Ξέρω να ξεματιάζω. Μου το μάθανε όταν ήμουν πιτσιρικάς οι διπλανές μας στον Πειραιά, η Μαρία και η Ελένη, οι οποίες ήταν παλαιοημερολογίτισσες και γεροντοκόρες. Εκτιμώ ότι ο συνδυασμός θρησκοληψίας και παρθενίας σε θέματα μαγγανείας είναι πανίσχυρος. Επίσης ξέρω να αυτοξεματιάζομαι. Το γεγονός λοιπόν ότι από χθες το πρωί μέχρι και το απόγευμα που γράφω το κείμενο νιώθω σαν εφημερίδα κλουβιού καναρινιού πρέπει να οφείλεται σε κάτι σοβαρότερο από μάτιασμα. Κάτι που υποπτεύομαι ότι θα οδηγήσει τον Χελάκη να βάζει στη δεύτερη σελίδα καμιά διαφήμιση γι' αζήτητα φανελάκια του Euro, μέχρι να αναλάβει την σελίδα ο Καρπετόπουλος, να την κάνει σαλόνι με την προτελευταία, να χαίρεται το νούμερο, που στους γιατρούς να τα φάει. Τώρα το πιστεύετε ότι μιλάω ειλικρινά; Οσοι το πιστεύουν, να συνεχίσουν το διάβασμα του κειμένου. Οι υπόλοιποι γυρίστε στην προτελευταία να διαβάσετε τα 4 - 4 - 2 με overlaping κι αν δεν τα καταλαβαίνετε, μη νιώθετε άσχημα. Εφευρέσεις του Κάρπετ είναι για να σας ψαρώνει.
Υλικά αντικείμενα
Την κινητή και ακίνητη περιουσία μου, πλην των αντικειμένων που ρητά θα αναφερθούν, αφήνω στον συνάδελφο Αλκη Φιτσόπουλο. Με την αίρεση να μην αρχίσει και γράφει παπαριές «Ο Πανούτσος ήταν ο Αιμίλιος κι έστηνε δύο ματς την ημέρα». Επίσης την περιουσία μου συνοδεύει η κατάρα όποιος gay του κάνει μήνυση και του τα πάρει, να τα φάει στους γιατρούς. Εξαιρούνται οι straight, που όμως δύσκολα θα έκαναν μήνυση στον εξωτικό «Φίτσο», αφού οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι τον τρελό ποτέ δεν τον δικάζεις, μια δοξασία που θα έπρεπε να περάσει και στον χριστιανισμό.
Στον συνάδελφο, συνεργάτη και φίλο Αντώνη Καρπετόπουλο -που από τούδε θα αναφέρεται ως Κάρπετ- αφήνω ζευγάρι παπούτσια πλατφόρμα της δεκαετίας του '70. Το ύψος τους πρέπει να υπερβαίνει τα 20 εκατοστά και κάποια μικρά προβλήματα που θα παρουσιαστούν γιατί έχουμε πέντε νούμερα διαφορά μπορεί να τα ξεπεράσει, αν μάθει να προχωράει με τα χέρια, που και πάλι το ψηλό τακούνι κάνει τη διαφορά. Επίσης αφήνω σπανιότατη τρίχα από το μουστάκι του Νίκου Αναστόπουλου, που δωροδόκησα το γκαρσόν του da Capo να μου δώσει. Οι τρίχες του μουστακιού του allenatore Nicolo καθημερινά αποκτάνε αξία, αφού το μουστάκι του έχει μαδήσει οριστικά.
Στον κομμουνιστή, φίλο και αφεντικό Γιώργο Χελάκη αφήνω 15 φανέλες από το Euro του Γουχού Γεωργιάδη. Ομολογώ ότι τις τσούρνεψα ένα μεσημέρι από το γραφείο του, πιστεύοντας ότι μια μέρα θα πάρουν μεγάλη αξία, αλλά μέχρι στιγμής η μόνη που έδωσα ήταν σε Αλβανό σοβατζή, ο οποίος την επέστρεψε μετά το τέλος της δουλειάς του. Επίσης του αφήνω το βιβλίο «Ο κομμουνιστής μάνατζερ», ένα πόνημα που συνδυάζει την ευαισθησία του Συνασπισμού με την κονόμα.
Στον Μιχάλη Τσόχο αφήνω μπρούτζινη πλακέτα με το όνομά του. Να την κρατάει μπροστά στο στήθος όταν βγαίνει στο Channel 9, να δούμε αν ο Καγκελίδης τολμήσει να του ξαναγράψει το όνομα με «ω». Επίσης μηχάνημα για ηλεκτροσόκ, που θα χειρίζεται ο Χόρχε Μαζιάς, να δούμε αν το γαϊδούρι τολμήσει ξανά να κοιμηθεί στο γραφείο, όταν των υπολοίπων καίγεται το να μην πω τι...
Φυσικά μαζί με το μηχάνημα ηλεκτροσόκ, στον Γεώργιο «Jorje» Μαζιά αφήνω Καζαμία 2006 κι επιτραπέζιο ημερολόγιο των εκδόσεων «O Gay diakonos», στο οποίο αναφέρονται διεξοδικά όλες οι αργίες. Η ενημέρωση είναι το παν κι ελπίζω να το εκτιμήσει ο άνθρωπος που έκανε το ρεπό θρησκεία.
Στον Βασίλη Σαμπράκο αφήνω το ανέκδοτο CD «Η Δέσποινα Βανδή τραγουδάει Original». Εκτός του ότι περιέχει το εκπληκτικό «Δικέφαλε - Εμπρός Αϊτέ» τραγουδισμένο σε maxi single από τη Δέσποινα και τον Μαζώ, έχει και το «Γ..ώ του Κόκκαλη τον γιο, Γ..ώ την Ιντρακόμ», τελειώνοντας με τη φράση «Και γ..ώ τα συστήματα, δικέ μου».
Στον Μπάμπη Χριστόγλου αφήνω το κείμενό μου του 2001 «Αλήτη Ρεχάγκελ, πάρε πίσω τον Γεωργάτο στην Εθνική». Εκ πρώτης όψεως μπορεί να θεωρηθεί passe, αλλά μερικές διορθώσεις στις ημερομηνίες κι είναι τζάμι για δημοσίευση, στις ανέμπνευστες ημέρες.
Στον Αλέξη Σπυρόπουλο αφήνω το αδημοσίευτο πρωτόλειο «Πες το όπως ο Αλέξης». Περιέχει 4.000 ονόματα ξένων ποδοσφαιριστών με τέσσερις προφορές για τον καθένα. Στο κεφάλαιο «Γιατί δεν τον φωνάζεις Ντούσαν, ρε Αλέξη;» δημοσιεύονται οι 100 τρόποι που έχει προφέρει μέχρι σήμερα το όνομα του Μπάγεβιτς ο Σπυρόπουλος, περιλαμβανομένων των σπανιότατων «Μπα-γέβιτς» και «Μπα - ϊ - ε -βιτςςς», που κάνει τον Μπάγεβιτς να ακούγεται σαν παίκτης της εθνικής Νιγηρίας.
Πνευματική διαθήκη
Την εκφώνηση του επικήδειου λόγου αναθέτω στην εκλεκτή συνάδελφο Νίκη Μπάκουλη. Ο κύριος λόγος δεν είναι η ευαισθησία και η εντιμότητά της, αλλά ότι ακόμα δεν την έχω δει να γράφει. Μοναδική απαίτησή μου είναι κατά τη διάρκεια της περιφοράς να μην κάνουν μεγάλες βόλτες γιατί βαριέμαι και στο κείμενο του λόγου η συνάδελφος Μπάκουλη να μην πει τις λέξεις «Γιάννα», «Ολυμπισμός», «Καλός συνάδελφος», που ως προς τα δύο πρώτα τα έχω σιχαθεί και ως προς το τρίτο δεν έχω ακούσει άνθρωπο να το λέει για μένα.
Κλείνω το σύντομο αυτό κείμενο, λέγοντας ότι η τελευταία μου στάση θα γίνει στο ευαγές «Toy», το μπαρ της Χρήστου Λαδά, που θυσίασα το συκώτι μου. «Ο Κεντέρης και η Θάνου είναι αθώοι», «Ο Ορφανός έξυπνος» και «Ο Ντέμης σεμνός». Νιώθω ότι τα χάνω. Πρέπει να πιω...
The old soldiers fade, but they never die
Οι παλιοί στρατιώτες ξεθωριάζουν, αλλά δεν πεθαίνουν. Ο πατέρας της φράσης είναι άγνωστος, αλλά αφού το είπε τον 19ο αιώνα, μάλλον θα το έχει πει ο Σάββας. Ο οποίος μετά το ματς με τον Ακράτητο είπε και κάτι άλλο. «Υπάρχουν μερικά ματς που παίζεις για το μισό μηδέν και πάμε να φύγουμε». Οι παλιοί στρατιώτες δεν κάθονται να ασχοληθούν με ματς στα Λιόσια, αλλά έτσι όπως έχουν ξεθωριάσει, μπορούν να πάρουν το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη; Εξαρτάται και όχι μόνο από τους ίδιους.
«Είναι καλός παίκτης. Να ανακουφιστούμε κι εμείς...». Ηταν η απάντηση του Ιεροκλή Στολτίδη όταν ρωτήθηκε για τον ερχομό του Γιάγια Τουρέ. Φυσικά το «εμείς» πρέπει να αναγνωσθεί σαν πληθυντικός μεγαλειότητας. Γιατί αυτός που θα ανακουφιστεί από τον ερχομό του Τουρέ είναι μόνο ο Στολτίδης. Για τον Ριβάλντο προ πολλού και για τον Τζόρτζεβιτς πρόσφατα, το μαρκάρισμα του αντιπάλου έχει γίνει τόσο αμαρτωλό όσο το ψωνιστήρι στα gay bars. Σαν να φοβούνται ότι θα τους βγει το όνομα αν έρχονται σε σωματική επαφή με άγνωστα αγόρια. Το ερώτημα όμως είναι σε τι κατάσταση θα βρίσκεται ο Τουρέ. Τακτικά πρέπει να είναι χάλια. Επειτα από δύο σχεδόν μήνες με την εθνική της Ακτής Ελεφαντοστού, ο Τουρέ ζήτημα είναι να θυμάται τα μικρά ονόματα των συμπαικτών του, πόσω μάλλον να έχει αυτοματισμούς στο παιχνίδι του. Ψυχολογικά, είναι ένα ερώτημα. Γιατί αν ο Τουρέ επιστρέφει στην ομάδα του, είναι ένα πράγμα. Εάν επιστρέφει στην ομάδα που θα πρέπει να τον φιλοξενήσει τρεις μήνες μέχρι να φύγει στην καινούργια, είναι κάτι άλλο. Στη δεύτερη περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα περισσότερο από τη συμπεριφορά ενός πελάτη ξενοδοχείου που αν είναι πολιτισμένος, δεν θα αφήσει το δωμάτιό του μαλλιά κουβάρια, αλλά δεν θα κάτσει και να σκουπίζει το πάτωμα. Ως προς τα υπόλοιπα ο Ολυμπιακός είναι προβλεπόμενος. Οι καραφλοί, που για συναισθηματικούς λόγους το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού δείχνει επιείκεια στις αδυναμίες τους, θα βγαίνουν εναλλάξ, αλλά ποτέ μαζί, αφού τα χρόνια πέρασαν στην επίθεση. Ο Μπαμπαγκίντα, που αν ήταν καραφλός η ζωή του θα ήταν καλύτερη, θα τρέχει προσπαθώντας να βρει νόημα και σκοπό στη ζωή, ο Οκκάς θα τρέχει για τον Μπότο, ο Κωνσταντίνου εάν στραβώσει το ματς θα πηδάει στον αέρα σαν να ήταν ο Τόνι Κασκαρίνο και ο Ολυμπιακός η Μίλγουολ, και η άμυνα του Ολυμπιακού δύο-τρεις φορές θα κάνει το πάνελ του τηλεπαιχνιδιού «Πάλι την κάναμε την παπαριά», κοιτάζοντας τον Νικοπολίδη να προσπαθεί να τα μπαλώσει.
Οι παλιοί στρατιώτες ξεθωριάζουν, αλλά δεν πεθαίνουν. Εχει μεγάλες ομοιότητες με το δικό μας «πέρασε η μπογιά του». Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να θυμίζει πόσο λαμπρός κάποτε ήταν. Μπορεί να κάνει την τελευταία προσπάθεια, να κερδίσει την ΑΕΚ και να πάρει το πρωτάθλημα. Επειγόντως όμως η ομάδα χρειάζεται ένα καινούργιο χέρι μπογιά. Μπογιατζής από τη Νορβηγία υπάρχει, το θέμα είναι ο ιδιοκτήτης του να βάλει το χέρι στην τσέπη και να αγοράσει το υλικό.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
