Η ομάδα των στερητικών «α» (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Aυτή η ΑΕΚ που είδαμε στο προχθεσινό παιχνίδι στο Καυταντζόγλειο έμοιαζε με το αυτοκίνητο του άπειρου οδηγού σε δρόμο με πάγο. Στροβιλιζόταν χωρίς έλεγχο. Και ο οδηγός δεν μπορούσε να κάνει τίποτε.

Οι αλλαγές που δοκίμασε ο Πορτογάλος προπονητής του «Δικεφάλου» δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Η ζημιά ήταν αναπόφευκτη. Αυτή η ΑΕΚ είναι ικανή να δημιουργεί διαφορά από την κορυφή και να μειώνει τη διαφορά της από εκείνους που ακολουθούν, δηλαδή τον ΠΑΟ. Πριν εξετάσει κάποιος τα αγωνιστικά, ίσως πρέπει να σταθεί στις δυνατότητες της ομάδας. Μετά την περσινή εμφάνιση, σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, η ομάδα διαφημίζεται ως ικανή για το πρωτάθλημα, σε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια αυθυποβολής των ποδοσφαιριστών και του κόσμου.

Ομως, εδώ δεν πρόκειται για σεμινάρια αυτοβελτίωσης με βάση τις επιταγές κάποιου γκουρού ανατολικής φιλοσοφίας. Το αυτοκίνητο έχει συγκεκριμένες δυνατότητες. Και η μόνη περίπτωση να περάσει πρώτο τη γραμμή του τερματισμού είναι να δούμε ένα ποδοσφαιρικό ανάλογο, αυτό ενός γκραν πρι που έγινε πριν από πέντε χρόνια στην πίστα spa του Βελγίου, όταν τερμάτισαν έξι αυτοκίνητα όλα κι όλα.

Στις πίστες της Φόρμουλα 1 κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, όχι όμως και σε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, ακόμα και αν πρόκειται για το ελληνικό. Το υλικό της ΑΕΚ δεν επαρκεί για να πετύχει στόχους όπως το πρωτάθλημα. Και θα χρειαστεί καιρό για να μπορέσει να διεκδικήσει κάτι τέτοιο. Βέβαια, επικοινωνιακά, η διοίκηση της ομάδας τα καταφέρνει πολύ καλά στη δημιουργία ψευδαισθήσεων, αλλά μερικές φορές έρχονται κάτι τέτοιες κακοτοπιές τύπου Ηρακλή, που δείχνουν την πραγματική εικόνα, χωρίς το λούστρο του επικοινωνιακού photoshop. Φυσικά, οι μεγάλες ήττες στο ποδόσφαιρο δεν έρχονται ξαφνικά.

Οι αγωνιστικές αδυναμίες της ΑΕΚ έγιναν ιδιαίτερα εμφανείς από τα παιχνίδια με τον Εθνικό. Ομάδα που δεν κάνει ευκαιρίες, που δεν μπορεί καν να μπει στην περιοχή, ένα κέντρο χωρίς φιλοδοξίες και αγωνιστικό χαρακτήρα και μια άμυνα που χάνει την αυτοσυγκέντρωσή της, μυστηριωδώς, ακριβώς στο χρονικό διάστημα που χρειάζεται ο αντίπαλος. Στο Καυταντζόγλειο αυτό συνέβη και στα τέσσερα γκολ του Ηρακλή, αν και δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτό που χάθηκε δεν ήταν η αυτοσυγκέντρωση των αμυντικών, αλλά οι ίδιοι οι αμυντικοί. Οπως ένα σμήνος αεροπλάνων που χάνεται ξαφνικά από τα ραντάρ τη στιγμή που πετά πάνω από το τρίγωνο των Βερμούδων.

Πολύ συχνά λέμε, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τις επιλογές ενός προπονητή, ότι εκείνος γνωρίζει καλύτερα. Ο Σάντος, όμως, έκανε λάθος χρησιμοποιώντας και τον Δέλλα και τον Εμερσον στην ίδια ενδεκάδα, σε ένα παιχνίδι που όλοι γνώριζαν ότι θα ήταν η πιο σοβαρή δοκιμασία του «Δικεφάλου» για τον τίτλο, πριν από την αναμέτρηση του Καραϊσκάκη. Ο Εμερσον ήταν το πολυδιαφημισμένο νέο απόκτημα, που χρησιμοποιήθηκε διότι έπρεπε να δικαιολογηθεί και ο επικοινωνιακός ντόρος. Πιθανόν να μπορέσει να βοηθήσει την ομάδα, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το ξέρουμε σε λίγο καιρό.
Οπως και το αν τελικά η χρησιμοποίησή του «απελευθερώσει» τον χειρότερο Κατσουράνη των τελευταίων χρόνων. Ο Σάντος, στο παιχνίδι της Κυριακής, θύμισε τον μαθητή που δεν αφιερώνει πολύ χρόνο στο διάβασμα και πηγαίνει στις εξετάσεις με τον αέρα του μεγάλου βαθμού στα προφορικά. Η φετινή ΑΕΚ είναι μια ομάδα των στερητικών «α». Άχρωμη, ασύνδετη, αδιάφορη μερικές φορές, ανιαρή και ανίσχυρη.

Ο προπονητής της έχει ευθύνες για την εικόνα της ομάδας. Μιας ομάδας τόσο ανασφαλούς, που όταν δέχεται τρία γκολ από τον Ολυμπιακό, υποστηρίζει ότι το σκορ δεν αντανακλά την εικόνα των ομάδων μέσα στο γήπεδο. Το ίδιο υποστηρίζει και μετά το ματς με τον Ηρακλή. Και ενδεχομένως το ίδιο θα υποστηρίζει, από εδώ και πέρα, έπειτα από κάθε άτυχο αποτέλεσμα.