Ρουτίνα οι υποκλίσεις για τον ΠΑΟ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Θαυμαστό δίχως αμφιβολία το χθεσινό ρεσιτάλ του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη. Υποκλίνομαι. Αλλά δεν είναι κρύα και νερόβραστη για τις ομάδες μας η τελευταία αγωνιστική της α' φάσης της Ευρωλίγκας; Ο πρωταθλητής Ελλάδας ταξίδεψε στην Καστίλλη γνωρίζοντας ότι από τον αγώνα με τη Ρεάλ δεν είχε ούτε να κερδίσει ούτε να χάσει.

Σύμφωνοι, το γόητρο σε αυτό το επίπεδο είναι μια ποσότητα διόλου αμελητέα. Ωστόσο, δύσκολα μπορεί να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο, για μια ομάδα ταλαιπωρημένη από τους συνεχείς δύσκολους αγώνες και καθιερωμένη στην κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ακόμα κι αν έχανε με 20 πόντους ο Παναθηναϊκός από τη Ρεάλ, θα έπαιζε αυτή η συντριβή ρόλο εν όψει τυχόν αναμετρήσεών του με την ομάδα του Μάλκοβιτς στο δεύτερο γύρο ή στα πλέι οφ; Σε καμία περίπτωση. Οπως δεν πρόκειται να παίξει σπουδαίο ρόλο ούτε η διπλή ήττα των «πρασίνων» με τη Μάλαγα, όταν ξαναβρεθούν οι δυο τους αντιμέτωποι. Οι παίκτες του ΠΑΟ δεν είναι παιδάκια για να φοβηθούν ξαφνικά τον Σάντσες ή τον Σαντιάγο ή τον Ζελαμπάλ ή τον Ερβέλ.

Τέτοιες ψυχολογικές συντεταγμένες γιγαντώνονται μόνο στα μυαλά ομάδων που ψάχνουν τώρα τις ισορροπίες τους. Σαν τον Ολυμπιακό, καλή ώρα. Για τη νεανική ομάδα του Πειραιά, τυχόν «διπλό» απόψε στο Μιλάνο μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο. Ο Μπάρλος, ο Παπαμακάριος, ο Σχορτσιανίτης και ο Βασιλόπουλος δεν γνωρίζουν πώς είναι να κερδίζεις εκτός έδρας στην Ευρωλίγκα. Για τον Διαμαντίδη, τον Λάκοβιτς, τον Μπατίστ και τον Αλβέρτη, τέτοιου είδους «διπλά» αποτελούν ρουτίνα. Ενα πάνω, ένα κάτω στην κανονική περίοδο της διοργάνωσης, και μάλιστα σε αγώνα βαθμολογικά αδιάφορο, δεν θα καταγραφεί καν στον εγκέφαλό τους.

Ο Ολυμπιακός έχει την πρόκρισή του εξασφαλισμένη, εκτός αν καταφέρει να ηττηθεί με διαφορά 70 πόντων από την Αρμάνι Τζηνς. Ούτε για καλαμπούρι δεν μπορεί να σταθεί τέτοιο πράγμα. Οι παλαιοί θα θυμούνται ένα χοντρό στραπάτσο που έπαθε ο Παναθηναϊκός στην ίδια πόλη προ οκταετίας, στα ημιτελικά του Κυπέλλου Σαπόρτα (όταν αγωνιζόταν στο Μιλάνο ο Σιγάλας). Ακόμα πιο παλιά, η ιταλιάνικη Ολύμπια πέτυχε μια ιστορική, πολυσυζητημένη ανατροπή απέναντι στον Αρη του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη.

Αλλο, όμως, να κυνηγάς το 34 ή το 23 και άλλο να ψάχνεις το συν εβδομήντα, για να πετάξεις έξω έναν αντίπαλο που δεν σου φταίει με τίποτα. Οι Ιταλοί, σημειωτέον, προκρίνονται με οποιαδήποτε νίκη, άσχετα με τη διαφορά. Οπότε, άδικα το συζητάμε όσο το συζητάμε. Αν ο Ολυμπιακός θεωρεί τον αποψινό αγώνα σημαντικό, είναι για να ξορκίσει τα φαντάσματα που τον ακολουθούν στα ταξίδια του. Κοντεύει πια να κλείσει χρόνο χωρίς εκτός έδρας νίκη στην Ευρωλίγκα. Λες και ζήλεψε τα κατορθώματα της ποδοσφαιρικής ομάδας του συλλόγου.

Οσο για την ΑΕΚ, μοναδικός στόχος είναι το ονόρε. Εάν νικήσει τη Μπάμπεργκ, τη «σταχτοπούτα» της διοργάνωσης, θα αποφύγει την τελευταία θέση του Ομίλου και θα βαυκαλίζεται ότι έμεινε εκτός νυμφώνος για 1-2 νίκες.

Κοιτάζοντας πίσω, η «Ενωση» θα έχει να λέει για τις ευκαιρίες που έχασε στη Λιουμπλιάνα, στη Νυρεμβέργη, στο Στρασβούργο, ακόμα και στη Βιτόρια. Εάν είχε πετύχει ένα «διπλό» στις πρώτες 8 αγωνιστικές, θα άλλαζε τη μορφή του Ομίλου και θα έβαζε πλώρη για πρόκριση. Για να μη κρυβόμαστε, όμως, η φετινή ΑΕΚ δεν ήταν ομάδα για ευρωπαϊκά μεγαλεία. Με άδειες τις κερκίδες και μόλις 7-8 έμπειρους παίκτες στη σύνθεσή της, περισσότερο ταίριαζε στο Uleb Cup.