Η αποφυλάκιση μιας καρδιάς (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι δώδεκα χιλιάδες οπαδοί του Αρη που πήγαν την Κυριακή το απόγευμα για να δουν την ομάδα τους να νικά τον Πανηλειακό δεν μπορεί να ανήκουν όλοι στον «Super 3». Aν o «Super 3» έχει τόσα πολλά μέλη, καλό θα ήταν να κατεβάσει δικό του υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, αφού δεν είναι σύνδεσμος οπαδών, αλλά πραγματικό κίνημα πολιτών. Οι δώδεκα χιλιάδες που πλημμύρισαν το «Βικελίδης» είναι άνθρωποι που αγαπούν αυτή την ομάδα και στέκονται δίπλα της στα δύσκολα. Ερωτευμένοι, που είδαν το ματς με τον ουραγό της βαθμολογίας Πανηλειακό ως ευκαιρία για να κάνουν μια αληθινή διαδήλωση αγάπης. Επειδή σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου, δεν μπορώ παρά να το επισημάνω.

Τα είκοσι χιλιάδες εισιτήρια που έκοψε η ΑΕΚ στο ματς με τη Λάρισα είναι η εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τον κόσμο να έχει γυρίσει την πλάτη του όχι στο ποδόσφαιρο, αλλά στο γήπεδο. Στο ματς του Πανιωνίου με τον Παναθηναϊκό οι παρευρισκόμενοι δεν ξεπέρασαν τους πέντε χιλιάδες. Τον φορμαρισμένο Ηρακλή δεν τον τίμησαν ούτε 3.000 φίλοι του με την παρουσία τους. Στο Αιγάλεω μαζεύτηκαν μετά δυσκολίας 1.500 άτομα: εδώ το εντυπωσιακό είναι η απουσία του κόσμου του ΠΑΟΚ, που κάποτε σε αυτά τα ματς έδινε εντυπωσιακό «παρών». Στη Β' Εθνική τρεις ομάδες δεν έκαναν εκκαθάριση και δεν παρουσίασαν ακριβή αριθμό εισιτηρίων, γιατί αυτά που πούλησαν ήταν ελάχιστα. Σε αυτό το σκηνικό, της απόλυτης θλίψης, οι δώδεκα χιλιάδες του «Βικελίδης» είναι ένα εντυπωσιακό γεγονός.

Πλάτη

Στους πολλούς λόγους που έχουν κάνει τον κόσμο να γυρίσει την πλάτη του στο γήπεδο (κακές εγκαταστάσεις, βία, αναξιοπιστία, κ.λπ.) προσθέστε ακόμα έναν: πολλοί είναι οι φίλαθλοι-οπαδοί που απομακρύνθηκαν από το γήπεδο διότι αισθάνονται ότι η ομάδα (τους) δεν τους ανήκει. Με τον καιρό έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Μπορεί να έχει λυμένα τα προβλήματά της, μπορεί να έχει μεγάλα σχέδια για το μέλλον, αλλά έχει γίνει κάτι τελείως απρόσωπο. Ανήκει στον ιδιοκτήτη της κι αυτός συμπεριφέρεται όπως γουστάρει: όποιος δεν θέλει να επικροτεί αλαζονικές συμπεριφορές παραγόντων κάθεται σπίτι.

Χρηματοδότης

Ο Αρης δεν έχει τέτοια προβλήματα. Εχει άλλα και μάλιστα πολλά, αλλά είναι μία από τις λίγες ομάδες που φωνάζουν από μακριά ότι έχουν την ανάγκη των οπαδών τους. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι διοικείται από οπαδούς του ή στο ότι ο κόσμος του καταλαβαίνει ότι είναι ο μοναδικός χρηματοδότης της ομάδας. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που βλέπω: ο Αρης υπάρχει διότι οι οπαδοί του δεν τον εγκατέλειψαν. Αλλιώς θα ήταν εδώ και καιρό νεκρός.

Διοίκηση

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με το μοντέλο διοίκησης του Αρη, η φετινή πορεία της ομάδας έχει κάτι το τόσο ηρωικό που δεν γίνεται να μην το αναγνωρίσεις. Από την περσινή ομάδα έμειναν μόνο όσοι ένιωθαν ευθύνη για τον υποβιβασμό της και ήθελαν να την ξαναφέρουν στην Α' Εθνική. Ο Κολτσίδας και ο Νεμπεγλέρας. Ο Πουρλιοτόπουλος και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Ο Βαγκέλι και ο Σανχούρχο. Η περσινή χρονιά τελείωσε τραγικά και η φετινή άρχισε χειρότερα. Δέκα αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών, οικονομικά προβλήματα άλυτα, αποκλεισμός-ντροπή από τον Πανθρακικό, ξεκίνημα με γκέλες και έναν προπονητή που δεν κατάλαβε πού βρέθηκε, σωτήρες παλιοί και νέοι που στα δύσκολα χάνονται, διοικούντες που συχνά τσακώνονται μεταξύ τους και σχεδόν όλο το σύστημα-ΕΠΟ κόντρα: η αλαζονεία των τάχα μου δυνατών είδε τον Αρη σαν σάκο του μποξ. Μη νομίζετε ότι στη Θεσσαλονίκη το ξέχασαν.

Απραξία

Εχοντας τα μισά προβλήματα από αυτά, μια άλλη ομάδα θα είχε γονατίσει. Αν διοικητικά το τοπίο ήταν θολό, τα αγωνιστικά ήταν κόλαση. Ο πολύπειρος Πασσαλής τραυματίστηκε. Σέντερ φορ δεν υπήρχε, ο Κάσερες είναι τρελοκομείο, ο Μπούτσεκ έμοιαζε σκουριασμένος από την απραξία, ο Σανχούρχο έχει προσαγωγούς. Φίλους στη Β' Εθνική δεν βρίσκεις έτσι κι αλλιώς και για τους άλλους, όλους τους άλλους, ο Αρης είναι ο μεγάλος εχθρός: το γερό δέντρο όταν το δουν να λυγίζει όλοι θέλουν να το πελεκήσουν. Ο Αναστόπουλος ξεκίνησε με ένα «χαστούκι» στον Βόλο από τη Νίκη και όταν έχασε στις Σέρρες με 2-0, μόνο τότε κατάλαβε τι τον περίμενε. Αλλος θα το είχε βάλει στα πόδια μετά το ματς με την Καστοριά, αλλά αυτός εκεί, στο 91', όταν ο Γκουγκουλιάς ήρθε από το πουθενά για να βάλει το γκολ της νίκης, είδε ένα σημάδι ανάστασης από αυτά που εμείς οι νορμάλ δεν βλέπουμε. Είναι τρελός ο «Αναστό»; Ναι, τόσο τρελός που εκεί, στη μέση της καταιγίδας, είδε πόσο όμορφα είναι τα κιτρινόμαυρα χρώματα της ίριδας. Αφού υπάρχει θεός και βλέπει, πάμε γερά.

Ανάσα

Ακολουθούν μια ντουζίνα ματς –και βάλε– χωρίς ήττα. Γκολ στο 90' στον Κορυδαλλό. Απόδραση από τη Βέροια ενώ έβρεχε κέρματα. Ισοπαλία στην Κέρκυρα με γκολ που δεν μέτρησε. Πέναλτι-γκολ με τον Εργοτέλη στις καθυστερήσεις. Η ομάδα μόνη στο «Βικελίδης» και με συντροφιά ένα τσούρμο τρελούς που την έβλεπαν μόνο μακριά από τη Σαλονίκη: μετά το ματς στα Ιλίσια παραλίγο να σκοτωθούν όταν άγνωστοι άρχισαν να τους πετάνε πέτρες. Εξι μήνες πέρασαν χωρίς ανάσα: τα γκολ έμπαιναν με το σταγονόμετρο και ήταν βασανιστικά και δύσκολα, όπως όλα τα κατορθώματα της καρδιάς. Οταν δεν έχεις από πού να πιαστείς μόνο η καρδιά σε σώζει –και αυτή του Αρη αποδείχθηκε τεράστια.

Πόρτες

Την Κυριακή άνοιξαν οι πόρτες, η καρδιά του Αρη αποφυλακίστηκε! Ο Σκόρδας, ο Ματθαίου, ο υποβιβασμός, τα λάθη, οι τιμωρίες, τα χρέη, οι γκρίνιες, οι άδικες ήττες έγιναν λεπτομέρειες –σε λίγα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τίποτε από όλα αυτά. Η ιστορία θα θυμάται μόνο μια ομάδα που πάλεψε με μόνο όπλο την καρδιά της για την ύπαρξή της και την ψυχή της. Οι δώδεκα χιλιάδες που πήγαν την Κυριακή στο «Βικελίδης» δεν το έκαναν για να χαρούν μεγαλεία. Πήγαν για να προσκυνήσουν τον θεό τους, διότι κατάλαβαν ότι η καρδιά του Αρη δεν υποβιβάστηκε ποτέ: η Β' Εθνική είναι πολύ μικρή για να τη χωρέσει…