Δεν μπορεί να γίνει λαϊκός ήρωας (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το νερΟ έχει μπει στο αυλάκι»... Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι είχε τη διακριτικότητα να μην υπενθυμίσει ποιος ήταν ο νερουλάς, αλλά σε κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να υπογραμμίσει: «Κρατήστε με». «Δεν χρειαζόμαστε παρά τρεις μεταγραφές». «Κρατήστε με, που είμαι και φτηνός». «Ο Μπίσκαν χρειάζεται παιχνίδια λόγω σώματος, αλλά είναι νέος και θα ανέβει». «Κρατήστε με, που έχω μάθει και τα χούγια του». «Εκανα λάθη στο παρελθόν». «Κρατήστε με, τώρα που τα κατάλαβα και δεν θα τα επαναλάβω». «Συνεργαζόμαστε καλά με τον κύριο Βαρδινογιάννη». «Κρατήστε με, που σέβομαι και το αφεντικό». Από την εποχή που η Κατερίνα Χέλμη έπεφτε στα πόδια του Ντορή και ικέτευε: «Ντορή μου, Ντορή μου, μη με αφήνεις» έχει να πέσει τέτοιο παρακάλι για να κρατήσουν κάποιον. Στην ταινία ο Ντορής ρίχνει μια περιποιημένη στη Χέλμη και την αφήνει στο πάτωμα με το κομπινεζόν. Εντάξει, δεν χρειάζεται περιποιημένη, ούτε θέλει να δει κάποιος τον Μαλεζάνι με κομπινεζόν, αλλά νομίζω ότι το καλοκαίρι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ντορή.

Στα υπερ του Μαλεζάνι πρέπει να καταλογισθεί η αξιοποίηση ποδοσφαιριστών, οι οποίοι χωρίς αυτόν θα είχαν χαθεί. Το παράδειγμα του Δάρλα, ο οποίος αν δεν πήγαινε στη Λάρισα σκεφτόταν να παρατήσει το ποδόσφαιρο, είναι το μεγαλύτερο εύσημο του Ιταλού από το πέρασμά του στην Ελλάδα. Το μειονέκτημα, όμως, του Μαλεζάνι να μην μπορεί να αντιληφθεί την ιστορική θέση του Παναθηναϊκού στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι θανάσιμο αμάρτημα. Οι κατά καιρούς δηλώσεις του Μαλεζάνι: «μείναμε ευχαριστημένοι από την απόδοση στο ένα ημίχρονο» για ματς επιπέδου Λεβαδειακού, η απάθειά του πέρυσι, όταν το πρωτάθλημα χανόταν στις εντός έδρας ισοπαλίες με τον Ηρακλή και τον ουραγό Αρη, έδειξαν ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά Φότζιας και Παναθηναϊκού. Ακόμα χειρότερα η αυτοκτονική διάταξή του στο «Καμπ Νου», που μόνο η απόδοση του Γκαλίνοβιτς απέτρεψε το διψήφιο σκορ, έδειξε ότι ο Μαλεζάνι δεν κατανοεί ότι και στις χειρότερες μέρες οι οπαδοί του Παναθηναϊκού επιβίωσαν με την ανάμνηση των ευρωπαϊκών επιτυχιών.

Ο ΜαλεζΑνι αδυνατει επίσης να γίνει λαϊκός ήρωας. Ο λαϊκός ήρωας έχει το χαρακτηριστικό να πηγαίνει κόντρα στην εξουσία. Το να λες «είχαμε επενδύσει πολλά στον Φλάβιο και τον Μπίσκαν και έπρεπε να τον χρησιμοποιώ» είναι περισσότερο φράση λογιστή της εταιρείας παρά επαναστάτη. Ο Οσιμ πέρασε στη λαϊκή συνείδηση ως αναμορφωτής του Παναθηναϊκού, αφήνοντας στον πάγκο τον Σαραβάκο και τρίβοντας στη μούρη της διοίκησης τις αδυναμίες της ομάδας, βάζοντας τον Καφέ εναντίον της Γιουβέντους. Ακόμα και αν η σημερινή ομάδα του Μαλεζάνι αποδειχθεί ο Παναθηναϊκός του μέλλοντος, οι οπαδοί δύσκολα θα του το αναγνωρίσουν, εκτός αν ο επόμενος προπονητής αποτύχει, οπότε ο Μαλεζάνι θα γίνει ένας ακόμα μάρτυρας της αδιαλλαξίας της διοίκησης.

Ο ΜαλεζΑνι έμεινε ένα χρόνο στην Ελλάδα με το ένα πόδι στην Ιταλία, παίρνοντας το αεροπλάνο έπειτα από νίκη ή ήττα για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο Μαλεζάνι έδειξε την προσωρινότητα της παραμονής του στην Ελλάδα, μένοντας σε ξενοδοχείο ένα χρόνο μετά τον ερχομό του. Πάντοτε, ακόμα και στην Ελλάδα, παρέμεινε προπονητής ομάδας επιπέδου Πάρμας. Οχι αγωνιστικά, αφού η καλή Πάρμα ήταν πολύ καλύτερη από κάθε σημερινή ελληνική ομάδα, αλλά σε ιστορικό επίπεδο. «Εντάξει, καλό θα είναι να βγούμε στην Ευρώπη, καλύτερο να πάρουμε και το πρωτάθλημα, αλλά και να μην το πάρουμε, δεν έγινε τίποτα. Τι είμαστε, δηλαδή, η Γιουβέντους;». Καλώς ή κακώς, ο Παναθηναϊκός για την Ελλάδα είναι Γιουβέντους.

Του χρΟνου το καλοκαίρι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης καλό θα είναι να σφίξει το χέρι του Ιταλού, ευχαριστώντας τον για τη συνεργασία και τους νέους παίκτες που αξιοποίησε. Και αμέσως μετά να βρει έναν προπονητή που να καταλαβαίνει ότι όταν ο Παναθηναϊκός χάνει το πρωτάθλημα, κε κάτσο. Είναι καταστροφή.