Γιατί η ΑΕΚ... δεν είναι πρώτη! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Ελλάδα είναι η, πιθανότατα, μοναδική (ποδοσφαιρική) χώρα στην οποία ο προπονητής της κορυφαίας ομάδας υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει ερώτηση περί κοπώσεως των παικτών του, όταν έχουν δώσει αγώνες Δευτέρα και Πέμπτη, μάλιστα δίχως ενδιάμεση μετακίνηση, και με τρία νέα πρόσωπα (στο δεύτερο ματς, σε σχέση με το πρώτο) στην ενδεκάδα!

Το... έπαθε ο Τροντ Σόλιντ μετά την ισοπαλία στο Κύπελλο με την Ξάνθη. Δεν μπήκε, καν, στη λογική της ερώτησης. Απάντησε με γνωμικό-φιλοσοφία: δεν είναι κουραστικό να παίζεις μπάλα. Στοίχημα ότι παρά ταύτα, μόλις δοθεί η επόμενη ευκαιρία, θα τον... ξαναρωτήσουν;

Επίσης, η Ελλάδα είναι η, πιθανότατα, μοναδική (ποδοσφαιρική) χώρα στην οποία ο προπονητής της δεύτερης ομάδας του πρωταθλήματος υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει ερώτηση «γιατί δεν είσαστε πρώτοι;», όταν ο πρώτος έχει 15-0-2 (νίκες-ισοπαλίες-ήττες). Σημαίνει ότι η ΑΕΚ, για να ήταν τώρα πρώτη, θα έπρεπε να έχει... μίνιμουμ 15-1-1. Ε, δεν το έχει! Αδυνατώ να φανταστώ ανάλογη ερώτηση στον Μπενίτεθ της Λίβερπουλ, στον Ντολ του Αμβούργου, στον Σαντινί της Οξέρ, στον Μαντσίνι της Ιντερ (όταν η αυτονόητη απάντηση είναι ότι «δεν είμαστε πρώτοι επειδή» απλούστατα πάνε τρένο η Τσέλσι, η Μπάγερν, η Ολιμπίκ Λιόν, η Γιουβέντους). Το... έπαθε ο Φερνάντο Σάντος, λίγες μέρες μετά το 4-0 στο Καυτανζόγλειο. Απάντησε, κι εκείνος, το αυτονόητο. Ότι («δεν είμαστε πρώτοι, επειδή») ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος.

Κατά το αναμενόμενο, και η μία (εκπαιδευτική) απάντηση και η άλλη έτυχαν ελάχιστης (έως μηδενικής) εκπαιδευτικής προβολής. Απεναντίας πολύς χώρος, κι άλλο τόσο κουβεντολόι, παρατηρούμε για ακόμα μία φορά ότι επιφυλάσσεται στο κλασικό δίπολο σύστημα+αλλαγές. Το δίπολο ανασύρεται, με μαθηματική βεβαιότητα, ύστερα απ' οποιαδήποτε αποτυχία. Ή οι αλλαγές θα 'χουν γίνει αργά (ή άστοχα, ή και τα δύο) ή η διάταξη θα φταίει (που είτε οι παίκτες αδυνατούν να τη συνηθίσουν είτε οι αντίπαλοι την έχουν μάθει). Θυμάμαι τις... παρακλήσεις στον Σόλιντ («για να μη χαθεί το πρωτάθλημα») να το γυρίσει, όσο είναι καιρός, στο 4-4-2 που «τα παιδιά το παίζουν τόσα χρόνια και το ξέρουν» κι η εξέλιξη, μετά, ήταν ότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει δέκα συνεχείς νίκες. Με 4-3-3! Με το ίδιο 4-3-3 (αναλυόμενο σε 4-1-2-3), που εσχάτως το ασπάζεται και ο Μαλεζάνι (αναλυόμενο, στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, σε 4-2-1-3), η ΑΕΚ έκανε δέκα νίκες και μία ισοπαλία στα έντεκα παιχνίδια ανάμεσα στις ήττες απ' τον Ολυμπιακό κι απ' τον Ηρακλή. Τώρα, ο Πορτογάλος πιέζεται να δοκιμάσει κάτι άλλο.

Ο Ολυμπιακός, στο πρωτάθλημα εφέτος, κάνει κάτι που πλησιάζει στο να μοιάζει κρουαζιέρα, για δύο εμφανέστατους λόγους. Το... 4-3-3 δεν είναι κανένας απ' τους δύο. Ο ένας είναι ότι η ευρωπαϊκή επιβάρυνσή του τελείωσε νωρίς, αρχές Δεκεμβρίου (ενώ πέρυσι, μετά τον Δεκέμβριο και τις όποιες πληγές άφησε ο in extremis αποκλεισμός απ' τη Λίβερπουλ, η επιβάρυνση παρατάθηκε κατά τέσσερα ματς, Φεβρουάριο-Μάρτιο, με Σοσό και Νιουκάστλ). Ο δεύτερος είναι ότι, φέτος, δεν έχει το βουητό της γκρίνιας στην κερκίδα. Αν λοιπόν πέρυσι (τότε που οι θυραεφτάδες, θέλοντας να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Μπάγεβιτς, έκαναν δύσκολη τη ζωή της ομάδας, κι όμως...) ο Ολυμπιακός στο τέλος, σε τέτοιες εσωτερικές συνθήκες, πήρε το νταμπλ, τότε δεν θα 'ναι καθόλου παράξενο να το ξαναπάρει. Το παράξενο θα 'ναι να το ξαναπάρει με τις ίδιες δυσκολίες. Το φυσιολογικό θα 'ταν να το καταφέρει με λιγότερες.

Το 1-1 την Πέμπτη επιβεβαίωσε, μονάχα, το παγκοσμίως διαχρονικό: ότι ο νούμερο ένα κίνδυνος που διατρέχει ο ισχυρός του τοπίου, αν θέλετε η εν δυνάμει παγίδα, είναι η επίγνωση της ισχύος του. Ο Ολυμπιακός έφερε στο Φάληρο 1-1 με την Ξάνθη, ακριβώς όπως η Ντεπορτίβο είχε φέρει προ ετών 2-2 στο «Ριαθόρ» με τον Ολυμπιακό. Ο ισχυρός προηγήθηκε νωρίς, έχασε μια-δυο ευκαιρίες να αυξήσει το σκορ, δεν ένιωσε απειλή, βιάστηκε να βάλει το ματς για ύπνο, κι όταν ξύπνησε, ρίσκαρε ήττα. Η Ντεπορτίβο, τότε, την απέτρεψε με την απίθανη ισοφάριση στο 90'+3'. Ο Ολυμπιακός, εδώ, τη γλίτωσε με τη σπαταλημένη (σπάνια) ευκαιρία της Ξάνθης στο 90'+1'. Μπορεί να συμβεί.

Η ΑΕΚ αμέσως μετά τη διπλή σφαλιάρα στο Μαρούσι, αποκλεισμός απ' τη Ζενίτ και ήττα απ' τον Ολυμπιακό, έπαιξε επί ενάμιση μήνα (καλό έως πολύ καλό) ποδόσφαιρο κι έφερε επί δυόμισι μήνες (τον επιπλέον ένα, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα) ωφέλιμα αποτελέσματα. Ήταν κύκλος. Έκλεισε, στη Θεσσαλονίκη. Για μια φορά ο αμυντικός μηχανισμός, το πάγιο στήριγμά της, εξαρθρώθηκε. Αργά ή γρήγορα, με την πολυτέλεια που φαίνεται να τη διακρίνει στο να (δια)χειρίζεται κραδασμούς, ενδέχεται να κάνει κι άλλον παρόμοιο (κύκλο). Ναι, αλλ' άμα στο μεταξύ το πουλάκι έχει πετάξει; Όλα κι όλα, επ' αυτού... αμαρτίαν ουκ έχω! Όταν ο Τύπος, εν εξάλλω ευφορία, πρόβαλε την (παρ' ολίγον του Μπασινά και την) τετελεσμένη του Εμερσον ως «αγορά για τίτλο», εμείς εδώ (και, εννοείται, πριν από το 4-0) γράφαμε πως η «Ένωση», μ' όλη την επιτυχία της πράγματι σωστής αγοράς, εξακολουθεί να είναι άγουρη για τίτλο. Να το επαναλάβουμε; Α-γ-ο-υ-ρ-η. Φύσει. Σαν καρπούζι τον χειμώνα. Ξέρεις ότι είναι βάσιμες οι πιθανότητες να βγει γλύκα, τον Αύγουστο. Αλλά δεν γίνεται να απολαύσεις τη γλύκα... απ' τον Γενάρη.

Η άμυνα συνεπώς, μία στις τόσες, δεν στήριξε την ΑΕΚ. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν βρήκαν τις λύσεις απέναντι στους κυνηγούς-χέλια του Σάββα (Κωφίδη). Το πρόβλημα, άλλο τόσο αν όχι και περισσότερο, είναι ότι δεν δοκίμασαν, καν, την ανθεκτικότητα της (ούτως ή άλλως κορυφαίας, εντός έδρας, στην Α' Εθνική) άμυνας του Ηρακλή. Πού θέλω να καταλήξω; Το 4-0 της μιας βραδιάς θα 'ναι εξωπραγματικό να επαναληφθεί. Το πρακτικό ζήτημα, για τον Φερνάντο Σάντος, είναι πώς θα αποφύγει (όχι ένα νέο 4-0, αλλά) το να έλθουν... τέσσερις ήττες με 1-0. Αυτό δεν θα 'ναι εξωπραγματικό.

Κατανοητό ότι ο Πορτογάλος δεν θέλει το τυχαίο κέρδος, ασπάζεται μονάχα το προγραμματισμένο, το βγαλμένο από τη μέθοδο. Μαζί του! Θέλει γκολ, σαν κι αυτά που τους έβαλε ο Ηρακλής. Όχι γκολ με γιόμες, σπόντες ή... αυτογκόλ. Αυτά είναι τζόγος (κι ο τζόγος, ως γνωστόν, φέρνει συμφορά), δεν είναι εχέγγυο να βασιστεί κανείς. Δεκτόν. Με την (καίρια) υποσημείωση ότι η ευλάβεια έναντι της μεθόδου δεν «απαγορεύει» τη στοιχειώδη πρωτοβουλία. Δεν είν' ανάγκη, αλλάζοντας κατά συρροήν πάσες, να φτάσουν να μπουν με την μπάλα μες στα δίχτυα. Ούτ' είναι κακό π.χ. να σουτάρουν απ' τα 25-30 μέτρα με την μπάλα σε ροή, όχι μόνο στημένη, οι αποδεδειγμένα ικανοί σ' αυτό. Ιβιτς, Κατσουράνης, Εμερσον, Λυμπερόπουλος. Στο Καυτανζόγλειο το πρώτο τέτοιο σουτ το επιχείρησαν, αν δεν απατώμαι, μετά... το 3-0. Από απόγνωση!