Μόνος του το πέρασε κι αυτό (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η προσφορά του Νίκου Λυμπερόπουλου στη φετινή ΑΕΚ είναι ανεκτίμητη. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που κλείνοντας την καριέρα τους εξασφαλίζουν την ποδοσφαιρική τους αθανασία χάρη στους τίτλους που έχουν κερδίσει κι άλλοι που δεν θα τους ξεχάσει κανείς ποτέ για την ατομική στατιστική τους, τα πάρα πολλά γκολ που σημείωσαν, τα ρεκόρ των συνεχών εμφανίσεων στο πρωτάθλημα ή τα παράσημα των πολλών διεθνών συμμετοχών. Και υπάρχουν και παίκτες σαν τον Λυμπερόπουλο που τους σέβεσαι, τους παρακολουθείς και δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ, γιατί σε ολόκληρη την τίμια καριέρα τους τράβηξαν κουπί στα δύσκολα και δεν παραδόθηκαν ποτέ. Μπορεί να μην κέρδισαν τους τίτλους που άξιζαν (γιατί έτσι κι αλλιώς ένας κερδίζει), αλλά δεν έχασαν ποτέ. Γιατί οι μαχητές δεν αξίζουν δάκρυα, αλλά μόνο μπράβο.

Ο Λυμπερόπουλος κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον για το ελληνικό πρωτάθλημα εδώ και μήνες. Η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να βρει κανέναν ποδοσφαιριστή στον κόσμο αυτόν με την προσφορά του «Λύμπε»: τόσο καθοριστικός, χρήσιμος κι εν τέλει απαραίτητος δεν είναι ούτε ο Ροναλντίνιο στην Μπαρτσελόνα! Ο «Λύμπε» σκοράρει, δημιουργεί, παλεύει μόνος τις πιο πολλές φορές με τρεις και με τέσσερις αμυντικούς, παίρνει την ομάδα από το χέρι ακόμα κι όταν αυτή μπλοκάρει (όπως συνέβη το Σάββατο στο Αιγάλεω). Κυρίως όμως δεν παραδίνεται, γιατί έχει μάθει ότι ο αγώνας είναι αυτός που μετράει πιο πολύ από το τελικό αποτέλεσμα και ο αγώνας είναι για τον «Λύμπε» πάντοτε ιερός.

Ο Λυμπερόπουλος δεν πούλησε ποτέ του όρκους αγάπης σε αφεντικά. Δεν προσπάθησε ποτέ του να κάνει δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα. Δεν έχει φίλους δημοσιογράφους στους οποίους να εκμυστηρεύεται τα προσωπικά του. Δεν έγινε σταρ – μολονότι είχε πολλές φορές τον κόσμο στα πόδια του. Το παιχνίδι του είναι στρυφνό, βασίζεται περισσότερο στο τσαγανό και στο πείσμα και λιγότερο στην τεχνική κατάρτιση, που πάντως δεν του λείπει. Ο «Λύμπε» σου δίνει την εντύπωση πως κάνει ό,τι μπορεί για να μην ασχολείται κανένας μαζί του: κι όμως, είναι από τους παίκτες που ο κόσμος χαίρεται να βλέπει! Γιατί; Γιατί είναι αληθινός, ασυμβίβαστος με την ήττα, ηγέτης πραγματικός, μπροστάρης σε μια εποχή που αυτοί λείπουν.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι πρωτάθλημα θα βλέπαμε χωρίς τον «Λύμπε» στην ΑΕΚ. Για την ακρίβεια, δεν μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ ότι ένας παίκτης θα έπαιρνε την υπόθεση πρωτάθλημα τόσο προσωπικά ώστε να απειλεί να το κερδίσει. Περίπου μόνος του, όπως το ματς με το Αιγάλεω.