Τρεις καταραμένες μπάλες (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου (karpetshow@yahoo.gr) έφτασαν διάφορα e-mail, με τα οποία φίλοι αναγνώστες μού ζήτησαν να ασχοληθώ με διάφορα θέματα που προέκυψαν το ποδοσφαιρικό μας Σαββατοκύριακο (με την κρίση της ΑΕΚ, με τον ΠΑΟ μετά τον Κονσεϊσάο, με τον Ζεβλάκοφ και τον Νε, με τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή και κυρίως με τα απίστευτα που γίνονται στη διαιτησία) και να ξεχάσω το τένις. Θα τους κακοκαρδίσω. Θα αφιερώσω μία ακόμα σελίδα στον Παγδατή –για τα ποδοσφαιρικά ραντεβού αύριο. Γιατί το κατόρθωμα του Κύπριου παρά την ήττα στον τελικό παραμένει χωρίς προηγούμενο κι επειδή ευκαιρίες για να γράψω για τένις δεν έχω πολλές. Μία στις τόσες θέλω να ασχολούμαι όχι με όσα σας έχω συνηθίσει, αλλά με όσα αληθινά μου αρέσουν.

Οσοι είδατε τον τελικό του Οπεν της Αυστραλίας ελπίζω να καταλάβατε αυτό που είχα γράψει το Σάββατο, ότι δηλαδή ο μεγάλος αντίπαλος κάθε τενίστα είναι ο εαυτός του. Ο κάθε παίκτης παιδεύεται να φτάσει σε ένα βαθμό τελειότητας που θα τον κάνει ανίκητο: πρόκειται για μια ουτοπική θεώρηση της πραγματικότητας (αφού το τέλειο δεν υπάρχει), αλλά εν τούτοις πολύ αληθινή. Ο τενίστας όσο καλύτερος είναι τόσο πιο πολύ βάζει μέσα στο κεφάλι του παρανοϊκές ιδέες που αφορούν στο παιχνίδι του. Ο Ματς Βιλάντερ έλεγε ότι ζεσταίνεται, αφού περάσουν οι πρώτες δύο ώρες! Υπάρχει ένα μυθικό παιχνίδι του στο Οπεν της Ρώμης του 1992 με αντίπαλο έναν άγνωστο Ισπανό που ξεκίνησε, διακόπηκε γιατί νύχτωσε και συνεχίστηκε την επόμενη μέρα, φτάνοντας συνολική διάρκεια 5,5 ωρών! Ο Βιλάντερ που ήταν τότε στους δέκα του κόσμου δεν πήρε κανένα απολύτως ρίσκο και νίκησε τον αντίπαλό του, αφού τον εξάντλησε στο τρέξιμο. Ο ακατανόητος (με βάση τη δυναμικότητα των αντιπάλων) αυτός μαραθώνιος ήταν για τον Σουηδό ο ευκολότερος τρόπος για να κερδίσει.

Βασιλιάς

Ο Παγδατής έχασε τον αγώνα, όταν δεν κατάφερε στο δεύτερο σετ με τρεις μπάλες στη διάθεσή του να κάνει το 6-5, να κρατήσει το σερβίς του και να φτάσει ένα γκέιμ από το 2-0. Ο Φέντερερ με τα 35 κερδισμένα τουρνουά απέδειξε με το ψύχραιμο και μυαλωμένο παιχνίδι του ότι είναι δικαίως ο απόλυτος βασιλιάς, αλλά ο Παγδατής έχει (;!) την ικανοποίηση ότι ήταν αυτός που έχασε το ματς και όχι ο αντίπαλός του αυτός που κέρδισε. Οταν πέταξε το αβαντάζ του πιθανού 6-5, το μυαλό του δικαιολογημένα κόλλησε. Αυτές οι τρεις καταραμένες μπάλες που έπαιξε βιαστικά ή λάθος τον στοίχειωσαν: ό,τι ακολούθησε ήταν φυσική συνέπεια.

Κοντά

Ο Κύπριος τελείωσε το ματς, έχοντας τη βεβαιότητα ότι το πράγμα θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Αυτή η σιγουριά σε ένα σκληρό ψυχολογικό παιχνίδι, όπως το τένις, μετράει πιο πολύ από έναν τίτλο: ο Παγδατής, αν κάποτε τον κερδίσει τον Φέντερερ, θα το κάνει χάρη σε αυτές τις τρεις χαμένες μπάλες. Από την Κυριακή το πρωί νιώθει ότι τον Ελβετό (σε αυτή τουλάχιστον την επιφάνεια) τον έχει του χεριού του. Κατά βάθος είναι βέβαιος ότι αν διαχειριζόταν καλύτερα το αβαντάζ, θα είχε πάρει και το ματς! Δεν αποκλείω μάλιστα κάτι τέτοιο να σκέφτηκε και ο Φέρντερερ, ο οποίος στο τέλος του αγώνα τον αποθέωσε: ο Ελβετός ένιωσε πολύ κοντά στην ήττα, πολύ πιο κοντά απ’ όσο δείχνει το τελικό 3-1.

Τρέλες

Το τένις είναι ένα σπορ για μονομανείς ανθρώπους. Ο Λάρσον κυκλοφορούσε με προσωπικό ψυχολόγο. Ο Τζίμι Κούριερ σταμάτησε πολύ νωρίς, γιατί δεν άντεχε στην ιδέα ότι δεν θα είναι νούμερο 1. Ο Αγκάσι άλλαξε δραστικά την εμφάνισή του για να κάνει μια δεύτερη καριέρα και εμφανίστηκε εντελώς γουλί, «αυτοκαταστρέφοντας» την εικόνα του Αμερικανού ποπ σταρ με τα extension. Ο Σάμπρας, ένας αληθινός αρχιτέκτονας πόντων που σημάδευε γωνίες κι έφτιαχνε ένα ολόκληρο ματς στο κεφάλι του, σαν σκακιστής που βλέπει πέντε κινήσεις παρακάτω από τον αντίπαλό του, ήταν φρικτά μονοδιάστατος άνθρωπος. Ποτέ του δεν έκανε μια δήλωση που να δείχνει ψήγματα έστω ευφυΐας. Ο Ιβάν Λεντλ πέταξε έναν ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός μόνο και μόνο γιατί θύμωσε, επειδή ο 18χρονος Τσανγκ σέρβιρε από κάτω, όπως κάνουν όσοι παίζουν ξυλορακέτες στις παραλίες! Για να παίξεις τένις πρέπει να έχεις το μυαλό σου στο τένις -πουθενά αλλού. Ενίοτε το πληρώνεις, αλλά μόνο έτσι κάνεις καριέρα.

Δεκάδα

Ο Παγδατής έχασε στον τελικό του Oπεν της Αυστραλίας, έχοντας στο μυαλό του τις τρεις μπάλες, που αν τις είχε διαχειριστεί καλύτερα, θα του έδιναν τη νίκη: βρήκα την ήττα του υπέροχη, όπως και τα κερδισμένα παιχνίδια του. Πιστεύω ότι θα πάει πολύ ψηλά: ίσως να φτάσει και μέσα στη δεκάδα των καλύτερων του κόσμου.

Περίπτωση

Γιατί λέω «ίσως»; Γιατί είναι παράξενη περίπτωση. Δεν θα παίξει καταπληκτικά στο Γουίμπλετον, διότι δεν ανεβαίνει και δεν ακολουθεί στο φιλέ το καλό πρώτο, δυνατό και γρήγορο σερβίς του. Δεν νομίζω επίσης ότι στα χώματα θα κάνει τίποτα το σπουδαίο, μολονότι οι Γάλλοι προπονητές του είναι μαέστροι σε αυτή την επιφάνεια. Το παιχνίδι του είναι πολύ νευρικό, δεν έχει τις μεγάλες δόσεις υπομονής που το χώμα απαιτεί και ο ίδιος δεν ρισκάρει από τα μετόπισθεν με βαθιές μπάλες προς τη γραμμή του σερβίς –πράγμα που στο χώμα είναι απαραίτητο. Ο Παγδατής είναι ένα αληθινό φλιπεράκι που τρέχει αδιάκοπα, δεν παραδίνεται, σκάει τον αντίπαλο και τον αποσυντονίζει χωρίς να παίρνει πολλές πρωτοβουλίες: στα κλειστά γήπεδα και στα συνθετικά τσιμέντα θα κάνει τεράστιες ζημιές, επειδή το παιχνίδι του είναι αληθινός εφιάλτης. Κυρίως γιατί ο αντίπαλος νιώθει ότι δεν θα σταματήσει ποτέ.

Τέλειος

Από την Κυριακή το βράδυ ο Φέντερερ νιώθει λιγότερο τέλειος. Ο Κύπριος είναι μόλις 20 χρόνων, έχει μπροστά του μια διαδρομή προς την τελειότητα. Την επόμενη φορά που θα βρει στα συνθετικά τον Ελβετό, το αβαντάζ θα το έχει αυτός. Γιατί αυτές τις τρεις καταραμένες μπάλες που θα τον έφερναν ένα βήμα από το 2-0 δεν θα τις παίξει τόσο λάθος. Γιατί τώρα ξέρει.