Αποφασισ-ΜΜΕ-νες για όλα (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Πασίγνωστο και κλασικό: κάθε μεγάλη ομάδα που (νομίζει ότι έτσι) σέβεται τον εαυτό της απαιτεί από τα ΜΜΕ να την «αβαντάρουν», όπως έγραψε ο Αντώνης Καρπετόπουλος. Κοινός τόπος, όχι όμως κι ο τρόπος με τον οποίο απαιτείται το «αβαντάρισμα». Διαφέρουν, βλέπετε, τα στερεότυπα, με τα οποία γαλουχούνται οι οπαδοί -κι αυτά μόνο ανεπηρέαστες δεν αφήνουν τις «κινήσεις τακτικής» των διοικήσεων.

Οι φίλοι του Ολυμπιακού, λόγου χάρη, μεγαλώνουν με την ιδέα του αιώνιου μεγαλείου που συσπειρώνει όλους τους άλλους σ' ένα μέτωπο φθόνου. Στις τάξεις των οπαδών της ΑΕΚ κυριαρχεί η ιδέα της αιώνιας αδικίας σε βάρος της ομάδας. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν ανέχονται την αμφισβήτηση της ανωτερότητας της ομάδας τους. Οι «κιτρινόμαυροι» δεν αντέχουν εάν δεν διακηρύττουν ότι η ΑΕΚ ξεχωρίζει διότι δεν έγινε κατεστημένο. Οι αντίστοιχες διοικήσεις ξέρουν σε ποιο «ιστορικό» πλαίσιο θα κινηθούν...

Πριν από μερικά χρόνια ο Σ. Κόκκαλης «κατακεραύνωσε» 7-8 Μέσα Ενημέρωσης ως εχθρικά απέναντι στον Ολυμπιακό. Οτιδήποτε κι αν έγραφε ή έλεγε ένας δημοσιογράφος κηρυσσόταν αυτομάτως «υποβολιμαίο» -αρκεί εκείνος να εργαζόταν σε κάποιο «προγραμμένο» ΜΜΕ και η άποψή του να ήταν αρκούντως ενοχλητική.

Γιατί τότε ο «μέσος γαύρος» είχε ικανοποιηθεί με την κίνηση του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ; Διότι απλούστατα το «ξεμπρόστιασμα» πολλών ΜΜΕ αντιστοιχούσε στο προσφιλές του σχήμα «εμείς εδώ, όλοι οι άλλοι απέναντι». Αν η διοίκηση της ομάδας κραύγαζε για ένα κανονικό «ερυθρόλευκο» γκολ που δεν μέτρησε, να είστε βέβαιοι πως οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν θα «μερακλώνονταν» τόσο.

Πέρυσι ο Ντ. Νικολαΐδης τα «είχε ψάλει» αδίκως στον διαιτητή του αγώνα ΑΕΚ- Ξάνθη. Ο «μέσος Ενωσίτης» ξιφούλκησε εναντίον όσων δημοσιογράφων άσκησαν κριτική στον πρόεδρο της ΠΑΕ. Ο λόγος -εκτός φυσικά από τον «πατριωτισμό» των οπαδών που ενεργοποιείται σε αυτές τις περιπτώσεις- παραπέμπει σε μία κλασική «κιτρινόμαυρη» πεποίθηση: η ομάδα έχει αδικηθεί διαχρονικά τόσο, ώστε δικαιούται, αν μη τι άλλο, να κάνει «την τρίχα τριχιά» και τα ΜΜΕ οφείλουν να το κατανοήσουν.

Στον ΠΑΟ, όμως, τι ακριβώς γίνεται; Τούτη την περίοδο προφανώς επικρατεί η γραμμή «γενική επίθεση και γενική άμυνα» -αν θέλετε αντικαθιστάτε το «και» με το «για». Τα «πατροπαράδοτα» χαρακτηριστικά της «πράσινης» ιδιοσυγκρασίας προς το παρόν παραμερίζονται, αν δεν μεταλλάσσονται κιόλας μέσα στον κυκεώνα του «πολυμέτωπου» πολέμου: ο «πράσινος» οπαδός πρέπει να βλέπει την ομάδα «ριγμένη» μονίμως -σαν ΑΕΚτσής- αλλά και να επικροτεί την έφοδο στα ανάκτορα του Τύπου, κάτι που θυμίζει (επί της ουσίας, όχι της διαδικασίας) Κόκκαλη προ ολίγων ετών.

Οι «εχθροί» βρίσκονται παντού! Η λήξη της περσινής σεζόν βρήκε τον Γκούμα να μέμφεται τη διαιτησία -απτόητος- κι ας συζητούσαν τότε οι πάντες για το πέναλτι, ο μη καταλογισμός του οποίου στη Λεωφόρο είχε κρίνει τη «χρυσοφόρο» δεύτερη θέση. Φέτος οι «εχθροί» έχουν πιάσει όλα τα μετερίζια: διαιτησία, ΕΠΟ, ΠΣΑΤ, ακόμα και SuperSport, του οποίου οι δημοσιογράφοι ουδείς γνωρίζει πώς στην ευχή θα αποδείκνυαν την αμεροληψία τους. Βαφτίζοντας μήπως «μαγευτικό» τον φετινό Παναθηναϊκό; Λες κι αν το έκαναν, θα λυνόταν κανένα πρόβλημα...