Ο Σόλιντ και ο Μαντζουράκης απέναντι στη βεβαιότητα της στατιστικής (Sportday / Σπυρόπουλος)

Οσο η Ξάνθη είναι η μοναδική ελληνική ομάδα στην οποία σηκώνουν το τηλέφωνο για να ρωτήσουν τον Νιόπλια τι είν' ετούτο το... Ρίκα που βρέθηκε στη Μασσαλία και καλείται στην Εθνική Νέων, δεν έχουν ανάγκη

Εγινε δεν εγινε, σημασία έχει ότι καταχωρίσθηκε στη λαϊκή μυθολογία. Είκοσι χρόνια πίσω, τελικός Κυπέλλου Ελλάδος '86, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο Μαρούσι, άλλη εποχή, μέρα με τη νύχτα οι αντίπαλοι τότε, 1-0 ημίχρονο ο Παναθηναϊκός. Στ' αποδυτήρια ο Νίκος Αναστόπουλος (το 'χει δει το έργο προτού αυτό, καν, γίνει και) συμβουλεύει τον Αντώνη Γεωργιάδη. «Να κρατήσουμε το... 1-0 και να τα ρίξουμε, μετά, στη διαιτησία;» Εξαλλος ο κυρ-Αντώνης («Τι είν' αυτά που ακούω; Πάμε να το γυρίσουμε»), βγαίνει στο β' μέρος ο Ολυμπιακός να το γυρίσει, στο τέλος το κοντέρ σταμάτησε στο 4-0.
Για καποιον λόγο, το θυμήθηκα παρακολουθώντας χθες τον αγώνα Ξάνθης-Ολυμπιακού. Δεν θεωρώ ότι... έτσι έπαιξε η Ξάνθη. Η Ξάνθη είναι ξεκάθαρο ότι έπαιξε για να προκριθεί. Θεωρώ, όμως, ότι για εναλλακτικό σενάριο σε περίπτωση αποτυχίας, για Plan B, αυτό το να χάσουμε... λίγο και να τα ρίξουμε μετά στη διαιτησία (γιατί άμα χάσουμε πολύ, βράσε ρύζι) θ' ακουγόταν, ευθύς εξαρχής, αρκετά βολικό. Θεωρώ, επίσης, ότι ένα κομμάτι, όχι ακριβώς ασήμαντο, της ντόπιας κερκίδας πήγε στο γήπεδο (μες στην οχλοβοή των ημερών) με την προδιάθεση, ίσως και την εδραιωμένη πεποίθηση, πως ο Ολυμπιακός, αν γλιτώσει, θα 'ναι μονάχα απ' τον ρέφερι.

Παρατηρωντασ απ' το πρώτο λεπτό την τακτική του Γιάννη Μαντζουράκη, αν θέλετε την όλη εκ μέρους του διαχείριση του ματς, έλεγα μέσα μου... χαρά στο κουράγιο του! Ηταν καταφανέστατο ότι ο προσανατολισμός της Ξάνθης στρεφόταν στο να σφίξει το παιγνίδι, να το «κλείσει», να συμβούν όσο γίνεται λιγότερα (έως, το ευκταίον, καθόλου) πράγματα επί σκηνής, να το τσουλήσει στον χρόνο που θα περνάει (και στον, όχι τρελό, ρυθμό που την εξυπηρετούσε). Με μια φράση, να παίξει για το 0-0. Το «χαρά στο κουράγιο» (του προπονητή) πηγαίνει στο ότι, στατιστικώς, να λήξει οποιοδήποτε ματς του Ολυμπιακού 0-0 είναι περίπου αδύνατον. Επιστημονική φαντασία.

Ο Μαντζουρακησ, λοιπόν, πόνταρε σε αποτέλεσμα που δεν έρχεται! Παρά μόνο, πού και πού, σαν κομήτης του Χάλεϊ. Είναι εύκολο, εκ των υστέρων, να του προσάψει κανείς ότι φοβήθηκε «ν' απλώσει» τη δράση. Να υψώσει το τέμπο. Να το κάνει... όσα φάμε κι όσα βάλουμε. Να επενδύσει στο πόσο εφικτό είναι (ιδίως ερήμην των Στολτίδη, Καφέ, Τουρέ πιο μπροστά) το τρύπημα της καρδιάς της άμυνας των «κόκκινων». Μένω, εν τέλει, με την αίσθηση ότι ο κόουτς τα λογάριασε βάσει της διττής επίγνωσης. Και των δυνατοτήτων του Ολυμπιακού στο ανοιχτό γήπεδο. Και της αδυναμίας της Ξάνθης, ερήμην του Λαμπριάκου, να μαλώσει αξιόμαχα στα χωρικά ύδατα του Ανατολάκη και του Σούρερ. Ανεπαίσθητος εκείνος ο μικρός που χρησιμοποιήθηκε στο α' μέρος, ο Παλάσκας, κατά τι πιο αισθητός ο Καζάκης που τον αντικατέστησε στο β', κατ' ουσίαν (και ο ένας και ο άλλος) άμαχος πληθυσμός όμως.

Ο Σολιντ, πάλι, βασανίστηκε... πολύ λιγότερο. Για την ανάταξη της σπονδυλικής στήλης κάλεσε τελευταία στιγμή στην αποστολή, κι έβαλε στο πεδίο της μάχης, τον (φυσικό αντικαταστάτη) Ταραλίδη. Επέλεξε, μπροστά απ' τα νιάτα του Καστίγιο και του Μπαμπανγκίντα, την πείρα του Γεωργάτου και του Οκκά για τα άκρα. Κι αφέθηκε, για την υπόθεση-γκολ, στη βεβαιότητα της στατιστικής! Η μοναδική παρέμβασή του, όταν το περιθώριο στένευε, ήταν να επαναλάβει το αποτελεσματικό τρικ που είχε κάνει και, στην ανάλογη συγκυρία, εναντίον της Καλλιθέας. «Τζόλε» στην άκρη, Γεωργάτος μπακ, Ντάνι στη θέση του «Τζόλε». Αδιαπραγμάτευτο, όπως και ο Φερνάντο Σάντος, 4-1-2-3. Ενώ ο Μαλεζάνι, απ' το καλοκαίρι, παιδεύεται ακροβατώντας απ' το ένα στο άλλο, κι ύστερα στο επόμενο και στο μεθεπόμενο. Τα αποτελέσματα της περιόδου, για την ώρα, φαίνεται να δικαιώνουν τις... εμμονές. Οχι τις ακροβασίες. Οταν έχεις και Ριβάλντο (ή Λυμπερόπουλο), οπωσδήποτε βοηθάει!

Η Ξανθη κόπηκε, λοιπόν, στις δύσκολες εξετάσεις. Το μόνο βέβαιον είναι ότι θα (επιμείνει και θα) επανέλθει, για την επόμενη ευκαιρία της όποτε αυτή προκύψει, στο θρανίο της αξιολόγησης. Οι αρραγείς βάσεις, στις οποίες λειτουργεί, το εγγυώνται. Οσο είναι η μοναδική ελληνική ομάδα στην οποία σηκώνουν το τηλέφωνο (έτσι, από περιέργεια, ρε αδελφέ!) για να ρωτήσουν τον Νιόπλια τι είν' ετούτο το... Ρίκα που βρέθηκε στη Μασσαλία και καλείται στην Εθνική Νέων, δεν έχουν ανάγκη. Ιδίως απ' τη στιγμή που διαθέτουν την πολυτέλεια, όχι μόνο να πραγματοποιήσουν αμέσως την έξυπνη αγορά, αλλά και να τον ρίξουν κατευθείαν στα βαθιά της ενδεκάδας.

Κλεινοντασ, η απορία: Ο Σόλιντ, που δεν ξέρει πολύ καλά το τοπίο με τους Ελληνες ποδοσφαιριστές, όταν ηρεμήσει απ' την υπερένταση του ματς και το ξαναδεί ψυχρός κι απερίσπαστος στο βίντεο, άραγε δεν θ' αναρωτηθεί... προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για τον Κυργιάκο, επιπλέον προς τι το σίριαλ-Σίμουνιτς, όταν υπάρχει ένας τέτοιος (ο, κατά την αντίληψή μου, κορυφαίος σέντερ μπακ της χρονιάς στην Α' Εθνική) Αντζας;