Μια αρμάδα χωρίς καπετάνιο (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Για πρώτη φορά φέτος, από τότε που ο Βενγκέρ κάθισε στον πάγκο της Αρσεναλ, οι περισσότερες αναφορές στον αγγλικό Τύπο για την ομάδα του «Χάιμπουρι» επικεντρώνονται σε εξωαγωνιστικά ζητήματα, παρά στα καθαρά αγωνιστικά. Το νέο γήπεδο, βέβαια, είναι αυτό που έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των διοικούντων τη λονδρέζικη ομάδα την τρέχουσα περίοδο, για λόγους που εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος.

Η οικονομική δύναμη που θα προσδώσει στους «κανονιέρηδες» είναι τέτοια που ενδεχομένως να τους επιτρέψει να ανταγωνιστούν την Τσέλσι, να συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν στην Αγγλία και να μπορέσουν να πετύχουν την ευρωπαϊκή διάκριση. Μια διάκριση που ο Βενγκέρ κυνηγά από τότε που ήρθε στους «κανονιέρηδες», αλλά είναι μάλλον απίθανο να την πετύχει πια. Πλησιάζει άλλωστε ο χρόνος απόσυρσής του από τον πάγκο της ομάδας, στην οποία δεν αποκλείεται να παραμείνει, σε διαφορετική θέση φυσικά.

Το χαρακτηριστικότερο αγωνιστικό στοιχείο της φετινής Αρσεναλ είναι ότι ξεκίνησε τη χρονιά χωρίς τον άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια ήταν ο φυσικός της ηγέτης, τον ποδοσφαιριστή γύρω από τον οποίο ο Αλσατός τεχνικός έστησε την καλύτερη ομάδα που είχε ποτέ. Τον Πατρίκ Βιεϊρά. Τον ποδοσφαιριστή που υπήρξε το αυλάκι που μετέφερε όλο τον δυναμισμό των «κανονιέρηδων» από τα μετόπισθεν στην επίθεση, δίνοντας με ασφάλεια τη σκυτάλη στον Πιρές, τον Λιούνγκμπεργκ, τον Μπέργκαμπ ή τον Ανρί. «Είναι η πρώτη φορά που ξεκινάμε χωρίς τον Βιεϊρά, αλλά πιστεύω πως για την ομάδα ξεκινά μια νέα και παραγωγική περίοδος. Καμιά ομάδα δεν πεθαίνει όταν φεύγει ένας ποδοσφαιριστής, όσο καλός κι αν είναι. Το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί έτσι». Αυτή ήταν η βασική προγραμματική δήλωση που έκανε ο Αλσατός στην αρχή της χρονιάς. Μια δήλωση που στόχο είχε να καθησυχάσει τους φίλους και τους οπαδούς της ομάδας που είχαν θορυβηθεί από την αποχώρηση του Γάλλου σταρ για τη Γιουβέντους.

Οι στόχοι για την Αρσεναλ παρέμεναν οι ίδιοι με αυτούς των τελευταίων χρόνων και ο Βενγκέρ πίστευε ότι η αποχώρηση του Βιεϊρά θα λειτουργούσε σαν κίνητρο για τους ποδοσφαιριστές του ώστε να βγάλουν στο γήπεδο τον καλύτερό τους εαυτό, για να καλύψουν το κενό που άφηνε ο αρχηγός τους. Τώρα, και ενώ έχουμε ξεπεράσει το μέσο της χρονιάς, η ομάδα έχει κάνει –αν μετράω σωστά- 11 ήττες στα 35 παιχνίδια που έχει δώσει φέτος συνολικά. Για πρώτη φορά από το 1996 ο Αλσατός φαίνεται ότι έπεσε έξω στον σχεδιασμό που είχε κάνει. Ισως η αποχώρηση του Βιεϊρά να διατάραξε τη χημεία της ομάδας σε βαθμό τέτοιο που κανείς δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει.

Η πιο προφανής αρνητική μεταμόρφωση ήταν αυτή του Σολ Κάμπελ, ο οποίος από αμυντικός ογκόλιθος μετατράπηκε σε μια διαρκή πηγή κινδύνων και προβλημάτων. Παράλληλα, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα δεν αποδείχτηκε έτοιμος να επωμιστεί περισσότερες ευθύνες, ο Σιγκάν τρομοκρατεί τους συμπαίκτες του περισσότερο απ' όσο φοβίζει τους αντιπάλους, οι Πιρές και Λιούνγκμπεργκ είναι σκιές αυτού που ήταν κάποτε, ο Ρέγιες δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, ο Ανρί προσπαθεί να σηκώσει το βάρος της αρχηγίας την ώρα που δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θα κάνει με το συμβόλαιό του, ενώ η μεταγραφή του Χλεμπ από τη Στουτγκάρδη αποδείχτηκε μία τρανταχτή αποτυχία του Βενγκέρ. Για τους δύο τελευταίους, μάλιστα, οι «κανονιέρηδες» ξόδεψαν σχεδόν 44 εκατομμύρια ευρώ. Χωρίς τον μαχητή αρχηγό τους, οι παίκτες της Αρσεναλ δείχνουν να μεταμορφώθηκαν σε μια παρέα παλαιμάχων που μαζεύονται δύο φορές τη βδομάδα και αναθυμούνται το παρελθόν. Ισως η χωρίς αμφισβήτηση κυριαρχία της Τσέλσι να αποκάλυψε και την έλλειψη κινήτρων και φιλοδοξίας των ποδοσφαιριστών της Αρσεναλ. Από την άλλη πλευρά, η νέα γενιά ποδοσφαιριστών της ομάδας με σημαιοφόρο τον Φαν Πέρσι δίνει πολλές υποσχέσεις, αλλά δεν είναι έτοιμη για παρατεταμένη παραμονή στο μέτωπο.

Το ερώτημα που έχουν οι περισσότεροι πλέον αφορά αυτό που λέμε «εναλλακτικό σχέδιο». Υπήρχε κάτι τέτοιο για την εποχή που άνοιγε με την αποχώρηση του Βιεϊρά ή το φάρμακο λέγεται «υπομονή;». Ενα φάρμακο που στο ποδόσφαιρο είναι δραστικό μεν, αλλά μόνο σε μικρές δόσεις και για μικρές χρονικές περιόδους.

Το τέλος δεν είναι πάντα αυτό που θέλουμε

Ο Βούδας κάποτε συμβούλεψε έναν νεαρό ηγεμόνα για τον τρόπο που θα ξεπερνούσε ένα πρόβλημα που είχε με τον λαό του βασιλείου του. Τη συμβουλή του Βούδα ο νεαρός ηγεμόνας την ακολούθησε και σε άλλες, διαφορετικές περιπτώσεις, χωρίς όμως το ίδιο αποτέλεσμα, οπότε πήγε στον Βούδα για να παραπονεθεί. Τότε Βούδας του απάντησε ότι όταν χρησιμοποιείς μια σχεδία για να περάσεις ένα ποτάμι, δεν κουβαλάς τη σχεδία στην πλάτη για την υπόλοιπη ζωή σου, είτε γιατί μπορεί να μην ξανασυναντήσεις ποτάμι είτε γιατί το ποτάμι που θα συναντήσεις να μπορείς να το περάσεις χωρίς τη βοήθεια της σχεδίας.

Ο προπονητής της Βραζιλίας Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα φαίνεται να γνωρίζει το νόημα της παραβολής. Οπως επίσης ότι ο Ριβάλντο μπορεί να υπήρξε η σχεδία της εθνικής Βραζιλίας στο παρελθόν, αλλά όχι πια. Αυτός που δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται ή καλύτερα να μη θέλει να το αποδεχθεί είναι ο Ριβάλντο. Στα 34 του έχει μια ομαλή και δραστήρια ποδοσφαιρική «γήρανση» που σπάνια έχουν άλλοι ποδοσφαιριστές. Οσο οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν, συνεχίζει να πρωταγωνιστεί με τον Ολυμπιακό σ' ένα πρωτάθλημα περιορισμένων απαιτήσεων. Και αυτό το γεγονός ίσως να θολώνει την κρίση του σε ό,τι αφορά στη χρησιμότητά του σε μια όμαδα όπως η Βραζιλία και μια διοργάνωση όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στον Ριβάλντο, έναν σπάνιο ποδοσφαιριστή, αξίζει κάθε τιμή για την προσφορά του στο παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί πλέον αυτή η τιμή να γίνει σ' ένα πεδίο μάχης, όπου οι αντίπαλοι είναι νεότεροι, γρηγορότεροι, με καλύτερο οπλισμό και περισσότερες φιλοδοξίες. Η συμπερίληψή του στην αποστολή της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι σαν να τον στέλνεις οπλισμένο με σφεντόνα εκεί που οι άλλοι είναι οπλσμένοι με λέιζερ. Σίγουρα είναι πικρό να μην έχεις το φινάλε που ονειρεύεσαι. Είναι όμως και θλιβερό να σε περιφέρουν στα πανηγύρια ως καρικατούρα του μύθου που κάποτε υπήρξες. Και ο Ριβάλντο αυτό θα πρέπει να το αποδεχθεί.