H «εταιρεία» και η ελευθερία της έκφρασης (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Στον Παναθηναϊκό φαίνεται ότι μελετώντας με προσοχή την επτάχρονη κυριαρχία του «αιώνιου» αντιπάλου τους, αποφάσισαν ότι ο τομέας στον οποίο κυρίως υστερούν είναι η επικοινωνία. Και αποφάσισαν να αναπροσαρμόσουν και να επανασχεδιάσουν την τακτική τους στο συγκεκριμένο πεδίο. Ετσι κι αλλιώς η «καραμέλα» της επικοινωνίας είναι μία μόδα από την οποία κανείς δεν μπορεί να αποστασιοποιηθεί. Πόσο μάλλον μία επιχείρηση που έχει αντιληφθεί ότι είναι προβληματική η επικοινωνία της με τους πελάτες της. Είτε γιατί το προφίλ του ιδιοκτήτη δεν είναι ιδιαίτερα αποδεκτό σε μία μερίδα οπαδών είτε γιατί ο ιδιοκτήτης της –επιτυχημένης– ομάδας μπάσκετ αποτελεί μία «χρυσή εφεδρεία» για την ιδιοκτησία της ΠΑΕ (σύμφωνα με την άποψη κάποιων οπαδών) ή ακόμη γιατί η στάση της «πράσινης» ΠΑΕ –σε ό,τι αφορά στην προάσπιση των συμφερόντων της ομάδας– έχει χαρακτηρισθεί από τους φίλους και οπαδούς του «τριφυλλιού» από ευγενική μέχρι ηττοπαθής. Ισως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο ιδιοκτήτης της «πράσινης» ΠΑΕ πέρυσι, για πρώτη φορά, εμφανίστηκε σε συνέντευξη Τύπου κι έδωσε την εντύπωση ότι, από εδώ και πέρα, θα μπει μπροστά για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της ομάδας.

Εκείνη η συνέντευξη Τύπου σηματοδοτεί τη στροφή της επικοινωνιακής στρατηγικής του ΠΑΟ. Μιας στρατηγικής της οποίας η κάθε επιλογή συζητείται. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι και αποτελεσματική.

Μετά το DVD που στόχο είχε να «δείξει» (...σε ποιους άραγε, αφού όλοι βλέπουν;) την κακή ποιότητα της ελληνικής διαιτησίας (...για την οποία η ΠΑΕ δεν παρουσίασε κάποια πρόταση που θα οδηγούσε στη βελτίωσή της...) ακολούθησε η «επίθεση» στον πρόεδρο της ΕΠΟ, η επιστολή στο SuperSport (...επειδή στην «πράσινη» ΠΑΕ δεν άρεσαν τα σχόλια που έκανε ένας συνάδελφος στα λεχθέντα του Γιάννη Γκούμα και όχι γιατί η περιγραφή του παιχνιδιού ήταν –ας πούμε– μεροληπτική εις βάρος του «τριφυλλιού», που δεν ήταν...) και χθες υπήρξε η απάντηση στην ανακοίνωση ΠΣΑΤ για τα όσα είπε ο Γ. Γκούμας. Η ΠΑΕ στην ανακοίνωσή της έχει δίκιο σε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι εκείνο που αναφέρεται στο δικαίωμα του ποδοσφαιριστή του «τριφυλλιού» να ασκεί κριτική σε δημοσιογράφους. Το δεύτερο σημείο αφορά στο γεγονός ότι η ανακοίνωση του ΠΣΑΤ δεν έδωσε το βάρος που αναλογούσε στην επισήμανση του Γκούμα «...οι παίκτες αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την πορεία της ομάδας και δεν ρίχνω ευθύνες σε τρίτους...».

Ο Γκούμας, βέβαια, κατηγόρησε δημοσιογράφους που κάνουν κακό στην ομάδα -άρα είναι υπεύθυνοι για τη φετινή κακή πορεία. Ομως, είναι τουλάχιστον άστοχο να αναρωτιέται η ΠΑΕ στην ανακοίνωσή της για το ποιο ήταν «το έγκλημα» του Γκούμα. Γνωρίζουν οι επικοινωνιολόγοι της «πράσινης» ΠΑΕ ότι η φράση του Γ. Γκούμα «...δεν θα τους δώσω τώρα στο εκτελεστικό απόσπασμα...» αποτελεί ηθική αυτουργία στην περίπτωση που κάποιος ή κάποιοι ανεγκέφαλοι οπαδοί αποφασίσουν ότι ένας δημοσιογράφος κάνει κακό στην ομάδα και τον «περιποιηθούν»; Εάν το γνωρίζουν και το παραβλέπουν, είναι κακοί επαγγελματίες κι επικίνδυνοι. Εάν δεν το γνωρίζουν, ας ρωτήσουν κάποιους επαγγελματίες της επικοινωνίας ή κάποιους νομικούς. Ο Γκούμας, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΠΑΕ, «κατήγγειλε το επικοινωνιακό παιχνίδι (...που προφανώς κάποιοι δημοσιογράφοι παίζουν εις βάρος του ΠΑΟ...), χρησιμοποιώντας το μοναδικό όπλο που έχει ο πολίτης, την ελευθερία της έκφρασής του...». Η ελευθερία της έκφρασης, βέβαια, δεν είναι όπλο, αλλά δικαίωμα, που έχει ακόμη και κάποιος ο οποίος εκφράζει μία άποψη που δεν μας αρέσει. Αλλά είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι η ΠΑΕ επιδεικνύει τόσο μεγάλο σεβασμό στην ελευθερία της γνώμης του Γ. Γκούμα, που μυστηριωδώς «ξεχνά» όταν επιβάλλει απαγόρευση δηλώσεων στους ποδοσφαιριστές της. Η απαγόρευση, μάλιστα. Αυτή είναι όπλο. Η «πράσινη» ΠΑΕ, παραδόξως, «ξεχνά» κι ένα άλλο δικαίωμα -αυτό της πληροφόρησης που έχουν οι πολίτες. Και το ξεχνά, όταν διοχετεύει τις πληροφορίες που θέλει για τα θέματα που την ενδιαφέρουν στα μέσα που της κάνει κέφι. Είναι αλήθεια, όπως σημειώνει η ανακοίνωση της ΠΑΕ, ότι ο ΠΣΑΤ έχει πολλά να κάνει για την προστασία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και της ελευθερίας της έκφρασης. Μόνο που δεν αφορά την «προστασία» που έχει στο νου της η «πράσινη» Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία δεν μπορεί ούτε να διασφαλίσει το δικαίωμα της πληροφόρησης των πολιτών ούτε να προασπίσει την ελευθερία της έκφρασης. Κι αυτό γιατί τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των πολιτών δεν μπορεί να τα διασφαλίσει καμία εταιρεία. Είτε είναι ποδοσφαιρική είτε όχι.

Ένας σαραντάρης και το παλιό κρασί

Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες πόκερ στη Μ. Βρετανία. Παλιότερα, στις αποστολές της εθνικής Αγγλίας, οι συμπαίκτες του απέφευγαν να βρεθούν στο ίδιο καρέ μαζί του γιατί ήξεραν ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Το σπίτι του, λίγο έξω από το Λονδίνο, προς το Εσεξ, το ονομάζει Καμπ Νου. Για να του θυμίζει την μεγαλύτερή του επιτυχία στο ποδόσφαιρο. Στην τραπεζαρία του έχει μία μεγάλη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Αλ Πατσίνο από τον «σημαδεμένο». Αυτό που θυμίζει ότι το σπίτι ανήκει σε ποδοσφαιριστή είναι το δωμάτιο με τα τρόπαια. Πάνω από την προθήκη με τα τρόπαια δεσπόζει μία άλλη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Πελέ με τον Μπόμπι Μουρ από το Παγκόσμιο Κύπελλο του ‘70. Με την υπογραφή του Βραζιλιάνου. Αν η ποδοσφαιρική καριέρα είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ, προηγείται με διαφορά.
Γιος ενός αστυνομικού, μεγαλωμένος στο Βορειοανατολικό Λονδίνο, σε μία περιοχή που ήταν το σύνορο ανάμεσα στη Γουέστ Χαμ και την Τότεναμ. Διαλέγει τη Γουέστ Χαμ, αλλά 14 χρόνων θα φορέσει τη φανέλα της Τότεναμ. Εν τούτοις, ακόμη και τώρα, στα 40 του που αγωνίζεται με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ κανείς δεν ξέρει πού ανήκει η καρδιά του. Συνεχίζει να σκοράρει είτε με το κεφάλι, το καλύτερό του, είτε με στημένες μπάλες. Είναι το ίδιο αδύνατος όσο ήταν στα είκοσί του με λίγο περισσότερο μυώδη μπράτσα. Τόσα σπρωξίματα, τόσες μάχες με σκληροτράχηλους αμυντικούς, έφεραν αποτέλεσμα. Του αρέσει να προπονείται. «Η προπόνηση είναι η μισή μάχη», λέει. «Από εκεί ξεχωρίζεις αυτούς που αγαπούν το παιχνίδι, από εκείνους που παίζουν μπάλα για τα λεφτά».

Αν η ποιότητα ενός ηθοποιού κρίνεται κι από τα ονόματα των σκηνοθετών, με τους οποίους συνεργάστηκε, για έναν ποδοσφαιριστή έχουν σημασία τα ονόματα των προπονητών. Τζορτζ Γκρέιαμ, Μπράιαν Κλαφ, Τέρι Βέναμπλς, Αλεξ Φέργκιουσον ήταν προπονητές με τους οποίους δούλεψε. Θεωρεί ότι αυτή είναι η καλύτερη εθνική Αγγλίας εδώ και 35 χρόνια, αλλά πιστεύει ότι θα είχε πολύ καλύτερη τύχη στο Μουντιάλ αν στη θέση του Ερικσον βρισκόταν ο Βέναμπλς. Παρά το γεγονός ότι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις με τον Κιν και τον Κόουλ, θεωρεί ότι εκεί είχε τις καλύτερες συνθήκες δουλειάς απ' οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην καριέρα του. Δεν γνωρίζει ακόμα πότε θα σταματήσει. Ισως όταν καταλάβει ότι το καρέ είναι πολύ μεγάλο για τις δυνάμεις του. Μέχρι τότε, ο Τέντι Σέριγχαμ θα απολαμβάνει το παιχνίδι. Και θα κερδίζει.