Το πράσινο σκουλήκι της νοοτροπίας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι τριβές παικτών-δημοσιογράφων είναι ιστορία παλαιά όσο και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Τη διαφορά για το χειρότερο, σήμερα σε σχέση με χθες, την κάνουν αφενός το πλήθος των Μέσων ενημέρωσης, αφετέρου οι πιέσεις (πιο αφόρητες από ποτέ) στους ώμους των πρωταγωνιστών. Το κόστος της εποχής. Η Ντόρα Μπακογιάννη έλεγε τις προάλλες ότι πολλές φορές έχει αναρωτηθεί πώς θα ήταν η πολιτική διαδρομή του Ελευθέριου Βενιζέλου στις σύγχρονες (τηλεοπτικές) συνθήκες. Απάντηση δεν υπάρχει. Αλλ' είναι έξοχη τροφή για σκέψη.

Δια της τριβής, νόμος της φυσικής, παράγεται θερμότητα. Η θερμότητα παρά ταύτα, νόμος της μπάλας, δεν καθορίζει πορείες και αποτελέσματα. Η Γαλλία έφτασε το '98 στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, με τον εκλέκτορα Εμέ Ζακέ και τη φημισμένη «Εκίπ» σε μέχρις εσχάτων πόλεμο. Χαρακωμάτων, όχι αστεία. Η Ιταλία έμεινε νωρίς έξω απ' το Euro 2004. Θα έμενε ακόμη κι αν ο Κρίστιαν Βιέρι συγκρατιόταν και δεν κράδαινε στις επίσημες πρες κόνφερανς μες στα μούτρα των απεσταλμένων τα δημοσιεύματα που του 'στελναν, φωτοτυπημένα, στην Πορτογαλία.

Ο Γιαννησ Γκουμασ αγανάκτησε με τους Παναθηναϊκάρες του αθλητικού Τύπου. Πιθανότατα, επί της ουσίας, έχει χίλια δίκια. Αλλα τόσα μπορεί να έχει ο Ανατολάκης με τους Ολυμπιακάρες, ο Λυμπερόπουλος με τους ΑΕΚάρες, ο Ζαγοράκης με τους ΠΑΟΚάρες. Είναι αρκετά δύσκολο, ωστόσο, να τους φανταστούμε να προσπαθούν να τα βρουν, τα όποια δίκια τους, σε συνέντευξη Τύπου έπειτα από (σαν «καπέλο» σε) αγώνα της ομάδας. Του Σόλιντ δεν του την έπεσαν για... μια είδηση; Υπάρχει, ποτέ, περίπτωση να χρησιμοποιήσει τούτο το βήμα για να λύσει τους λογαριασμούς με μια εφημερίδα; Δεν είναι ο χώρος, δεν είναι ο χρόνος, δεν είναι το πλαίσιο. Εφόσον, εννοείται, θέλει κανείς να είναι πραγματικά χρήσιμος στον σύλλογό του. Εάν θέλει εντυπώσεις, αυτό είν' άλλο.

Η προσβαση στις πληροφορίες μαλακώνει, κακά τα ψέματα, την κριτική στάση. Η μη-πρόσβαση, άλλο τόσο, οξύνει την αρνητική διάθεση. Δεν έχει άδικο, εδώ, ο Γκούμας. Κι αυτό, στην πιάτσα, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Το καινούργιο, της τελευταίας δεκαετίας είναι ότι ο καταγγελτικός λόγος εναντίον δημοσιογράφων πιάνει εύκολα τόπο. Εξασφαλίζει, άνετα και άμεσα, δημοφιλία. Είναι όπως με τους ταξιτζήδες. Ο Κακαουνάκης το 'χει αναγνωρίσει, έγινε φίρμα τον καιρό που (και, ακριβώς, επειδή) απ' το πρωί ως το βράδυ έκραζε στο ραδιόφωνο τους ταξιτζήδες. Αυτό δεν είναι πρόβλημα του Γκούμα. Αυτό, το γιατί το κράξιμο δημοσιογράφων είναι τόσο εύπεπτο απ' το κοινό, είναι πρόβλημα των δημοσιογράφων. Να δώσει, λέει, διευθύνσεις και ονόματα. Για να ξεχωρίσει η ήρα απ' το στάρι. Και «τότε θα 'ταν σωστός». Σαχλαμάρες. Εάν έδινε (ή δώσει) διευθύνσεις και ονόματα, πρώτον κάνει την ανακατωσούρα κυκεώνα (σίριαλ που δεν θα οδηγήσει και δεν θα βγάλει πουθενά) και, δεύτερον, αυτομάτως η επίκριση είναι ότι καθίσταται ηθικός αυτουργός για ό,τι πάθει, στο εξής, ο κατονομασθείς.

Το ερώτημα ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, επανέρχεται. Σε τι ωφέλησε ο Γκούμας τον Παναθηναϊκό; Σε τι είχε ωφελήσει ο Μπασινάς, όταν παραμονή ματς Τσάμπιονς Λιγκ με την PSV Αϊντχόφεν στη Λεωφόρο είχε χρησιμοποιήσει την επίσημη πρες κόνφερανς της ΟΥΕΦΑ για να διαμαρτυρηθεί ότι το «Derby» του είχε βάλει σκοπίμως χαμηλό βαθμό για την απόδοσή του την Κυριακή; Ποιο, το κέρδος; Εάν πρόκειται για την κλασική ψυχολογική μέθοδο, να δημιουργήσουμε το συσπειρωτικό μόνοι-μας-απέναντι-στον-υπόλοιπο-κακό-κόσμο κλίμα, ακόμη κι αυτή χρειάζεται επαγγελματική μαστοριά. Θέλει στιλ και τέχνη για να πιάσει. Οχι την, μετά συγχωρήσεως, ερασιτεχνική αγαρμποσύνη που διακρίνουμε.
Η απαντηση στο ερώτημα είναι ότι το όφελος για τον Παναθηναϊκό, συνεπώς και τη σκοπιμότητα του διαβήματος, δεν τα βλέπουμε πουθενά. Εμείς, απεναντίας, βλέπουμε (εκ του αποτελέσματος) ζημιά. Βλέπουμε να εδραιώνεται, στην Παιανία, ως κυρίαρχη λογική ότι:

• Δεν φταίει η διαιτησία για την κακή πορεία μας, αλλά (παίρνουμε φόρα) τα DVD, η Παράγκα, ο Γερμανάκος, ο Γκαγκάτσης, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, μπλα, μπλα, μπλα...

• Δεν φταίνε δημοσιογράφοι για την κακή πορεία μας, αλλά (παίρνουμε φόρα) δεν έχουν ειδήσεις, κάνουν πόλεμο, δεν αφήνουν την ομάδα να ορθοποδήσει, γράφουν ψέματα, μπλα, μπλα, μπλα...

• Δεν φταίει η τηλεόραση για την κακή πορεία μας, αλλά (παίρνουμε φόρα) το SuperSport μεροληπτεί εις βάρος μας, στις μεταδόσεις, στα ρεπορτάζ, στις εκπομπές, στις αναλύσεις, στα σχόλια, μπλα, μπλα, μπλα...

(Δηλαδή, εάν έφταιγαν κιόλας για την κακή πορεία του Παναθηναϊκού η διαιτησία, οι δημοσιογράφοι, η τηλεόραση, που «δεν φταίνε, αλλά», τι θα 'καναν στον Παναθηναϊκό; Θα κατέβαζαν τα τανκς;).

Αυτο, λοιπον, εμείς το αξιολογούμε ως ζημιά. Νοοτροπίας. Η νοοτροπία είναι σαν το σκουλήκι. Εισχωρεί στον νου ανεπαίσθητα, δρα αθόρυβα, κάνει δουλειά... εις βάθος.

Ώσπου, δίχως καλά-καλά να το συνειδητοποιείς, εμπεδώνεται. Γίνεται αρρωστημένη κατάσταση. Φέρνει στον εγκέφαλο ό,τι καταλόγισε ο Γιάννης Ιωαννίδης, προ ημερών, σε βουλευτές της αντιπολίτευσης.