Σαν την καριέρα του κόουτς (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στην πολύχρονη καριέρα του ο Γιάννης Μαντζουράκης έφτασε δύο φορές κοντά στο να φτιάξει την ομάδα που ονειρευόταν. Η πρώτη φορά ήταν το καλοκαίρι του 2000, όταν πήρε εντολή να χτίσει τον Ολυμπιακό. Η δεύτερη ήταν φέτος, όταν μέσα από πολλές δύσκολες προσωπικές επιλογές κατόρθωσε να φτιάξει στην Ξάνθη μια ομάδα με πολλές λύσεις, ικανή για πολλά. Το παζλ χάλασε ξαφνικά, με τη φυγή του Εμερσον και του Λουτσιάνο, ακριβώς τη στιγμή που η ομάδα ήταν έτοιμη να απογειωθεί. Αλλά ο κόουτς δεν το έβαλε κάτω και δεν αποκλείεται η επιμονή του να ανταμειφθεί με κάτι σπουδαίο.

Το πέρασμα του Μαντζουράκη από τον Ολυμπιακό είναι μια πονεμένη ιστορία. Ο κόουτς βρέθηκε στη μέση μιας απίστευτης «ερυθρόλευκης» εσωτερικής έριδας, αφού χρεώθηκε στον Θωμά, σε μια εποχή που αυτός είχε αρχίσει να έχει αντιδράσεις εντός του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός μπορούσε να πάρει πολλά από τον Μαντζουράκη αν ο Κόκκαλης μπορούσε να του φτιάξει μια ομάδα ανθρώπων που να τον στηρίξουν. Ο κόουτς έμεινε μόνος. Ζητούσε τον Γκίλκα και ερχόταν ο Ζε Ελίας. Διαπραγματευόταν τον Κωνσταντίνου και του εξηγούσαν ότι είναι προτιμότερο να πάει στη Λατινική Αμερική να πάρει ξένο φορ. Του έφερναν τον Γεωργάτο κι όχι ένα στόπερ που είχε ανάγκη. Αφηναν να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ εδώ και τώρα και ότι αν αυτό δεν συμβεί θα φταίει ο προπονητής του. Ενα ωραίο πρωί ο κόουτς παραιτήθηκε. Η ομάδα του όμως ήταν τόσο καλά προετοιμασμένη ώστε έκανε 13 νίκες σερί στη συνέχεια.

Πλήρωσε

Ο Μαντζουράκης είναι παλιάς κοπής άνθρωπος. Δεν είναι δύσκολος, ούτε απόμακρος, αλλά δεν ελίσσεται. Πριν από το ματς με τη Χέρενφεν είχε πει στον Κόκκαλη ότι η ομάδα δεν τον άκουγε στην προπόνηση και ότι με αυτή τη νοοτροπία θα χάσει με 1-0! Δεν ήταν συνηθισμένος να διαχειρίζεται πολυεκατομμυριούχους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, αλλά και με το χρηματιστήριο. Κατάλαβε αργά ότι για να δουλεύει στον Ολυμπιακό πρέπει να μπορεί να χειριστεί τριάντα δημοσιογράφους καθημερινά. Αν υπήρχε κάποιος απλώς για να του εξηγεί το επικοινωνιακό κομμάτι θα είχε την ευκαιρία να δουλέψει με ηρεμία. Βρέθηκε ατυχώς στον Ολυμπιακό σε μια εποχή που ο Κόκκαλης ήθελε να έχει μέτωπα με όλους: προφανώς τότε αυτό ο ίδιος το άντεχε. Ο Μαντζουράκης όχι. Κάνει άλλη δουλειά.

Δουλειά

Το τι δουλειά κάνει ο Μαντζουράκης, όποιος τον παρακολουθεί το ξέρει. Δουλεύει από το 1981. Οταν ανέβηκε με το Αιγάλεω στην Α’ Εθνική ήταν μικρότερος από μερικούς από τους παίκτες που είχε στην ομάδα! Καριέρα 25 χρόνων δεν έχει κάνει στην Ελλάδα κανένας! Ξέρετε ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό στην ιστορία; Οτι μολονότι είναι αυτός με τα πιο πολλά ένσημα, είναι ταυτόχρονα και ο πιο μοντέρνος: πιθανότατα αυτός που διδάσκει ακόμα το πιο οργανωμένο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.

Ζώνη

Το 1995 τον απέλυσαν από τη Λάρισα γιατί έπαιζε ζώνη (!) –δεν κάνω πλάκα. Η επίσημη δικαιολογία της απόλυσής του ήταν ότι δεν έβαζε βεντούζες στους αντιπάλους επιθετικούς! Ο Μαντζουράκης προηγήθηκε της εποχής του περίπου δέκα χρόνια. Δίδασκε στις ομάδες του σύνθετους τρόπους επίθεσης και τρόπους άμυνας, όταν κυριαρχούσε η απλοϊκή λογική του ποδοσφαίρου των «μαν του μαν» στην άμυνα και των αυτοσχεδιασμών στην επίθεση. Φέτος έφτιαξε μια ομάδα με παίκτες από έντεκα διαφορετικές χώρες! Η Ξάνθη έμοιαζε με Βαβέλ κι όμως καμία άλλη ομάδα δεν είχε τη συνοχή της. Στο ματς της πρεμιέρας με τον ΠΑΟΚ νόμιζες ότι απαρτίζεται από παίκτες που παίζουν χρόνια μαζί: οι επτά δεν είχαν ακόμα καλά καλά μετακομίσει στην ακριτική πόλη.

Ετοιμη

Η Ξάνθη ήταν ισορροπημένη και έτοιμη να δαγκώσει στην αντεπίθεση, πιεστική, αλλά και ικανότατη να ανοίξει μια κλειστή άμυνα: τα πρώτα της οκτώ ματς είναι σεμιναριακού επιπέδου! Ηταν η μόνη ομάδα που αμυνόταν «κερδίζοντας» έναν παίκτη, που έκανε επίθεση με τουλάχιστον πέντε ποδοσφαιριστές, που δεν δεχόταν αντεπιθέσεις ακόμα κι όταν πίεζε για να ισοφαρίσει και που οι παίκτες της είχαν υποδειγματική κίνηση χωρίς την μπάλα. Το 4-4-2 (αυτό που χρησιμοποιείτο ως βάση εκκίνησης) γινόταν μέσα στο ματς με την ίδια ευκολία 4-1-4-1, αλλά και 4-3-3 και 4-2-4, όπου η περίσταση το απαιτούσε. Και μαζί με το παιχνίδι βελτιώνονταν και οι παίκτες. Τα φώτα έπεφταν στον Εμερσον και στον Λουτσιάνο, αλλά ο Τοροσίδης και ο Σίκοφ έμοιαζαν βετεράνοι, χωρίς να είναι ούτε 25 χρόνων, ο Αντζας αναγεννήθηκε, ο Παπαδημητρίου ήταν ο καλύτερος αριστερός μπακ του πρωταθλήματος, ο Γαρπόζης έβγαζε μάτια.

Ευκαιρία

Μετά ήρθε το κρύο κι άρχισαν οι δυσκολίες προσαρμογής των Βραζιλιάνων. Ο Λουτσιάνο ήθελε να κατέβει στην Αθήνα, ο Εμερσον κατάλαβε ότι έχει μια τελευταία ευκαιρία για ένα καλύτερο συμβόλαιο. Ο Πανόπουλος κοίταξε το συμφέρον του ταμείου. Αλλος θα σηκωνόταν να φύγει, ο Μαντζουράκης (συνηθισμένος να βάζει συνεχώς δύσκολα στοιχήματα) έψαξε λύσεις. Μέσα ο Φλίσκας, λευτεριά στον Μπαϊκαρά, τον Ζουέλα και τον Μπάρκογλου, γιατί όταν φεύγουν οι ποιοτικοί παίκτες υπάρχει ανάγκη από κωπηλάτες. Η ομάδα έπρεπε να κάνει ταχύρυθμο φροντιστήριο. Με τον Μαρτσέλο να ακούει τα παράπονα, τον Μάνσο και τον Κιτάνα να μπαίνουν κατευθείαν στα βαθιά, τον Λαμπριάκο και στην επίθεση και στην άμυνα. Πίστεψα ότι αυτή τη φορά θα το χάσει το στοίχημα, όχι γιατί βαρέθηκε να κάνει τον Σίσυφο, αλλά γιατί είχε φτάσει τόσο κοντά στο να φτιάξει αυτό που ήθελε που δεν θα αντέξουν τα νεύρα του την αδικία. Αμ δε…

Φάση

Χθες στο Καραϊσκάκη η Ξάνθη βρέθηκε πίσω στο σκορ από ένα αριστούργημα του «Ρίμπο». Αλλη ομάδα θα έπαιζε για να κρατήσει το σε βάρος της 1-0 που άφηνε ελπίδες πρόκρισης στη ρεβάνς. Αλλά ο κόουτς είχε άλλα σχέδια. Πρώτα εγκλώβισε τον «Τζόλε» και μετά άρχισε να κερδίζει μέτρα. Και στο τέλος η ισοπαλία ήταν σαν την καριέρα του Μαντζουράκη: σπουδαία, τίμια, αποτέλεσμα δουλειάς κι έμπρακτη απόδειξη ότι οι ιδέες και το κουράγιο ανταμείβονται.