Η ψύχωση με τις ηλικίες, η ανανέωση και το γκρέμισμα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ψύχωση με τις ηλικίες (των παικτών) τείνει, στον Τύπο κι από κει σε κάποιο (όχι ακριβώς ασήμαντο) κομμάτι του ποδοσφαιρόφιλου κοινού, να πάρει τη διάσταση... πανδημίας. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, η ημερομηνία γέννησης! Και δεν πρόκειται, να πεις, για την Εθνική Ελπίδων, όπου τα όρια είναι εξ ορισμού απαραβίαστα. Πρόκειται για την Εθνική Ανδρών, πρόκειται για τον Ολυμπιακό, πρόκειται για το αν η ΑΕΚ έκανε καλά που αγόρασε τον Έμερσον ή ο Ρεχάγκελ που κάλεσε μετά το Euro 2004 τον Λυμπερόπουλο και τον Ανατολάκη και ούτω καθεξής.

Το να 'χεις μέσον όρο τα 32 χρόνια και σε μια νύχτα να τον κατεβάσεις στα 24 είναι ο ένας δρόμος. Το να 'χεις μέσον όρο τα 32 χρόνια και, σε ορίζοντα π.χ. τριετίας, να τον κατεβάσεις στα 28, αυτό είναι ο άλλος δρόμος. Ο πρώτος λέγεται γκρέμισμα. Ο δεύτερος λέγεται ανανέωση. Η σύγχυση έρχεται, όταν μες στο μυαλό του δημοσιογράφου και του φίλαθλου η ανανέωση είναι το... γκρέμισμα. Όπως μας δίδαξε η ιστορία του Παναθηναϊκού, πιο σημαντικό κι απ' το ποιοι νέοι εντάσσονται στην ομάδα είναι ποιοι παλαιοί έχουν μείνει για να βοηθήσουν τους νέους στην ένταξη και στην αφομοίωση.

Ο Ολυμπιακός και η Εθνική, ομάδες με προφανή την ανάγκη αναζωογόνησης, έχουν το κοινό χαρακτηριστικό να σχεδιάζονται και να λειτουργούν δίχως «τεχνικό διευθυντή». Κάνει (και) αυτή τη δουλειά ο προπονητής. Δείχνει ευτύχημα ότι ο προπονητής είναι ο Σόλιντ. Ο Ρεχάγκελ. Ασφαλή χέρια. Νουνεχείς επαγγελματίες, που ξέρουν τα αυτονόητα. Το know how. Και δεν ενδίδουν στον περισπασμό (οπότε έτσι δεν χάνουν και το focus με το) να επηρεάζονται διαβάζοντας με το νι και με το σίγμα τι γράφουν οι εφημερίδες. Όποιος μπήκε σε τούτο το τριπάκι, έχασε τον μπούσουλα. Τον προορισμό. Εν τέλει, το παιχνίδι.

Οι εφημερίδες είναι για να γράφουν. Ο προπονητής, για να (προβλέπει και να) πράττει. Η «ψύχωση» του Ρεχάγκελ με τον Ζαγοράκη και τον Δέλλα, υπ' αυτό το πρίσμα, βρίσκει την εξήγησή της. Ο Γερμανός θέλει στυλοβάτες. Δεν ξέρει άλλους, πιο κατάλληλους. Εμείς, απ' τα παιχνίδια στο Ριάντ, είδαμε τα δύο γκολ του κάπτεν που ήρθαν να κάνουν σάντουιτς (καθότι μπήκαν, το ένα αμέσως πριν και το άλλο αμέσως μετά) τη δημόσια αναζωπύρωση του εθνικού ζητήματος... πότε, επιτέλους, ο αρχηγός «θα το κόψει». Εντυπώσεις. Κουβεντολόι. Ο χερ Οτο είδε, στη Σαουδική Αραβία, ουσία. Κι η ουσία ήταν ότι η Εθνική όποτε «τόλμησε» να ξεκουράσει τον Ζαγοράκη, είτε στο 46' είτε στο 83', έχασε συνοχή, ισορροπία, αυγά, πασχάλια και διάφορα άλλα ζωτικά πράγματα.

Ο Καραγκούνης, που λόγω προτέρου βίου στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα εμείς θα μπορούσαμε να τον δούμε ως τον επόμενο στρατηγό στη μεσαία γραμμή, για τον Ρεχάγκελ είναι ο πληθωρικός (πάντοτε παρορμητικός και πάντοτε καλοδεχούμενος στις τάξεις) μαχητής. Αλλά όχι στυλοβάτης. Αφού, έως τα 29 χρόνια του που τα κλείνει τον Μάρτιο, δεν έχει καταφέρει να φιλτράρει (με την ωριμότητα) τον... παγκοσμίως μοναδικό οίστρο του, οπότε (μεταξύ άλλων) εξακολουθεί να τραβάει τις κάρτες όπως η λάμπα τα μυγάκια είτε είναι ημιτελικός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είτε φιλικό, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το κάνει ποτέ. Ισως είναι και καλύτερα, να μην αλλάξει. Γιατί, τότε, μπορεί να μην είναι ο αυθεντικός Καραγκούνης που γνωρίσαμε, λατρέψαμε, λατρεύουμε. Τον θέλεις. Προσεύχεσαι να τον έχεις. Αλλά δεν χτίζεις επάνω του.

Μεσολαβούν επτά μήνες έως την εκκίνηση των προκριματικών (που θα διαρκέσουν 14, ακριβώς τους διπλάσιους, μήνες) του Euro 2008. Θεωρώ αυτούς τους επτά μήνες, της μετάβασης, απολύτως καθοριστικούς για το τι θα παρουσιάσει η Εθνική στους επόμενους 14. Τα υπόλοιπα είναι παρόλες. Αέρας. Τηλεοπτικός αέρας. Φρέσκος αέρας. Αέρας, πάντως. Οταν έχουμε ξεμείνει, απ' τα παλαιά, στη μακριά από τα μεγαθήρια λογική, τούτο κάνει ειρωνική αντίθεση με το ότι η Ελλάδα στην κλήρωση, την Παρασκευή, είχε top of the top μεταχείριση. Το νούμερο 1 στο pot 1.
Την ίδια στιγμή, όταν μες στο γήπεδο αποδεικνύονται αξεπέραστα εμπόδια η Ουντινέζε, η Ρόσενμποργκ, η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης ή η Ράπιντ Βουκουρεστίου, τότε δεν βγάζει νόημα η πολλή συζήτηση για την Τουρκία, τη Νορβηγία, τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη ή την Ουγγαρία.

ΥΓ.: Να διορθώσω, επί τη ευκαιρία, τη μεγαλοπρεπή πατάτα της Παρασκευής (και ευχαριστώ τον καλό Πατρίκ Κομνηνό για την προσοχή και την υπόμνησή του). Ο Γιάννης Μασμανίδης, το Ελληνόπουλο της Αρμίνια Μπίλεφελντ, με τους ισχύοντες διεθνείς κανονισμούς δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική Ελλάδος. Οχι επειδή αγωνίστηκε στις Ελπίδες της Γερμανίας. Τέτοιες «μετεγγραφές» παικτών και με τα δύο διαβατήρια, απ' τις Ελπίδες της μιας χώρας στους Ανδρες της άλλης, πλέον επιτρέπονται. Αρκεί ο παίκτης, και ακριβώς αυτό ήταν που δεν εγνώριζα, να μην είναι άνω των 21 ετών. Ο Μασμανίδης, ατυχώς, είναι. Αλλά... το σημειώσαμε ήδη. Οι εφημερίδες είναι για να γράφουν. Οι δημοσιογράφοι είναι για να μαθαίνουν απ' τα λάθη τους. Ο προπονητής, που γνωρίζει αυτά που δεν γνωρίζει «ο κόσμος όλος», είναι για να πράττει. Ευτυχώς, για όλους μας.