουπ των ισχυρών και ευελπιστεί να έχει μια καλή κλήρωση, να βρεθεί δηλαδή σ' έναν όμιλο με αρκετές ασθενέστερες από αυτήν ομάδες ώστε να καταφέρει να τερματίσει σε μία από τις δύο πρώτες θέσεις. Διαβάζω κι ακούω διάφορα, με τα οποία διαφωνώ. Καλή κλήρωση για την Εθνική μας είναι η αντικειμενικά δυσκολότερη που μπορεί να της τύχει.

Για να χαρακτηρίσουμε μια κλήρωση καλή ή κακή, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ένα δεδομένο: τι είδους ομάδα είναι αυτή για την οποία συζητάμε. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά καλές κληρώσεις. Αλλοι είναι οι αντίπαλοι που θέλουν π.χ. οι Γάλλοι κι άλλοι οι αντίπαλοι που θέλουν οι Σέρβοι. Για τους Γάλλους ένα ματς στο Ζάγκρεμπ μπορεί να είναι μια απλή υπόθεση, για τους Σέρβους μπορεί να είναι αποστολή στην κόλαση. Υπό αυτό το πρίσμα, καλό είναι να μη μας τύχουν ξανά οι Αλβανοί κι οι Τούρκοι: ως χώρα δεν αντέχουμε τέτοιες περιπέτειες.

Λύσεις

Πέρα από αυτό, υπάρχει και το ίδιο το αγωνιστικό πρόσωπο της Εθνικής που δεν επιτρέπει σε κανέναν να παρακαλάει (επιπόλαια) για εύκολους αντιπάλους. Η πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου χάθηκε στα εντός έδρας ματς με την Τουρκία και την Ουκρανία. Αν η Εθνική μας είχε κερδίσει ένα από αυτά, θα ήταν τουλάχιστον στα μπαράζ. Το γιατί δεν τα κέρδισε νομίζω ότι το θυμόσαστε: δεν πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε επειδή απέναντι στις κλειστές (και καθόλου σκληρές) άμυνες των δύο αυτών ομάδων δεν είχε τρόπους επίθεσης. Είχε πολλή διάθεση, τρομερό πάθος, μεγάλη συμπαράσταση από τον κόσμο, αλλά δεν είχε πολλές επιθετικές λύσεις.

Μάθημα

Το πάθημα μάθημα, θα πει κάποιος. Διαφωνώ. Κανένα απολύτως μάθημα δεν πήραμε από τη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας στον όμιλο των προκριματικών και η μεγαλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι ότι όλοι έμειναν στη θέση τους. Ο αποκλεισμός δεν αναλύθηκε, απλώς συγχωρέθηκε. Έγινε λίγο μελό. Κι επειδή το μελό έφερε συναίσθημα και το συναίσθημα στοργή (και όχι κριτική ή αυτοκριτική), η Εθνική μας βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο που βρισκόταν μετά το τέλος της μεγάλης περιπέτειας στην Πορτογαλία. Είναι μια ομάδα με παίκτες που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους, παίζουν για τη φανέλα και τον προπονητή τους, αλλά όλα αυτά δεν φτάνουν για να αντιμετωπιστεί ένα σοβαρό αγωνιστικό πρόβλημα: δεν έχει τους αντικαταστάτες του Τσιάρτα και του Νικολαΐδη και ως εκ τούτου σκοράρει δύσκολα.

Θαύμα

Το πιο μεγάλο κακό που συνέβη σε αυτή την ομάδα κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Μουντιάλ δεν ήταν ο αποκλεισμός, αλλά η αγωνιστική της στασιμότητα. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Εuro του 2004 ο Ρεχάγκελ ψάχτηκε πάρα πολύ. Στην πορεία εκείνης της διοργάνωσης ο ομοσπονδιακός καθιέρωσε τον Δέλλα, ανακάλυψε τον Καψή και τον Γιαννακόπουλο, βρήκε τον Κατσουράνη, κατάλαβε τον Χαριστέα, έχρισε ηγέτη του γκρουπ τον Ζαγοράκη. Την ίδια στιγμή άφησε πίσω τον Κωνσταντινίδη, έστειλε στον πάγκο τον Νταμπίζα, έχασε τον Πατσατζόγλου και τον Αντζα: στην Πορτογαλία πήγε μια ομάδα που ήταν το καθαρό απόσταγμα μιας καταπληκτικής δουλειάς που δεν είχε να κάνει μόνο με τα αγωνιστικά, αλλά και με τους χαρακτήρες. Ο Ρεχάγκελ βρήκε τα παιδιά που ήθελε και μαζί τους (και καθόλου τυχαία) έφτασε στο θαύμα.

Αίμα

Στη διάρκεια των προκριματικών του Μουντιάλ ο Γερμανός δεν έκανε το ίδιο. Δεν τόλμησε να ρισκάρει, δεν έδωσε ευκαιρίες σε κανέναν, τελείωσε κάποια ματς καλά καλά χωρίς αλλαγές, έπαψε να ψάχνεται. Η ομάδα του έγινε προβλέψιμη, αναλύθηκε από τους αντιπάλους της, «μπούκωσε» αγωνιστικά, μολονότι οι παίκτες της είχαν τρομερή θέληση. Τώρα κάνει κάποια φιλικά –σαν αυτά που έγιναν στο Ριάντ– για να βρει φρέσκο αίμα. Δεν με πείθει για τις προθέσεις του.

Προπονητής

Δεν θα γίνει καμία νέα αρχή με τον Ρεχάγκελ. Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου η Ελλάδα θα παραταχθεί με τον Νικοπολίδη τερματοφύλακα, τον Σεϊταρίδη δεξιά και τον Φύσσα αριστερά, τον Καψή και τον Δέλλα στο κέντρο της άμυνας, τον Ζαγοράκη, τον Μπασινά, τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη στα χαφ, τον Χαριστέα και τον Γιαννακόπουλο στην επίθεση. Ολοι οι υπόλοιποι (όλοι!) διεκδικούν απλώς τη θέση του Βρύζα, δηλαδή τη θέση ενός παρτενέρ του Χαριστέα, που θα αγωνίζεται όταν κι εφόσον αυτό χρειάζεται. Αν οι έντεκα αυτοί είναι υγιείς, θα παίζουν βασικοί και σας το υπογράφω. Οχι μόνο γιατί είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά και γιατί ο προπονητής τους αυτούς ξέρει κι αυτούς εμπιστεύεται.

Απίθανο

Δεν έχει νόημα να γίνονται συζητήσεις και ενστάσεις επί του προκειμένου. Ετσι θα συμβεί κι αν θέλουμε το καλό της Εθνικής, όσο πιο ήσυχους τους αφήσουμε, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχουν. Οι ενστάσεις θα είχαν νόημα όταν συζητιόταν η παραμονή του κόουτς: με έναν άλλο προπονητή κάποιος θα μπορούσε να περιμένει μια άλλου τύπου ομάδα. Με τον Ρεχάγκελ είναι απίθανο.

Βασικοί

Έβλεπα τα φιλικά στο Ριάντ. Ο Μάντζιος «παρίστανε» τον Χαριστέα και ο Σαλπιγγίδης τον Γιαννακόπουλο. Ο Αντζας έπαιζε όπως ο Δέλλας και ο Βύντρα προσπαθούσε να κάνει ό,τι ο Σεϊταρίδης. Ο Λαγός, ο μακράν πιο ενδιαφέρων ποδοσφαιριστής της νέας φουρνιάς, εμφανίστηκε σε ρόλο Τάκη Φύσσα (κόντρα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του) μερικές φορές παίζοντας όλη την πλευρά μόνος του! Ο «Λύμπε» όταν έμπαινε προσπαθούσε να κινηθεί όπως ο Καραγκούνης: έβλεπες τα ματς και καταλάβαινες ότι ο Γερμανός ακόμα και όταν δοκιμάζει παίκτες έχει στο μυαλό τους βασικούς του.

Αντίπαλοι

Δεν το βρίσκω ιδιαίτερα κακό. Απλώς επειδή ξέρουμε πώς γουστάρουν να παίζουν οι βασικοί του (γερά, προσεκτικά και στην κόντρα), ελπίζω η κλήρωση να μας φέρει ως αντιπάλους τη Γαλλία, την Τσεχία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Δεν γίνεται, ε;